18 Δεκ 2014
17 Δεκ 2014
Συναυλία βυζαντινής εκκλησιαστικής μουσικής
Το Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2014 στις 7 μ.μ. στον Ιερό Ναό Αγίου Πέτρου Άργους θα πραγματοποιηθεί συναυλία βυζαντινής εκκλησιαστικής μουσικής από το Δημοτικό Ωδείο Άργους Μυκηνών.
16 Δεκ 2014
«Ακίρα» στην οθόνη του «Δον Κιχώτη»
- Λεπτομέρειες
- Δημοσιεύτηκε στις 16 Δεκεμβρίου 2014
Ο «Δον Κιχώτης» διακτινίζεται στο μακρινό Τόκυο εν έτει 2019... Ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος έχει τελειώσει αλλά η ανθρωπότητα παραμένει αδιόρθωτη...
Το απόλυτο cult manga του Κατσουχίρο Οτόμο προβάλλεται αυτή την Τετάρτη (9 μμ) στην οθόνη του Δον Κιχώτη (Καλαμαρά 4, Άργος)!
2019. Ο Kaneda είναι αρχηγός μιας ομάδας εφήβων μοτοσικλετιστών σε ένα φουτουριστικό Τόκυο. Όταν ο φίλος του Tetsuo μπλέκεται σε ένα μυστικό κυβερνητικό πρόγραμμα με το όνομα Άκιρα, προσπαθεί να τον σώσει, αντιμετωπίζοντας διεφθαρμένους πολιτικούς, ανεύθυνους επιστήμονες, ακτιβιστές και στρατιωτικούς.
Παραγωγή: Ιαπωνική
Σκηνοθεσία: Κατσουχίρο Οτόμο
Διάρκεια: 125'
Σκηνοθεσία: Κατσουχίρο Οτόμο
Διάρκεια: 125'
Δεκεμβριανά: Από πού πάνε για την ταράτσα;
Ένα εκπληκτικό κείμενο του Δημήτρη Ψαθά.
Oύτε η μάχη του Στάλινγκραντ να ήτανε: με σούπερ δραματικούς τόνους περιέγραψε ο ΑΝΤ1 τη «μάχη της ταράτσας» που έγινε το βράδυ της περασμένης Δευτέρας ανάμεσα σε αναρχικούς ανεβασμένους στη στέγη μερικών πολυκατοικιών στα Εξάρχεια και τους άνδρες των ΜΑΤ στο επίπεδο του εδάφους. Το ρεπορτάζ για τους «πελταστές» και το «παρκούρ» της «μοίρας αναρχικών» που έδρασαν στα «υπερυψωμένα αμφιθέατρα της μάχης» συνοδεύτηκε την επόμενη ημέρα με ένα βίντεο, τραβηγμένο με θερμική κάμερα από... ελικόπτερο της ΕΛ.ΑΣ. που πράγματι έδειχνε τη ρίψη μολότοφ και ένα ψυγείο να πέφτουν από ψηλά κι έναν αδιευκρίνιστο αριθμό λευκών ατόμων σε μαύρο φόντο να κινείται σε δυο-τρεις ταράτσες της περιοχής.
Ούτε σαϊτα δεν είχε πέσει από την ταράτσα της Νομικής το Φεβρουάριο του 1973 προς τους αστυνομικούς που είχαν ζώσει το κτίριο. Ούτε ένα πρόσωπο δεν ήταν καλυμμένο: να υποθέσουμε ότι οι σημερινοί αναρχικοί του «αερομεταφερόμενου τάγματος» (σύμφωνα με τον χαρακτηρισμό του ΑΝΤ1) ήταν πιο παλικάρια, πιο προχωρημένοι από εκείνους τους νέους;
Ας δούμε όμως μια από τις πολλές άγνωστές μας μάχες της ταράτσας, την οποία περιγράφει με απαράμιλλο χιούμορ και συγκίνηση ένας φιλήσυχος νοικοκύρης και όχι κάποιος αντάρτης των πόλεων. Πριν από 70 χρόνια, ο Δημήτρης Ψαθάς, μέσα στη δίνη των γεγονότων, έγραψε ένα εκπληκτικό χρονογράφημα για μια άλλη μάχη της ταράτσας. Ο χρόνος είναι η 4η Δεκεμβρίου 1944, ο τόπος είναι η Αθήνα -μάλλον το Παγκράτι.
ΤΑΡΑΤΣΕΝ ΠΑΡΤΙ
Η μέρα είναι λαμπρή. Κάτω απ’ το σπίτι μου συμβαίνουν πράγματα περίεργα. Στέκομαι στο παράθυρο και βλέπω πολλά παιδιά με όπλα κι έναν που φαίνεται να είναι αρηγός τους να τους λέη:
–Ακούστε συναγωνιστές. Εσείς θα ακροβολιστήτε εδώ. Εσείς οι άλλοι θ’ ακροβολιστείτε εκεί. Εσείς οι δέκα πιάστε αμέσως εκείνη την ταράτσα. Αν οι Εγγλέζοι δεν χτυπήσουν, δεν θα ρίξετε. Αν σας χτυπήσουν, βαράτε στο ψαχνό. Μπρος! Πάρτε πυρομαχικά!
Ένα αυτοκίνητο έφτασε κάτω απ’ το μπαλκόνι μου κι αδειάζει κάσσες πυρομαχικά. Εν τάξει. Ο αρχηγός δείχνει με το δάχτυλό του την δική μου την ταράτσα κι εξηγεί στα παιδιά πώς πρέπει να ταμπουρωθούν. Βλέπω που τον ακούνε και παίρνουν πυρομαχικά. Αρχίζω να μην αισθάνωμαι καλά γιατί απ’ όσα αντιλαμβάνομαι πρόκειται να συμβούν τα εξής ευχάριστα: Σε πέντε λεπτά θα έχω πάνω απ’ το κεφάλι μου μια ομάδα με ντουφέκια, μ’ ένα πολυβόλο και άλλα ανάλογα. Ο Θεός είχε την καλωσύνη να με πλουτίση με φαντασία που αστραπιαία αρχίζει να καλπάζη στα ωραία γεγονότα που σίγουρα θ’ ακολουθήσουν. Επάνω στην ταράτσα μου το πολυβόλο των ελασιτών. Απέναντι στον δρόμο το τανκ των Εγγλέζων. Θα κελαϊδά το πολυβόλο απ’ την ταράτσα και θ’ απαντά το τανκ από τον δρόμο. Ανάμεσα, λοιπόν, σ’ αυτόν τον συναρπαστικό διάλογο θα είμαι εγώ ο ευτυχής ακροατής ν’ απολαμβάνω και να χαίρομαι. Βροντά η πόρτα.
– Ποιος είναι;
– Άνοιξε, συναγωνιστής.
– Αμέσως.
Τσακίζομαι ν’ ανοίξω και βλέπω μ’ ευχαρίστηση ότι η φαντασία μου και η πραγματικότητα είναι δύο πράμματ απου δεν υπερβάλλουνε πολύ το ένα τ’ άλλο. Ίσα-ίσα, που η πραγματικότητα σήμερα, 4 Δεκεμβρίου του έτους 1944, τρέχει πολύ γρηγορότερα κι’ εγγίζει περοχές όπου η φαντασία μου στέκεται μουδιασμένη. Δέκα ντουφέκια, ένα πολυβόλο, μια κάσα πυρομαχικά κι ένα καλάθι με χειροβομβίδες είναι οι επισκέπτες μου που τους καλωσορίζω με παγωμένα μειδιάματα.
– Από πού πάνε στην ταράτσα, συναγωνιστή;
– Από δω, συναγωνιστή.
– Ποιος κάθεται στο σπίτι, συναγωνιστή;
Στο σπίτι κάθομαι εγώ και η ευτυχισμένη οικογένειά μου που εσχημάτισε απορημένο ημικύκλιο από πίσω μου και παρακολουθά με ζωηρό ενδιαφέρον. Οπλίζομαι μ’ όλο το απόθεμα της ευγένειας που ήταν δυνατό να διαθέτω και ρωτώ τα ντουφέκι αμήπως τυχόν καμμιά γειτονική ταράτσα θα τους εβόλευε καλύτερα. Γι’ απάντηση ακούγονται γκραγκ και γκρουγκ τα βήματα των συναγωνιστών που ανεβαίνουν την εσωτερική σκάλα του σπιτιού προς την ταράτσα. Σωπαίνω αξιοπρεπώς και παρακολουθώ. Νάτην που ανέβαινε κι η κάσσα με τα πυρομαχικά. Νάτο που ανεβαίνει και το καλάθι με τις χειροβομβίδες. Δεν μένει τίποτε άλλο για να ολοκληρώση την ευτυχία μου παρά το τανκ ναρθή απέναντι και να αρχίσει η συναρπαστική στιχομυθία. Ωραία. Πάνατως όλα αυτά δεν βοηθούν καθόλου να μου στρώσουν το κέφι που δεν νοιώθω να βρίσκεται σε ανθηρή κατάσταση.
Η λατρευτή μου σύζυγος έχει αποκτήσει μια συμπαθητική χλωμάδα που της δίνει στο πρόσωπο μια απέραντη ευγένεια. Την θαυμάζω. Αλλά κι εκείνη φαίνεται έχει σοβαρούς λόγους να με θαυμάζει περισσότερο.
– Μου φαίνεσαι λίγο χλωμός.
– Περίεργο!
– Τι πρόκειται να γίνη τώρα;
– Τώρα, αγαπητή μου, αν αντιλαμβάνομαι καλά θα γίνουν μέσα στο σπίτι μας πράμματα σπουδαία. Κατά πάσαν πιθανότητα, θα έχωμε επισκέπτες που μπαίνουν απ’ τους τοίχους.
– Πώς δηλαδή;
– Τους τρυπάνε λιγάκι απρεπώς.
– Τι θέλεις να πης;
– Θέλω να πω ότι οι επισκέπτες αυτοί στην αντικειμενική γλώσσα λέγονται οβίδες. Στην υποκειμενική όμως γλώσσα των ανθρώπων λέγονται λαχτάρα. Αν μείνωμε στα μπροστινά δωμάτια, δεν θα προφτάσουμε να τους δεχτούμε, γιατί θ’ αναληφθούμε κι’ οι δυο μας στους ουρανούς. Αν πάμε στα παραπίσω δωμάτια, δεν είναι καθόλου απίθανο να επιμείνουν να φτάσουν ώς εκεί. Υπάρχει όμως και μια άλλη πιθανότητα. Να βάλουν κάτω απ’ την ευτυχισμένη στέγη μας ένα ωραίο πράμμα που το λένε δυναμίτιδα. Τότε εγώ και εσύ, λατρευτή μου, δεν θα έχουμε την τύχη να παρακολουθήσουμε αυτό το αναπάντεχο ελληνοαγγλικό ματς που παρακολουθά τούτη τη στιγμή ολόκληρη η οικουμένη.
– Και τι θα γίνη λοιπόν;
– Εσύ τι λες να γίνη;
– Είσαι ο αρχηγός της οικογένειας. Περιμένω τις αποφάσεις σου. Πάντως χωρίς να θέλω το παράπαν να σε θίξω, νομίζω πως δεν είσαι ενθουσιασμένος απ’ την όλη κατάσταση καθώς διαμορφώθηκε. Δύο λύσεις υπάρχουν. Πρώτον, αν θέλης ν’ ανέβης στην ταράτσα, να πάρης κι εσύ κανένα όπλο. Αν δεν το προτιμάς αυτό, τότε πρέπει να άρης τον κράββατόν μας και να φύγουμε απ’ το σπίτι μας το γρηγορώτερο.
Η λατρευτή μου σύζυγος μου έθεσε το πρόβλημα πολύ ρεαλιστικά, όπως το απαιτούσε η στιγμή. Το όπλο ή τον κράββατον. Ανασκαλεύω τις αναμνήσεις μου να δω μήπως τυχόν ποτέ το όπλο περιλαμβανόταν στον κύκλο των αδυναμιών μου. Όχι μονάχα δεν το βρίσκω αλλά και νοιώθω ένα ελαφρό ρίγος να διατρέχη το κορμί μου, που προσπαθώ να κρύψω για λόγους ευνόητης αξιοπρέπειας. Άξαφνα απ’ την ταράτσα μου ακούεται τραγούδι:
Εμπρός ΕΛΑΣ για την Ελλάδα
το δίκηο και τη λευτεριά!…
Τεντώνω το αυτί. Τραγουδάνε! Υπολογίζω ότι ο θάνατος μπορεί να βρίσκεται στον δρόμο και με πιάνει μια ακατάσχετη βιασύνη.
– Τον κράβατον, λατρευτή μου!
– Μπρος, λοιπόν.
– Να σου εξηγήσω το γιατί.
– Περιττό, αγαπητέ μου.
Τόχω παράπονο από την λατρευτήν μου σύζυγο ότ ποτέ δεν μου επέτρεψε να της εξηγήσω γιατί την μεγάλην εκείνη ώρα κατέληξα σ’ αυτές τις αποφάσεις. Το ν’ αρπάω ένα ντουφέκι και να χτυπηθώ με την αγγλική αυτοκρατορία μού φάνηκε τόσο τερατώδες εκείνη τη στιγμή, ώστε θάπρεπε να κάτσω έναν αιώνα να το συζητώ για να το χωνέψω απλώς. Καθώς κατέβαινα τις σκάλες του σπιτιού μου, βλέπω ένα παιδί ξυπόλητο, είκοσι ετών, ν’ ανεβαίνη πηδώντας μ’ ένα κουμπουροντούφεκο στο χέρι.
– Πούθε πάνε στην ταράτσα, συναγωνιστή;
– Από δω, συναγωνιστή.
– Ευχαριστώ πολύ.
Κι’ ανεβαίνει την ανεμόσκαλα σφυρώντας «Εμπρός ΕΛΑΣ για την Ελλάδα».
Πολλές φορές έκατσα και σκέφτηκα επάνω στον Δεκέμβρη αν ήταν ένα σφάλμα, όμως ποτέ δεν μπόρεσα να καταλήξω σε συμπέρασμα. Κάθε φορά που το επιχειρώ θυμάμαι το ήρεμο χαμόγελο τούτου του παιδιού που ανέβαινε σφυρίζοντας επάνω στην ταράτσα του σπιτιού μου, μ’ ένα κουμπουροντούφεκο να χτυπηθή με την βρετανική αυτοκρατορία. Κι’ όλες τις λογικές μου σκέψεις τις παρασύρει και τις καταπλημμυρά ο θαυμασμό».
(Σημείωση: Η φωτογραφία με τους ακροβολισμένους σε μια ταράτσα Ρώσους στρατιώτες είναι από την πραγματική μάχη του Στάλινγκραντ Όσο για μας, το σίγουρο είναι ότι στις πιο όμορφες ταράτσες δεν έχουμε ανέβει ακόμα. M.T.)
15 Δεκ 2014
11 Δεκ 2014
10 Δεκ 2014
Τήν παρασκευή 12/12 ανάβουν τα λαμπιόνια του χριστουγεννιάτικου δένδρου.
9 Δεκ 2014
Κυριακή μεσημεράκι στήν Παλιά Ιστορία.
ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 14/12 ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΑΚΙ ΣΤΗ Παλιά Ιστορία ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΑΡΙ ΑΡΓΟΥΣ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΙΑ ΠΑΡΕΑ!!!!!!!! ΘΑ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΑΠΟΛΑΥΣΕΤΕ ΚΑΛΟ ΦΑΓΗΤΟ ,ΣΕ ΚΑΛΕΣ ΤΙΜΕΣ ΕΝΩ ΘΑ ΣΑΣ ΣΥΝΤΡΟΦΕΥΕΙ ΖΩΝΤΑΝΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΑΠΟ...
6 Νοε 2014
3 Νοε 2014
Ιδού το βασικό ερώτημα: Τουρκία που πηγαίνεις;
Του πρέσβη ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ Π. ΜΑΛΛΙΑ
Δώδεκα χρόνια πριν, ο Pετζέπ Ταγίπ Ερντογάν θριαμβευτής των εκλογών του 2002, επέλεξε να πραγματοποιήσει την πρώτη του επίσκεψη στην Αθήνα.
Ήδη η επίσκεψη αυτή περιείχε μια χαρακτηριστική της τουρκικής δημοκρατίας αντίφαση. Νικητής ο Ερντογάν δεν μπορούσε εν τούτοις να γίνει πρωθυπουργός… Λόγω αντιρρήσεων (το γράφω απλουστευτικά) του στρατού “θεματοφύλακα” πριν την αναθεώρηση του τουρκικού συντάγματος. Στην πράξη όμως του κεμαλικού κατεστημένου.
Στην Αθήνα, προκάλεσε θετικές εντυπώσεις, που αργότερα μετατράπηκαν σε θαυμασμό λανθάνοντα και απροκάλυπτο.
Ισλαμιστής και μεταρρυθμιστής ο ίδιος, έχοντας αφήσει το καθαρό πολιτικό-ιδεολογικό του στίγμα στην Δημαρχία Κωνσταντινουπόλεως, επέλεξε αρχικά να διακηρύξει ότι θα οδηγήσει την Τουρκία στην Ευρώπη.
Τον πιστέψαμε, τον ενθαρρύναμε και τον στηρίξαμε. Άλλωστε η “αγκίστρωση” της Τουρκίας στην Ευρώπη ήταν από το Ελσίνκι (Δεκέμβριος 1999) και μετά στρατηγική επιλογή όλων των ελληνικών κυβερνήσεων. Ήταν και εξακολουθεί να παραμένει το Σχέδιο Α, καθώς φοβούμαι ότι δεν υφίσταται ακόμη Σχέδιο Β.
Η Τουρκία ένιωθε ότι βρήκε στην Ελλάδα, ανεξαρτήτως των κυβερνητών της, βασικό στήριγμα στη προοπτική αυτή.
Παρά το γεγονός ότι δεν υπήρχε ομοφωνία μεταξύ των κυβερνήσεων του Κώστα Σημίτη και του Κώστα Καραμανλή ως προς συγκεκριμένες πρόνοιες των Συμπερασμάτων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου του Ελσίνκι.
Στις 3 Οκτωβρίου 2005, χάρις στις προσπάθειες της ελληνικής κυρίως διπλωματίας, η έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Τουρκία έγινε με ένα πακέτο όρων και προϋποθέσεων που καλύπτει –έτσι τουλάχιστον πιστεύουμε- σε μεγάλο βαθμό τις ανησυχίες και ανταποκρίνεται στα συμφέροντα της Ελλάδος και της Κύπρου.
Τις παραμέτρους του πακέτου αυτού επικαλούμαστε τώρα άλλωστε.
Παράλληλα, ταυτόχρονα με την παντοκρατορία -σκόπιμα επιλέγω τον όρο- του AKP και του Ερντογάν στο εσωτερικό και την πρωτοφανή του στήριξη και απήχηση από (στα) λαϊκά στρώματα και όχι μόνο, εξοστρακίστηκαν θεσμικά με συνταγματικές μεταρρυθμίσεις και τέθηκαν υπό έλεγχο η διώχθηκαν εξωθεσμικά οι κατεστημένοι κεμαλικοί θεσμοί που θα μπορούσαν να ανακόψουν την πορεία του Ερντογάν προς την απόλυτη εξουσία. Απόλυτη ή απολυταρχική;
Στο στόχο η δικαστική εξουσία, οι στρατιωτικοί και βέβαια οι δημοσιογράφοι, τα ΜΜΕ και η κοινωνία των πολιτών. Ακόμη από την Διπλωματική Υπηρεσία σταδιακά απομακρύνθηκαν εγνωσμένης αξίας στελέχη. Δεν ξέρω αν πρέπει να πω ευτυχώς ή δυστυχώς. Ακούω ότι η νέα γενιά διπλωματών -όχι μόνο ηλικιακά- διακρίνεται από την προσήλωση της στον μεγαλοπρεπές δόγμα Νταβούτογλου.
Το σύστημα Ερντογάν σταδιακά σηματοδότησε την δίωξη του κεμαλισμού και τη σταδιακή αποστέωση του κοσμικού χαρακτήρα της Τουρκικής Δημοκρατίας.
Παράλληλα όμως -ας μην ξεχνάμε- η Τουρκία εξελίχθηκε γρήγορα σε παίκτη με υπερφερειακή εμβέλεια, έχοντας λόγο και διεκδικώντας ρόλο σε όλα τα καίρια θέματα της παγκόσμιας ατζέντας. Μια χώρα με εξαιρετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, οικονομική ευρωστία, με μεγάλη καταναλωτική αγορά και δαπάνη και πάνω απ” όλα με αχαλίνωτη φιλοδοξία.
“Με την Τουρκία συζητούμε όλα τα θέματα που βρίσκονται στο φως του ηλίου” έλεγε μόλις πριν από λίγα χρόνια η επικεφαλής της αμερικανικής διπλωματίας Χίλαρι Κλίντον. Και έτσι ήταν τα πράγματα.
Με μια μικρή όμως διαφορά. Για τους Ερντογάν-Νταβούτογλου η σημασία που είχε η Τουρκία για την Ουάσιγκτον εκτιμήθηκε σταθερά ως σημαντικότερη από την σημασία με τη οποία έγιναν αντιληπτά τα συμφέροντα των ΗΠΑ στην Άγκυρα. Δεν μπορώ να επικρίνω την Τουρκία γι’ αυτό. Στη πράξη η Τουρκία έκανε πράξη κάτι που πολλοί θα επιθυμούσαν να πράξουν…Άλλωστε, η ηγεσία του ΑΚΡ το έλεγε δημόσια και όπως προκύπτει από τις εξελίξεις το εννοούσε.
Ήμουν πια πρέσβης στην Ουάσιγκτον, όταν ο πρωθυπουργός Ερντογάν πραγματοποίησε το 2007 μια από τις πυκνότερες τότε σε σχέση με σήμερα επισκέψεις του. Παρακολούθησα μια ομιλία του στο Center for Strategic and International Studies.
Γύρισα στην Πρεσβεία και έγραψα ένα τηλεγράφημα μεταδίδοντας τις εντυπώσεις μου στην Αθήνα. Θυμάμαι ότι αυτό που θέλησα να αποτυπώσω ήταν ότι ο Ερντογάν μίλησε μόνο για τα όσα συμβαίνουν εντεύθεν της ανατολικής όχθης του Βοσπόρου. Ιράν, Ιράκ, Μεσανατολικό κλπ. Η περιφερειακή θέση, η βούληση και οι δυνατότητες της Τουρκίας να πρωταγωνιστήσει. Λέξη για Ευρώπη και Ευρωπαϊκή Ένωση. Λέξη για Ελλάδα και βέβαια λέξη για την Κύπρο.
Δεν ήταν μια επιτηδευμένη ομιλία. Είπε αυτά που πίστευε. Πολλοί τόσο στην Ουάσιγκτον, στις Βρυξέλλες και αλλού στην Ευρώπη -της Αθήνας μη εξαιρουμένης- μάλλον κάτι δεν θελήσαμε ή δεν μπορέσαμε να καταλάβουμε.
Και όμως, τα μηνύματα ήσαν καθαρά, τουλάχιστον όσο καθαρά ήσαν και τα λόγια -από τότε- του κ. Ερντογάν και του καθηγητού κ. Νταβούτογλου.
Ήταν η ίδια εποχή που η έγκριτη Washington Post φιλοξενούσε άρθρα κορυφαίων Αμερικανών αναλυτών που περιέγραφαν με θαυμασμό τον Νταβούτογλου ως τον “Κίσινγκερ της Τουρκίας”.
Θα ήταν άδικο να λεχθεί ότι άλλος ήταν εκείνος ο Ερντογάν και άλλος είναι σήμερα. Όχι, ο ίδιος είναι. Απλά εμείς, οι άλλοι, δεν αναφέρομαι μόνο στην Ελλάδα, μάλλον κάναμε ότι δεν καταλαβαίναμε. Η μάλλον καταλαβαίναμε αυτό που θέλαμε, και όχι αυτό που βλέπαμε.
Διαβάζω στο ημερολόγιο μου , στα μέσα Μαρτίου 2009, μερικούς μήνες πριν φύγω από την Ουάσιγκτον. Οι ηγεσίες των Αμερικανό – Εβραϊκών Οργανώσεων της πανίσχυρης ΑΙPAC (American Israeli Public Affairs Committee) συμπεριλαμβανομένης, προεξοφλούσαν ότι “το επεισόδιο του Νταβός μεταξύ του Ταγίπ Ερντογάν και του Σιμόν Πέρεζ δεν επρόκειτο να θέσει σε κίνδυνο τις σχέσεις της Τουρκίας με το Ισραήλ”. Ήσαν εξίσου σημαντικές και για τους δύο. Την πεποίθηση τους στήριζαν στο γεγονός ότι κατά τα δικά τους λόγια “the permanent structures” (οι μόνιμες δομές) των δύο χωρών “συνεννοούνται και δεν θα αφήσουν τις πολιτικές σκοπιμότητες να τις υπονομεύσουν”. Έπεσαν έξω. Ομολογώ ότι έπεσα και εγώ έξω στις εκτιμήσεις μου.
Στη πραγματικότητα, η Τουρκία του Ερντογάν έστελνε από τότε το μήνυμα στο Ισραήλ ότι οι σχέσεις είναι σημαντικότερες για το Τελ-Αβίβ απ” ότι για τη Άγκυρα. Και όμως ελάχιστοι στη Ουάσιγκτον το 2009 θα διακινδύνευαν την πρόβλεψη ότι η Τουρκία και ο Ερντογάν θα μπορούσαν να γυρίσουν την πλάτη στο Ισραήλ. Και όμως τούτο έγινε. Χωρίς να σημαίνει ότι μια μέρα, η οποία δεν αποκλείεται να έλθει συντομότερα απ” ότι πιστεύουμε, δεν θα αποκατασταθούν σε επίπεδο διπλωματίας και πολιτικής. Δεν θα έχουν όμως τη στήριξη της κοινής γνώμης, εάν υποθέσουμε βέβαια ότι βαρύνει στην πολιτική. Διότι τουλάχιστον σε επίπεδο της τουρκικής κοινής γνώμης, η ζημιά εκτιμώ ότι είναι ανεπανόρθωτη.
Σταδιακά, από τα τέλη του 2010, η Τουρκία από χώρα, κράτος “πρότυπο” για την Μέση Ανατολή αναδεικνύεται σε μέρος του προβλήματος, κυρίως στα θέματα που αφορούν επι μέρους προτεραιότητες της αμερικανικής πολιτικής. Ταυτόχρονα ραγίζει ο καθρέπτης των σχέσεων της με το σύνολο σχεδόν των πρωταγωνιστών στη Μέση Ανατολή και Βόρειο Αφρική (Αίγυπτος, Συρία και Λιβύη).
Στην ευρωπαϊκή πολιτική, δηλαδή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν αναφέρομαι, γιατί απλά δεν υφίσταται. Όπου εκδηλώθηκε, επρόκειτο για κακοσχεδιασμένη πολιτική επιχείρηση χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Η μάλλον ορθότερα με τέλος που δεν έχουμε ακόμη δει και με μέση που δεν έχει καμία σχέση με την αρχή.
Η Λιβύη κυρίως είναι η πλέον χαρακτηριστική περίπτωση Ευρωπαϊκής πρωτοβουλίας αποτυχία. Όπως αποτυχία ήταν και η πρώτη αντίδραση των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων όταν εκδηλώθηκαν τα ανατρεπτικά γεγονότα στην Τυνησία. Να θυμίσω τις δηλώσεις Γάλλων αξιωματούχων που τάχθηκαν αμέσως υπέρ του Μπεν Αλι;
Θυμίζω επίσης την επιμονή του Ερντογάν για το χειρισμό της κρίσης στην Αίγυπτο (να φύγει ο Μουμπάρακ), την καθυστέρηση έγκρισης της δράσης του NATO στην Λιβύη και την διαφοροποίηση με τις ΗΠΑ και την Ε.Ε. Σε γενικότερους και ειδικότερους χειρισμούς στην Συρία.
Οι επιλογές έχουν ένα κόστος. Πριν λίγες μέρες η Τουρκία, υπέστη μια οδυνηρή διπλωματική ήττα στα Ηνωμένη Έθνη. Δεν εξελέγη στο Συμβούλιο Ασφάλειας. Δεν την ψήφισαν προφανώς οι δυτικοί σύμμαχοι της και η συντριπτική πλειοψηφία των Αραβικών και Μεσανατολικών χωρών. Πέντε χρόνια πριν αυτό ήταν αδιανόητο. Και όμως έγινε σε μια στιγμή που η Τουρκία είχε επενδύσει οικονομικά, πολιτικά και διπλωματικά στη επανεκλογή της.
Επιπλέον, η Τουρκία έχει υποχρεωθεί να αποσύρει ή να ανακαλέσει τους πρέσβεις της από το Ισραήλ, την Συρία, την Αίγυπτο και την Λιβύη. Μάλιστα και από τη Λιβύη, η κυβέρνηση της οποίας συνεδριάζει σε ένα πλοίο κάπου στην Βεγγάζη.
Το δόγμα της πολιτικής “μηδέν προβλημάτων με τους γείτονες” του καθηγητή Νταβούτογλου, εφαρμόσθηκε από το σημερινό δίδυμο εξουσίας της Άγκυρας σε πολιτική “μηδέν φίλων” στην περιοχή. Με εξαίρεση, κατά τους Ερντογάν-Νταβούτογλου, τις σχέσεις με την Ελλάδα. Αλώστε , γι’ αυτό το λόγο οι δυο χώρες εγκαινίασαν τις κοινές συνεδριάσεις των δύο κυβερνήσεων υπό την Συμπροεδρία των δύο Πρωθυπουργών.
Ανοικτούς διαύλους επικοινωνίας έχει η Τουρκία – συγκεκριμένες Δομές της – και με το ΙSIL στο Κομπάνι και αλλού. Αλήθεια, μπορεί να σκεφθεί κανείς ποία θα είναι η σημασία του Χαλιφάτου του ISIL στην ίδια την Τουρκία, την μέρα που οι Τούρκοι αποφασίσουν να επαναφέρουν δημοκρατικά στην εξουσία τους Κεμαλιστές; Τίνος μακρύ χέρι θα είναι οι τζιχαντιστές του Χαλιφάτου; Εκτός βέβαια αν κάποιοι εκτιμούν ότι το AKP και ο Ερντογάν δεν πρόκειται ούτως ή άλλως να εγκαταλείψουν την εξουσία.
Δύο λόγια για τα καθ” ημάς. Τώρα έρχεται και πάλι η σειρά της Κύπρου και στο βάθος και της Ελλάδος.
Η χώρα που κατέχει παράνομα το 40% του εδάφους της Κύπρου έχοντας δημιουργήσει ένα νέο τοίχος της ντροπής στην Ευρώπη, εδώ και σαράντα χρόνια , επιδιώκει να εμπεδώσει τα τετελεσμένα γεγονότα και στις θαλάσσιες ζώνες της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Η Απόφαση της Κύπρου να διακόψει – στην πραγματικότητα να αναστείλει τον διάλογο – σίγουρα δεν στερείται κόστους. Ας διαβάσει κανείς τις δηλώσεις »μέσα από τις γραμμές ». Θέλω να ελπίζω ότι η απόφαση έχει καλώς σταθμισθεί. Επίσης, ότι η επιστροφή στην status quo ante κατάσταση δεν θα έχει πρόσθετους επαχθείς όρους.
Επιπλέον, να μην ξεχνάμε ότι η σύμμαχος Τουρκία εξακολουθεί να διατηρεί την απειλή πολέμου κατά της Ελλάδος (casus belli), εάν η Αθήνα αποφασίσει να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια. Εδώ και μερικές δεκαετίες λέγουμε ότι έχουμε το αναφαίρετο αυτό δικαίωμα σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο.
Μερικές φορές η ίδια μας η πρόσφατη και μη συμπεριφορά θα μπορούσε να αποτελέσει ασφαλέστερη πυξίδα πλοήγησης. Όταν επί τέσσερις σχεδόν δεκαετίες ισχυρίζεσαι ότι έχεις ένα ισχυρό δικαίωμα χωρίς να το κάνεις πράξη, τότε καλλίτερα να αναρωτηθείς τι δεν έχεις κάνει σωστά.
Πολιτική των αντιφάσεων η επιλογή της Τουρκίας. Με σταθερή όμως διεκδίκηση και ζητούμενο.
Πολιτική των αντιφάσεων η απάντηση της Αθήνας. Χωρίς ανάγκη περαιτέρω εξειδίκευσης.
Αλήθεια , σήμερα με όσα ανακοινώνονται και με όσα – όπως μαθαίνω – δεν ανακοινώνονται διερωτώμαι : ποιο θα ήταν το “πολιτικό κόστος” μιας ανακοίνωσης της Αθήνας ότι παγώνουν οι προοπτικές για τη νέα κοινή συνεδρίαση των δυο κυβερνήσεων; Δηλαδή απλά το αυτονόητο.
Χωρίς να διεκδικώ το αλάθητο, προσπάθησα να καταγράψω, παραλείποντας αρκετά είναι αλήθεια, ότι η πολιτική των Ερντογάν και Νταβούτογλου, πάνω από μια δεκαετία, είναι συνεπής. Όχι μόνο αδιαφορούν επιδεικτικά για την ευρωπαϊκή και αμερικανική γνώμη αλλά στη Συρία, στην Αίγυπτο και αλλού επιλέγουν την σύγκρουση με τα αμερικανικά και ευρωπαϊκά συμφέροντα.
Γιατί να σεβαστούν τα Κυπριακά ή τα Ελλαδικά;
Η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι ΗΠΑ έχουν από την πλευρά τους επιλέξει να εφαρμόζουν την γνωστή συνταγή της πολιτικής των » δύο μέτρων και δύο σταθμών ».
Άλλη απέναντι στην Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν (Κριμαία και Ανατολική Ουκρανία) και άλλη απέναντι στην Τουρκία (Κύπρος).
Αυτό που ξεχνούμε είναι ότι ακριβώς αυτή η ασυνέπεια αποτελεί την χειρότερη συνταγή για την άσκηση πειθούς και παραδειγματισμού. Άρα, έχουμε μέρος της ευθύνης. Λέγω έχουμε, διότι αν δεν σφάλλω μετέχουμε της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του NATO.
Πληροφορούμαστε τώρα ότι – σύμφωνα με τις καταγγελίες που δημοσιοποιήθηκαν – ρωσικοί αεροπορικοί σχηματισμοί παραβίασαν τον εναέριο χώρο χωρών του ΝΑΤΟ. Αλήθεια γιατί να ενοχληθεί η Μόσχα από τις ΝΑΤΟικες δηλώσεις όταν η Τουρκία καθημερινά έχει την ίδια τακτική στο Αιγαίο; Γιατί ;
Η Μόσχα, επίσης, δεν μπορεί πια να είναι πειστική όταν καταγγέλλει -αν πράγματι καταγγέλλει- τις τουρκικές ενέργειες στην Κυπριακή ΑΟΖ. Η ίδια εισέβαλε στη Κριμαία, την κατέχει και την προσάρτησε παράνομα.
Τι μήνυμα στέλνει η Ρωσία ένα Μόνιμο Μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας;
Απλά, το ίδιο μήνυμα που έστειλε η Ουάσιγκτον όταν εισέβαλε χωρίς έγκριση του ΟΗΕ στο Ιράκ το 2003 αρνούμενη να περιμένει και να εργασθεί για την (λεγόμενη) δεύτερη Απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας για την έγκριση χρήσης βίας.
Λευκωσία και Αθήνα – όπως διαβάζω – μεταφέρουν το »παιχνίδι»
στο πεδίο που έχουμε συγκριτικό πλεονέκτημα, δηλαδή την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Τα πρόσφατα Συμπεράσματα των Βρυξελλών κινούνται μεν προς τη σωστή κατεύθυνση, δεν πρόκειται όμως να επηρεάσουν την διαδικασία λήψης απόφασης στην Τουρκία.
Μεγαλύτερη ίσως σημασία – από πλευράς εντυπώσεων και ουσίας – έχουν οι εν εξελίξει διεργασίες ομόκεντρων υποπεριφερειακών σχημάτων/συστημάτων ασφαλείας με τις τριγωνικές συνεργασίες Αιγύπτου-Κύπρου – Ελλάδος και Ισραήλ – Κύπρου – Ελλάδος.
Δυστυχώς, το μοναδικό παγκόσμιο συλλογικό σύστημα Ασφαλείας, που είναι ο ΟΗΕ, έχει αδρανοποιηθεί λόγω της αδυναμίας του Συμβουλίου Ασφαλείας να εκτελέσει την προβλεπόμενη από τον Χάρτη αποστολή του λόγω της σύγκρουσης συμφερόντων των »Πέντε » ( Μόνιμων Μελών).
Η λεγόμενη προς την κατεύθυνση της Νέας Υόρκης “διεθνοποίηση” – με το καλό σενάριο- στην καλλίτερη περίπτωση ως αποτέλεσμα θα είχε την πρόταξη της επανάληψης των δικοινοτικών συνομιλίων και κατά ειωθότα ουδέτερη γλώσσα σε σχέση με τις ενέργειες της Τουρκίας. Δηλαδή θα περιείχε την γνωστή έκκληση προς όλα τα μέρη “να αποφύγουν ενέργειες που επιδεινώνουν τη κατάσταση κλπ.»
Με το κακό όμως σενάριο, δεν μπορεί να αποκλεισθεί ότι η επιστροφή στην status quo ante κατάσταση θα μπορούσε να περιέχει και την “σύσταση» για σύνδεση της διαδικασίας και του χρονοδιαγράμματος εκμετάλλευσης του ενεργειακού πλούτου της Κυπριακής Δημοκρατίας με τη επίλυση του λεγόμενου »πολιτικού προβλήματος».
Αυτός ακριβώς είναι ο στρατηγικός στόχος της Τουρκίας.
Δώδεκα χρόνια πριν, ο Pετζέπ Ταγίπ Ερντογάν θριαμβευτής των εκλογών του 2002, επέλεξε να πραγματοποιήσει την πρώτη του επίσκεψη στην Αθήνα.
Ήδη η επίσκεψη αυτή περιείχε μια χαρακτηριστική της τουρκικής δημοκρατίας αντίφαση. Νικητής ο Ερντογάν δεν μπορούσε εν τούτοις να γίνει πρωθυπουργός… Λόγω αντιρρήσεων (το γράφω απλουστευτικά) του στρατού “θεματοφύλακα” πριν την αναθεώρηση του τουρκικού συντάγματος. Στην πράξη όμως του κεμαλικού κατεστημένου.
Στην Αθήνα, προκάλεσε θετικές εντυπώσεις, που αργότερα μετατράπηκαν σε θαυμασμό λανθάνοντα και απροκάλυπτο.
Ισλαμιστής και μεταρρυθμιστής ο ίδιος, έχοντας αφήσει το καθαρό πολιτικό-ιδεολογικό του στίγμα στην Δημαρχία Κωνσταντινουπόλεως, επέλεξε αρχικά να διακηρύξει ότι θα οδηγήσει την Τουρκία στην Ευρώπη.
Τον πιστέψαμε, τον ενθαρρύναμε και τον στηρίξαμε. Άλλωστε η “αγκίστρωση” της Τουρκίας στην Ευρώπη ήταν από το Ελσίνκι (Δεκέμβριος 1999) και μετά στρατηγική επιλογή όλων των ελληνικών κυβερνήσεων. Ήταν και εξακολουθεί να παραμένει το Σχέδιο Α, καθώς φοβούμαι ότι δεν υφίσταται ακόμη Σχέδιο Β.
Η Τουρκία ένιωθε ότι βρήκε στην Ελλάδα, ανεξαρτήτως των κυβερνητών της, βασικό στήριγμα στη προοπτική αυτή.
Παρά το γεγονός ότι δεν υπήρχε ομοφωνία μεταξύ των κυβερνήσεων του Κώστα Σημίτη και του Κώστα Καραμανλή ως προς συγκεκριμένες πρόνοιες των Συμπερασμάτων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου του Ελσίνκι.
Στις 3 Οκτωβρίου 2005, χάρις στις προσπάθειες της ελληνικής κυρίως διπλωματίας, η έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Τουρκία έγινε με ένα πακέτο όρων και προϋποθέσεων που καλύπτει –έτσι τουλάχιστον πιστεύουμε- σε μεγάλο βαθμό τις ανησυχίες και ανταποκρίνεται στα συμφέροντα της Ελλάδος και της Κύπρου.
Τις παραμέτρους του πακέτου αυτού επικαλούμαστε τώρα άλλωστε.
Παράλληλα, ταυτόχρονα με την παντοκρατορία -σκόπιμα επιλέγω τον όρο- του AKP και του Ερντογάν στο εσωτερικό και την πρωτοφανή του στήριξη και απήχηση από (στα) λαϊκά στρώματα και όχι μόνο, εξοστρακίστηκαν θεσμικά με συνταγματικές μεταρρυθμίσεις και τέθηκαν υπό έλεγχο η διώχθηκαν εξωθεσμικά οι κατεστημένοι κεμαλικοί θεσμοί που θα μπορούσαν να ανακόψουν την πορεία του Ερντογάν προς την απόλυτη εξουσία. Απόλυτη ή απολυταρχική;
Στο στόχο η δικαστική εξουσία, οι στρατιωτικοί και βέβαια οι δημοσιογράφοι, τα ΜΜΕ και η κοινωνία των πολιτών. Ακόμη από την Διπλωματική Υπηρεσία σταδιακά απομακρύνθηκαν εγνωσμένης αξίας στελέχη. Δεν ξέρω αν πρέπει να πω ευτυχώς ή δυστυχώς. Ακούω ότι η νέα γενιά διπλωματών -όχι μόνο ηλικιακά- διακρίνεται από την προσήλωση της στον μεγαλοπρεπές δόγμα Νταβούτογλου.
Το σύστημα Ερντογάν σταδιακά σηματοδότησε την δίωξη του κεμαλισμού και τη σταδιακή αποστέωση του κοσμικού χαρακτήρα της Τουρκικής Δημοκρατίας.
Παράλληλα όμως -ας μην ξεχνάμε- η Τουρκία εξελίχθηκε γρήγορα σε παίκτη με υπερφερειακή εμβέλεια, έχοντας λόγο και διεκδικώντας ρόλο σε όλα τα καίρια θέματα της παγκόσμιας ατζέντας. Μια χώρα με εξαιρετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, οικονομική ευρωστία, με μεγάλη καταναλωτική αγορά και δαπάνη και πάνω απ” όλα με αχαλίνωτη φιλοδοξία.
“Με την Τουρκία συζητούμε όλα τα θέματα που βρίσκονται στο φως του ηλίου” έλεγε μόλις πριν από λίγα χρόνια η επικεφαλής της αμερικανικής διπλωματίας Χίλαρι Κλίντον. Και έτσι ήταν τα πράγματα.
Με μια μικρή όμως διαφορά. Για τους Ερντογάν-Νταβούτογλου η σημασία που είχε η Τουρκία για την Ουάσιγκτον εκτιμήθηκε σταθερά ως σημαντικότερη από την σημασία με τη οποία έγιναν αντιληπτά τα συμφέροντα των ΗΠΑ στην Άγκυρα. Δεν μπορώ να επικρίνω την Τουρκία γι’ αυτό. Στη πράξη η Τουρκία έκανε πράξη κάτι που πολλοί θα επιθυμούσαν να πράξουν…Άλλωστε, η ηγεσία του ΑΚΡ το έλεγε δημόσια και όπως προκύπτει από τις εξελίξεις το εννοούσε.
Ήμουν πια πρέσβης στην Ουάσιγκτον, όταν ο πρωθυπουργός Ερντογάν πραγματοποίησε το 2007 μια από τις πυκνότερες τότε σε σχέση με σήμερα επισκέψεις του. Παρακολούθησα μια ομιλία του στο Center for Strategic and International Studies.
Γύρισα στην Πρεσβεία και έγραψα ένα τηλεγράφημα μεταδίδοντας τις εντυπώσεις μου στην Αθήνα. Θυμάμαι ότι αυτό που θέλησα να αποτυπώσω ήταν ότι ο Ερντογάν μίλησε μόνο για τα όσα συμβαίνουν εντεύθεν της ανατολικής όχθης του Βοσπόρου. Ιράν, Ιράκ, Μεσανατολικό κλπ. Η περιφερειακή θέση, η βούληση και οι δυνατότητες της Τουρκίας να πρωταγωνιστήσει. Λέξη για Ευρώπη και Ευρωπαϊκή Ένωση. Λέξη για Ελλάδα και βέβαια λέξη για την Κύπρο.
Δεν ήταν μια επιτηδευμένη ομιλία. Είπε αυτά που πίστευε. Πολλοί τόσο στην Ουάσιγκτον, στις Βρυξέλλες και αλλού στην Ευρώπη -της Αθήνας μη εξαιρουμένης- μάλλον κάτι δεν θελήσαμε ή δεν μπορέσαμε να καταλάβουμε.
Και όμως, τα μηνύματα ήσαν καθαρά, τουλάχιστον όσο καθαρά ήσαν και τα λόγια -από τότε- του κ. Ερντογάν και του καθηγητού κ. Νταβούτογλου.
Ήταν η ίδια εποχή που η έγκριτη Washington Post φιλοξενούσε άρθρα κορυφαίων Αμερικανών αναλυτών που περιέγραφαν με θαυμασμό τον Νταβούτογλου ως τον “Κίσινγκερ της Τουρκίας”.
Θα ήταν άδικο να λεχθεί ότι άλλος ήταν εκείνος ο Ερντογάν και άλλος είναι σήμερα. Όχι, ο ίδιος είναι. Απλά εμείς, οι άλλοι, δεν αναφέρομαι μόνο στην Ελλάδα, μάλλον κάναμε ότι δεν καταλαβαίναμε. Η μάλλον καταλαβαίναμε αυτό που θέλαμε, και όχι αυτό που βλέπαμε.
Διαβάζω στο ημερολόγιο μου , στα μέσα Μαρτίου 2009, μερικούς μήνες πριν φύγω από την Ουάσιγκτον. Οι ηγεσίες των Αμερικανό – Εβραϊκών Οργανώσεων της πανίσχυρης ΑΙPAC (American Israeli Public Affairs Committee) συμπεριλαμβανομένης, προεξοφλούσαν ότι “το επεισόδιο του Νταβός μεταξύ του Ταγίπ Ερντογάν και του Σιμόν Πέρεζ δεν επρόκειτο να θέσει σε κίνδυνο τις σχέσεις της Τουρκίας με το Ισραήλ”. Ήσαν εξίσου σημαντικές και για τους δύο. Την πεποίθηση τους στήριζαν στο γεγονός ότι κατά τα δικά τους λόγια “the permanent structures” (οι μόνιμες δομές) των δύο χωρών “συνεννοούνται και δεν θα αφήσουν τις πολιτικές σκοπιμότητες να τις υπονομεύσουν”. Έπεσαν έξω. Ομολογώ ότι έπεσα και εγώ έξω στις εκτιμήσεις μου.
Στη πραγματικότητα, η Τουρκία του Ερντογάν έστελνε από τότε το μήνυμα στο Ισραήλ ότι οι σχέσεις είναι σημαντικότερες για το Τελ-Αβίβ απ” ότι για τη Άγκυρα. Και όμως ελάχιστοι στη Ουάσιγκτον το 2009 θα διακινδύνευαν την πρόβλεψη ότι η Τουρκία και ο Ερντογάν θα μπορούσαν να γυρίσουν την πλάτη στο Ισραήλ. Και όμως τούτο έγινε. Χωρίς να σημαίνει ότι μια μέρα, η οποία δεν αποκλείεται να έλθει συντομότερα απ” ότι πιστεύουμε, δεν θα αποκατασταθούν σε επίπεδο διπλωματίας και πολιτικής. Δεν θα έχουν όμως τη στήριξη της κοινής γνώμης, εάν υποθέσουμε βέβαια ότι βαρύνει στην πολιτική. Διότι τουλάχιστον σε επίπεδο της τουρκικής κοινής γνώμης, η ζημιά εκτιμώ ότι είναι ανεπανόρθωτη.
Σταδιακά, από τα τέλη του 2010, η Τουρκία από χώρα, κράτος “πρότυπο” για την Μέση Ανατολή αναδεικνύεται σε μέρος του προβλήματος, κυρίως στα θέματα που αφορούν επι μέρους προτεραιότητες της αμερικανικής πολιτικής. Ταυτόχρονα ραγίζει ο καθρέπτης των σχέσεων της με το σύνολο σχεδόν των πρωταγωνιστών στη Μέση Ανατολή και Βόρειο Αφρική (Αίγυπτος, Συρία και Λιβύη).
Στην ευρωπαϊκή πολιτική, δηλαδή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν αναφέρομαι, γιατί απλά δεν υφίσταται. Όπου εκδηλώθηκε, επρόκειτο για κακοσχεδιασμένη πολιτική επιχείρηση χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Η μάλλον ορθότερα με τέλος που δεν έχουμε ακόμη δει και με μέση που δεν έχει καμία σχέση με την αρχή.
Η Λιβύη κυρίως είναι η πλέον χαρακτηριστική περίπτωση Ευρωπαϊκής πρωτοβουλίας αποτυχία. Όπως αποτυχία ήταν και η πρώτη αντίδραση των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων όταν εκδηλώθηκαν τα ανατρεπτικά γεγονότα στην Τυνησία. Να θυμίσω τις δηλώσεις Γάλλων αξιωματούχων που τάχθηκαν αμέσως υπέρ του Μπεν Αλι;
Θυμίζω επίσης την επιμονή του Ερντογάν για το χειρισμό της κρίσης στην Αίγυπτο (να φύγει ο Μουμπάρακ), την καθυστέρηση έγκρισης της δράσης του NATO στην Λιβύη και την διαφοροποίηση με τις ΗΠΑ και την Ε.Ε. Σε γενικότερους και ειδικότερους χειρισμούς στην Συρία.
Οι επιλογές έχουν ένα κόστος. Πριν λίγες μέρες η Τουρκία, υπέστη μια οδυνηρή διπλωματική ήττα στα Ηνωμένη Έθνη. Δεν εξελέγη στο Συμβούλιο Ασφάλειας. Δεν την ψήφισαν προφανώς οι δυτικοί σύμμαχοι της και η συντριπτική πλειοψηφία των Αραβικών και Μεσανατολικών χωρών. Πέντε χρόνια πριν αυτό ήταν αδιανόητο. Και όμως έγινε σε μια στιγμή που η Τουρκία είχε επενδύσει οικονομικά, πολιτικά και διπλωματικά στη επανεκλογή της.
Επιπλέον, η Τουρκία έχει υποχρεωθεί να αποσύρει ή να ανακαλέσει τους πρέσβεις της από το Ισραήλ, την Συρία, την Αίγυπτο και την Λιβύη. Μάλιστα και από τη Λιβύη, η κυβέρνηση της οποίας συνεδριάζει σε ένα πλοίο κάπου στην Βεγγάζη.
Το δόγμα της πολιτικής “μηδέν προβλημάτων με τους γείτονες” του καθηγητή Νταβούτογλου, εφαρμόσθηκε από το σημερινό δίδυμο εξουσίας της Άγκυρας σε πολιτική “μηδέν φίλων” στην περιοχή. Με εξαίρεση, κατά τους Ερντογάν-Νταβούτογλου, τις σχέσεις με την Ελλάδα. Αλώστε , γι’ αυτό το λόγο οι δυο χώρες εγκαινίασαν τις κοινές συνεδριάσεις των δύο κυβερνήσεων υπό την Συμπροεδρία των δύο Πρωθυπουργών.
Ανοικτούς διαύλους επικοινωνίας έχει η Τουρκία – συγκεκριμένες Δομές της – και με το ΙSIL στο Κομπάνι και αλλού. Αλήθεια, μπορεί να σκεφθεί κανείς ποία θα είναι η σημασία του Χαλιφάτου του ISIL στην ίδια την Τουρκία, την μέρα που οι Τούρκοι αποφασίσουν να επαναφέρουν δημοκρατικά στην εξουσία τους Κεμαλιστές; Τίνος μακρύ χέρι θα είναι οι τζιχαντιστές του Χαλιφάτου; Εκτός βέβαια αν κάποιοι εκτιμούν ότι το AKP και ο Ερντογάν δεν πρόκειται ούτως ή άλλως να εγκαταλείψουν την εξουσία.
Δύο λόγια για τα καθ” ημάς. Τώρα έρχεται και πάλι η σειρά της Κύπρου και στο βάθος και της Ελλάδος.
Η χώρα που κατέχει παράνομα το 40% του εδάφους της Κύπρου έχοντας δημιουργήσει ένα νέο τοίχος της ντροπής στην Ευρώπη, εδώ και σαράντα χρόνια , επιδιώκει να εμπεδώσει τα τετελεσμένα γεγονότα και στις θαλάσσιες ζώνες της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Η Απόφαση της Κύπρου να διακόψει – στην πραγματικότητα να αναστείλει τον διάλογο – σίγουρα δεν στερείται κόστους. Ας διαβάσει κανείς τις δηλώσεις »μέσα από τις γραμμές ». Θέλω να ελπίζω ότι η απόφαση έχει καλώς σταθμισθεί. Επίσης, ότι η επιστροφή στην status quo ante κατάσταση δεν θα έχει πρόσθετους επαχθείς όρους.
Επιπλέον, να μην ξεχνάμε ότι η σύμμαχος Τουρκία εξακολουθεί να διατηρεί την απειλή πολέμου κατά της Ελλάδος (casus belli), εάν η Αθήνα αποφασίσει να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια. Εδώ και μερικές δεκαετίες λέγουμε ότι έχουμε το αναφαίρετο αυτό δικαίωμα σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο.
Μερικές φορές η ίδια μας η πρόσφατη και μη συμπεριφορά θα μπορούσε να αποτελέσει ασφαλέστερη πυξίδα πλοήγησης. Όταν επί τέσσερις σχεδόν δεκαετίες ισχυρίζεσαι ότι έχεις ένα ισχυρό δικαίωμα χωρίς να το κάνεις πράξη, τότε καλλίτερα να αναρωτηθείς τι δεν έχεις κάνει σωστά.
Πολιτική των αντιφάσεων η επιλογή της Τουρκίας. Με σταθερή όμως διεκδίκηση και ζητούμενο.
Πολιτική των αντιφάσεων η απάντηση της Αθήνας. Χωρίς ανάγκη περαιτέρω εξειδίκευσης.
Αλήθεια , σήμερα με όσα ανακοινώνονται και με όσα – όπως μαθαίνω – δεν ανακοινώνονται διερωτώμαι : ποιο θα ήταν το “πολιτικό κόστος” μιας ανακοίνωσης της Αθήνας ότι παγώνουν οι προοπτικές για τη νέα κοινή συνεδρίαση των δυο κυβερνήσεων; Δηλαδή απλά το αυτονόητο.
Χωρίς να διεκδικώ το αλάθητο, προσπάθησα να καταγράψω, παραλείποντας αρκετά είναι αλήθεια, ότι η πολιτική των Ερντογάν και Νταβούτογλου, πάνω από μια δεκαετία, είναι συνεπής. Όχι μόνο αδιαφορούν επιδεικτικά για την ευρωπαϊκή και αμερικανική γνώμη αλλά στη Συρία, στην Αίγυπτο και αλλού επιλέγουν την σύγκρουση με τα αμερικανικά και ευρωπαϊκά συμφέροντα.
Γιατί να σεβαστούν τα Κυπριακά ή τα Ελλαδικά;
Η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι ΗΠΑ έχουν από την πλευρά τους επιλέξει να εφαρμόζουν την γνωστή συνταγή της πολιτικής των » δύο μέτρων και δύο σταθμών ».
Άλλη απέναντι στην Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν (Κριμαία και Ανατολική Ουκρανία) και άλλη απέναντι στην Τουρκία (Κύπρος).
Αυτό που ξεχνούμε είναι ότι ακριβώς αυτή η ασυνέπεια αποτελεί την χειρότερη συνταγή για την άσκηση πειθούς και παραδειγματισμού. Άρα, έχουμε μέρος της ευθύνης. Λέγω έχουμε, διότι αν δεν σφάλλω μετέχουμε της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του NATO.
Πληροφορούμαστε τώρα ότι – σύμφωνα με τις καταγγελίες που δημοσιοποιήθηκαν – ρωσικοί αεροπορικοί σχηματισμοί παραβίασαν τον εναέριο χώρο χωρών του ΝΑΤΟ. Αλήθεια γιατί να ενοχληθεί η Μόσχα από τις ΝΑΤΟικες δηλώσεις όταν η Τουρκία καθημερινά έχει την ίδια τακτική στο Αιγαίο; Γιατί ;
Η Μόσχα, επίσης, δεν μπορεί πια να είναι πειστική όταν καταγγέλλει -αν πράγματι καταγγέλλει- τις τουρκικές ενέργειες στην Κυπριακή ΑΟΖ. Η ίδια εισέβαλε στη Κριμαία, την κατέχει και την προσάρτησε παράνομα.
Τι μήνυμα στέλνει η Ρωσία ένα Μόνιμο Μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας;
Απλά, το ίδιο μήνυμα που έστειλε η Ουάσιγκτον όταν εισέβαλε χωρίς έγκριση του ΟΗΕ στο Ιράκ το 2003 αρνούμενη να περιμένει και να εργασθεί για την (λεγόμενη) δεύτερη Απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας για την έγκριση χρήσης βίας.
Λευκωσία και Αθήνα – όπως διαβάζω – μεταφέρουν το »παιχνίδι»
στο πεδίο που έχουμε συγκριτικό πλεονέκτημα, δηλαδή την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Τα πρόσφατα Συμπεράσματα των Βρυξελλών κινούνται μεν προς τη σωστή κατεύθυνση, δεν πρόκειται όμως να επηρεάσουν την διαδικασία λήψης απόφασης στην Τουρκία.
Μεγαλύτερη ίσως σημασία – από πλευράς εντυπώσεων και ουσίας – έχουν οι εν εξελίξει διεργασίες ομόκεντρων υποπεριφερειακών σχημάτων/συστημάτων ασφαλείας με τις τριγωνικές συνεργασίες Αιγύπτου-Κύπρου – Ελλάδος και Ισραήλ – Κύπρου – Ελλάδος.
Δυστυχώς, το μοναδικό παγκόσμιο συλλογικό σύστημα Ασφαλείας, που είναι ο ΟΗΕ, έχει αδρανοποιηθεί λόγω της αδυναμίας του Συμβουλίου Ασφαλείας να εκτελέσει την προβλεπόμενη από τον Χάρτη αποστολή του λόγω της σύγκρουσης συμφερόντων των »Πέντε » ( Μόνιμων Μελών).
Η λεγόμενη προς την κατεύθυνση της Νέας Υόρκης “διεθνοποίηση” – με το καλό σενάριο- στην καλλίτερη περίπτωση ως αποτέλεσμα θα είχε την πρόταξη της επανάληψης των δικοινοτικών συνομιλίων και κατά ειωθότα ουδέτερη γλώσσα σε σχέση με τις ενέργειες της Τουρκίας. Δηλαδή θα περιείχε την γνωστή έκκληση προς όλα τα μέρη “να αποφύγουν ενέργειες που επιδεινώνουν τη κατάσταση κλπ.»
Με το κακό όμως σενάριο, δεν μπορεί να αποκλεισθεί ότι η επιστροφή στην status quo ante κατάσταση θα μπορούσε να περιέχει και την “σύσταση» για σύνδεση της διαδικασίας και του χρονοδιαγράμματος εκμετάλλευσης του ενεργειακού πλούτου της Κυπριακής Δημοκρατίας με τη επίλυση του λεγόμενου »πολιτικού προβλήματος».
Αυτός ακριβώς είναι ο στρατηγικός στόχος της Τουρκίας.
2 Νοε 2014
Χαμός
Aπό τον Βασίλη Μπόνιο
Εμείς δεν το πιστεύουμε, δεν γίνονται αυτά τα πράγματα.
Δεν πιστεύουμε ότι έχουν δόση αλήθειας οι φήμες που θέλουν τον Γιώργο Μουρούτη και τον Νίκο Παππά να τηλεφωνούν σε ιδιοκτήτες ΜΜΕ (ακόμη και site), για να διαμαρτυρηθούν-συχνά και να ζητήσουν την απόλυση "ενοχλητικών"δημοσιογράφων.
Και δεν το πιστεύουμε γιατί τούς θεωρούμε και τους δύο έξυπνα παιδιά. Το να τηλεφωνήσουν σε ένα ΜΜΕ για να διαμαρτυρηθούν για δημοσιοποίηση προσωπικών δεδομένων ή ρεπορτάζ που θίγουν προσωπικές ζωές είναι κατανοητό και θεμιτό.
Το να ενοχλούνται όμως από πολιτικές αναλύσεις και συνεντεύξεις και να μπαίνουν στον κόπο να παρέμβουν σε ιδιοκτήτες ΜΜΕ είναι πέρα για πέρα μαλακία.
Και το χερότερο γι΄αυτούς είναι χαμένους χρόνος και δημιουργία αχρείαστου ΜΙΣΟΥΣ και ΑΡΝΗΤΙΚΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ.
Θα σας εξηγήσω το γιατί.
Αν τηλεφωνήσει ο Μουρούτης στον εκδότη Φούφουτο και ζητήσει την απόλυση δημοσιογράφου και κυρίως την πετύχει, ο δημοσιογράφος θα αποκτήσει στόχο στην ζωή του όσο ζει να εκδικηθεί τον Μουρούτη. Ακόμη κι όταν ο Μουρούτης θα είναι γέρος με άσπρα μαλλιά και θα κάνει βόλτες αμέριμνος στο Κολωνάκι.
Το ίδιο θα συμβεί και με τον Παππά αν εξαιτίας του δημοσιογράφος χάσει τη δουλειά του.
Είναι επικίνδυνο να παίζεις με τις ζωές των ανθρώπων και μόνο οι επιπόλαιοι και οι ημιμαθείς αγνοούν αυτό τον κανόνα.
Οι μαφιόζοι πάντα πίστευαν ότι η Εκδίκηση είναι η πιο γρήγορη σφαίρα.
Κι αν κάποιος αισθάνεται σήμερα παντοδύναμος πρέπει να έχει την εξυπνάδα να φαντασθεί την εικόνα του όταν θα συναντήσει -σε στιγμή που θα είναι μόνος και ανυπεράσπιστος-, έναν άνθρωπο στον οποίο έχει κάνει κακό κι αυτός βρεθεί στην συνέχεια σε θέση ισχύος.
Επίσης όσοι κάνουν κακό στους συνανθρώπους τους-και τυχαίνει να έχουν οικογένεια- θα πρέπει να σκεφθούν διπλά για το που θα χτυπήσει η ανάγκη του θύματός τους για εκδίκηση.
Πάμε παρακάτω. Κι όλα αυτά γιατί;
Μήπως πρόκειται να κερδίσουν τις εκλογές η ΝΔ ή ο ΣΥΡΙΖΑ αντίστοιχα, επειδή θα έχουν με το μέρος του δημοσιογράφους-παπαγαλάκια;
Αρχίδια μάντολες!
Ο κόσμος έχει γραμμένους στα αρχίδια του τα παπαγαλάκια των κομμάτων που εργάζονται στα ΜΜΕ-τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, εφημερίδες, περιοδικά, site και στα τρία γουρουνάκια.
Κανείς δημοσιογράφος δεν μπορεί να επηρεάσει την κοινή γνώμη σε μια εποχή μάλιστα που λόγω social media όλοι οι Ελληνες δημοσιολογούν και είναι εν δυνάμει δημοσιογράφοι.
Λοιπόν κανείς παπάρας δημοσιογράφος δεν πρόκειται να πείσει κανέναν να ψηφίσει Σαμαρά επειδή θα βγεί στο κανάλι και θα επαναλαμβάνει διαρκώς ότι ο Σαμαράς είναι πιο γενναίος από τον Μπλεκ.
Το ίδιο ισχύει και για τα παπαγαλάκια του ΣΥΡΙΖΑ. Κανείς δεν πρόκειται να ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ επειδή οι δημοσιογράφοι που πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ θα προπαγανδίζουν υπέρ του κόμματος.
Στην Ελλάδα στο κάτω κάτω ποτέ δεν κερδίζει η αντιπολίτευση-σχεδόν πάντα χάνει η κυβέρνηση.
Οσοι καραγκιόζηδες δημοσιογράφοι να βγουν και να υπερασπισθούν μια κυβέρνηση που δεν έχει κάνει ουδεμία μεταρρύθμιση του πελατειακού κράτους και το μόνο που κάνει είναι να βάζει χυδαία χαράτσια, αυτή η κυβένηση δεν έχει καμμία τύχη-ακόμη κι αν κάθε μέρα χίλιες ρέπλικες του Πρετεντέρη περιγράφουν τα κατορθώματά της.
Το ίδιο ισχύει και για τον ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμη κι αν όλοι οι δημοιογράφοι γράφουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει 100 Τσώρτσιλετοιμοπόλεμους να αλλάξουν τον ρου της Ιστορίας, τίποτε δεν πρόκειται να πετύχει αν τα στελέχη του παρουσιάζονται σαν μπουλούκι που κρύβεται στα δύσκολα-όπως συνέβη πρόσφατα με τα stress test ή με την περίπτωση της Δούρου.
Η κοινωνία, ο λαός, η κοινή γνώμη, διαθέτει πιο οξύ ένστικτο από την κάθε πατσαβούρα δημοσιογράφο.
Το μόνο που θα καταφέρουν ο Μουρούτης και ο Παππάς με το να παρεμβαίνουν σε μηντιάρχες-σε περίπτωση που το κάνουν-είναι να πλουτίσουν ακόμη περισσότερο κάποια λαμόγια μηντιάρχες και δημοσιογράφοι, όπως τα λαμόγια των ΜΜΕ που τα κονόμησαν από το Χρηματιστήριο, τα κοινοτικά προγράμματα, τα γραφεία τύπου, τα μυστικά κονδύλια, την γενική γραμματεία τύπου και πάει λέγοντας. Ετσι υπάρχουν σήμερα δημοσιογράφοι που έχουν παρκαρισμένα στην Μαρίνα του Φλοίσβου πιο μεγάλα σκάφη από αυτά των βαρβάτων εφοπλιστών.
Ολος αυτός ο στρατός των καλοπληρωμένων δημοσιογράφων δεν μπόρεσε να σώσει το ΠΑΣΟΚ από την συντριβή και την ξεφτίλα. Ούτε φυσικά κανένα πρωθυπουργό και καμμία κυβέρνηση.
Το μόνο που κατάφεραν ήταν να τα κονομήσουν επειδή οι Μουρούτηδες και οι Παππάδες τούς έδιναν αξία που δεν είχαν.
Πόσο μάλλον σήμερα που η κοινή γνώμη έχει στην διάθεσή της χιλιάδες τρόπους να ενημερωθεί εντός και εκτός εισαγωγικών.
Και δεν χρειάζεται τον κάθε μαλάκα δημοσιοκάφρο να της κάνει πλύση εγκεφάλου...
29 Οκτ 2014
19 Οκτ 2014
8 Οκτ 2014
3 Οκτ 2014
30 Σεπ 2014
27 Σεπ 2014
Ομαδικός περίπατος στο λόφο Ασπίδος
Ο λόφος Ασπίδας, ο λόφος του Προφήτη Ηλία στο Άργος είναι μία από τις προτάσεις για βόλτα και ηρεμία. Ανάμεσα στα πεύκα και τα αρχαία, αρκετοί είναι αυτοί που τον επισκέπτονται καθημερινά για την πεζοπορία τους.
Και θα ήταν ακόμη περισσότεροι αν ο Δήμος τον φρόντιζε ακόμα περισσότερο και πολλοί πολίτες δεν του φέρονταν με βάναυσο τρόπο. Σπάζοντας τα ξύλινα παγκάκια, κάνοντας μικροβανδαλισμούς, πετώντας τα σκουπίδια τους.
Την ερχόμενη Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου, στις 5 μμ, πολίτες διοργανώνουν πεζοπορία στο λόφο. Η συνάντηση θα γίνει στην είσοδο του λόφου, στις Πορτίτσες.
Όπως αναφέρει μεταξύ άλλων ο Τάσος Ταραντίλης, που είχε την ιδέα της συνάντησης και της πεζοπορίας:
«Διοργανωνουμε πεζοπορία να ανέβουμε το λόφο Ασπίδος, να περπατήσουμε να μιλήσουμε στο βουνό, να μαζέψουμε κανα σκουπιδακι περνώντας το μήνυμα στα νέα παιδιά ότι αγαπάμε τον τόπο, την φύση και τον αρχαίο μας πολιτισμό!
Θα δούμε μαζί τα αρχαία, θα συζητήσουμε για την αρμοδιότητα των φορέων, αν μπορούμε να κάνουμε δεντροφυτευση, και πως μπορούμε να προστατεύσουμε τον πολιτισμό μας».
Και θα ήταν ακόμη περισσότεροι αν ο Δήμος τον φρόντιζε ακόμα περισσότερο και πολλοί πολίτες δεν του φέρονταν με βάναυσο τρόπο. Σπάζοντας τα ξύλινα παγκάκια, κάνοντας μικροβανδαλισμούς, πετώντας τα σκουπίδια τους.
Την ερχόμενη Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου, στις 5 μμ, πολίτες διοργανώνουν πεζοπορία στο λόφο. Η συνάντηση θα γίνει στην είσοδο του λόφου, στις Πορτίτσες.
Όπως αναφέρει μεταξύ άλλων ο Τάσος Ταραντίλης, που είχε την ιδέα της συνάντησης και της πεζοπορίας:
«Διοργανωνουμε πεζοπορία να ανέβουμε το λόφο Ασπίδος, να περπατήσουμε να μιλήσουμε στο βουνό, να μαζέψουμε κανα σκουπιδακι περνώντας το μήνυμα στα νέα παιδιά ότι αγαπάμε τον τόπο, την φύση και τον αρχαίο μας πολιτισμό!
Θα δούμε μαζί τα αρχαία, θα συζητήσουμε για την αρμοδιότητα των φορέων, αν μπορούμε να κάνουμε δεντροφυτευση, και πως μπορούμε να προστατεύσουμε τον πολιτισμό μας».
Ο Στέλιος Ελληνιάδης στο «Δον Κιχώτη»
Την Τετάρτη 1 Οκτωβρίου στις 7.30 μμ ο «Δον Κιχώτης» (Καλαμαρά 4, Άργος) ανοίγει το φετινό κύκλο εκδηλώσεων με μια σημαντική εκδήλωση-συζήτηση για τον ελληνισμό της Ουκρανίας εν μέσω πολεμικών συρράξεων στη χώρα.
Στην εκδήλωση θα μιλήσει ο δημοσιογράφος Στέλιος Ελληνιάδης, ο οποίος γνωρίζει το θέμα όσο ελάχιστοι και έχει αναπτύξει μια πλούσια και συστηματική αρθρογραφία στο Δρόμο της Αριστεράς. Παράλληλα, θα προβληθεί κινηματογραφικό υλικό από δραστηριότητες του ελληνισμού της Ουκρανίας, από το αρχείο του Στ. Ελληνιάδη.
Δείτε παρακάτω ενδεικτική αρθρογραφία του Στ. Ελληνιάδη για το θέμα:
Στην εκδήλωση θα μιλήσει ο δημοσιογράφος Στέλιος Ελληνιάδης, ο οποίος γνωρίζει το θέμα όσο ελάχιστοι και έχει αναπτύξει μια πλούσια και συστηματική αρθρογραφία στο Δρόμο της Αριστεράς. Παράλληλα, θα προβληθεί κινηματογραφικό υλικό από δραστηριότητες του ελληνισμού της Ουκρανίας, από το αρχείο του Στ. Ελληνιάδη.
Δείτε παρακάτω ενδεικτική αρθρογραφία του Στ. Ελληνιάδη για το θέμα:
Ίδρυση Κινηματογραφικής Λέσχης στο Άργος
Σάβ, 27/09/2014 - 10:41
Με πολύ χαρά ανακοινώνουμε την Ίδρυση Κινηματογραφικής Λέσχης Άργους.
Ταινίες καινούργιες αλλά και παλαιότερες,ταινίες που συζητήθηκαν και θα συζητηθούν,με προβολές 3D για τα παιδιά.
Με σεμινάρια κινηματογράφου,φεστιβάλ μαθητικών ταινιών.
Για την προώθηση και προβολή της τέχνης του κινηματογράφου.
Με στόχο την αναζωογόνηση και ιδιαίτερη ενασχόληση με τον κινηματογράφο, μετέχοντας δε, σε μια προσπάθεια να συμβάλουμε και εμείς σε μια ανάγκη να αποκτήσει η πόλη μας ξανά,σημεία και κυψέλες πολιτισμού.
Τηλ. για πληροφορίες και εγγραφές μελών 6994720566
Γεώργια Μαρλαγκούτσου-Τύρου
Ταινίες καινούργιες αλλά και παλαιότερες,ταινίες που συζητήθηκαν και θα συζητηθούν,με προβολές 3D για τα παιδιά.
Με σεμινάρια κινηματογράφου,φεστιβάλ μαθητικών ταινιών.
Για την προώθηση και προβολή της τέχνης του κινηματογράφου.
Με στόχο την αναζωογόνηση και ιδιαίτερη ενασχόληση με τον κινηματογράφο, μετέχοντας δε, σε μια προσπάθεια να συμβάλουμε και εμείς σε μια ανάγκη να αποκτήσει η πόλη μας ξανά,σημεία και κυψέλες πολιτισμού.
Τηλ. για πληροφορίες και εγγραφές μελών 6994720566
Γεώργια Μαρλαγκούτσου-Τύρου
26 Σεπ 2014
25 Σεπ 2014
12η Ιππική συνάντηση “ΔΙΟΜΗΔΕΙΑ ” 2014 στο Άργος
Πέμ, 25/09/2014 - 09:43
Ο Σύλλογος < Ελεύθεροι ιππείς > Αργολίδος, ο ΔΗΜΟΣ ΑΡΓΟΥΣ-ΜΥΚΗΝΩΝ, η Κ.Ε.Δ.Α.Μ. και ο πρόεδρος του Τ.Δ. Κεφαλαρίου, στις 9,10,11 και 12 Οκτωβρίου 2014 στην πόλη του Άργους, διοργανώνουν την 12η Ιππική συνάντηση “ΔΙΟΜΗΔΕΙΑ ”. Καλούνται όλοι οι φίλοι του αλόγου, καθώς και οι σύλλογοι ιππέων να συμμετέχουν στις εκδηλώσεις.
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ:
ΠΕΜΠΤΗ 9-10-2014
Έναρξη των εκδηλώσεων με αναγγελτήριες άμαξες τις απογευματινές ώρες στη πόλη για να ενημερώσουν τους κάτοικους και επισκέπτες του Άργος για την ιππική συνάντηση.
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 10-10-2014:
Αναπαράσταση παραδοσιακού τρόπου μεταφοράς λαχανικών από τα
αγροκτήματα στην Λαϊκή Αγορά Άργους στις 17:00 και παρέλαση στους δρόμους της
πόλης από έφιππες νεαρές των ιππικών συλλόγων του Άργους και των επισκεπτών στις 17:30.
ΣΑΒΒΑΤΟ 11-10-2014:
Δωρεάν βόλτα με ιππήλατες άμαξες μέσα στην πόλη του Άργους για όλους τους πολίτες με αφετηρία στην Δημοτική Αγορά ώρα 17:00-19:30 με τη συνεργασία των ιππικών συλλόγων. Παρουσίαση αρχαίου άρματος στον προαύλιο χώρο των στρατώνων του Καποδίστρια στις 20:00.
ΚΥΡΙΑΚΗ 12-10-2014:
Ιππική πορεία με αφετηρία στο χορό στάθμευσης του Αρχαιολογικού χορού στην οδό Μεσσηνίας – Αρκαδίας ώρα 10:00 διασχίζοντας την πόλη του Άργους και τερματισμό στο άλσος Κεφαλαρίου ώρα 12:30. όπου θα πραγματοποιηθούν ιππικές δεξιοτεχνίες, παρουσίαση των αλόγων και απονομή αναμνηστικών.
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ:
ΠΕΜΠΤΗ 9-10-2014
Έναρξη των εκδηλώσεων με αναγγελτήριες άμαξες τις απογευματινές ώρες στη πόλη για να ενημερώσουν τους κάτοικους και επισκέπτες του Άργος για την ιππική συνάντηση.
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 10-10-2014:
Αναπαράσταση παραδοσιακού τρόπου μεταφοράς λαχανικών από τα
αγροκτήματα στην Λαϊκή Αγορά Άργους στις 17:00 και παρέλαση στους δρόμους της
πόλης από έφιππες νεαρές των ιππικών συλλόγων του Άργους και των επισκεπτών στις 17:30.
ΣΑΒΒΑΤΟ 11-10-2014:
Δωρεάν βόλτα με ιππήλατες άμαξες μέσα στην πόλη του Άργους για όλους τους πολίτες με αφετηρία στην Δημοτική Αγορά ώρα 17:00-19:30 με τη συνεργασία των ιππικών συλλόγων. Παρουσίαση αρχαίου άρματος στον προαύλιο χώρο των στρατώνων του Καποδίστρια στις 20:00.
ΚΥΡΙΑΚΗ 12-10-2014:
Ιππική πορεία με αφετηρία στο χορό στάθμευσης του Αρχαιολογικού χορού στην οδό Μεσσηνίας – Αρκαδίας ώρα 10:00 διασχίζοντας την πόλη του Άργους και τερματισμό στο άλσος Κεφαλαρίου ώρα 12:30. όπου θα πραγματοποιηθούν ιππικές δεξιοτεχνίες, παρουσίαση των αλόγων και απονομή αναμνηστικών.
22 Σεπ 2014
Όλα τα κομμάτια μαζί…. Για την μάχη των παιδιών με αυτισμό.
“Μη κρίνεις μωρέ, μη κρίνεις. Δε μεγαλώνει ένα κακομαθημένο. Ένα παιδί στο φάσμα του αυτισμού μεγαλώνει. Και δίνει μάχη. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή.”
Μία ταινία που μας άγγιξε…
Της Μαίρης Καριωτάκη
Κοιτάζει αριστερά δεξιά κατακόκκινη. Από ντροπή όχι από θυμό. Πώς να θυμώσει άλλωστε σ’ αυτό το πλάσμα; Ξέρει πως δεν φταίει. Ξέρει πως αν ήταν αλλιώς τα πράγματα… Ξέρει.……
Έχει γενέθλια σήμερα κι είμαστε οι τρεις μας σε παιδότοπο. Δεν μπορεί να κάνει πάρτι. Έξι μήνες δεν έχουν πάρει φράγκο από το Ταμείο αλλά εκείνοι πληρώνουν. Λογοθεραπεία, εργοθεραπεία, παιδοψυχολόγος. Κι ακόμη..θεατρικό παιχνίδι, θεραπευτική ιππασία..ότι μπορεί να του δώσει εφόδια. Να το εξοπλίσει για το αύριο. Να μπορεί να «σταθεί» στο πέρασμα του χρόνου.
Γιατί τα παιδιά με αυτισμό, γίνονται έφηβοι με αυτισμό. Κι έφηβοι, γίνονται ενήλικες. Ζουν ανάμεσά μας. Κι από «κακομαθημένα» πιτσιρίκια, γίνονται (στην καλύτερη βέβαια των περιπτώσεων) «ιδιότροποι» έφηβοι. Κι ύστερα «μονόχνοτοι» ενήλικες.
Και κάποτε οι γονείς φεύγουν. Κι εκείνα μπαίνουν στο περιθώριο. Και κάποτε χάνονται κι εκείνα.
………………….
Κοιτάζει αριστερά δεξιά κατακόκκινη. Από ντροπή όχι από θυμό. Ντρέπεται για όλες εκείνες τις κυρίες που την κοιτάζουν με την επίκριση κρεμασμένη στην άκρη των χειλιών τους.
Μη κρίνεις μωρέ, μη κρίνεις. Δε μεγαλώνει ένα κακομαθημένο. Ένα παιδί στο φάσμα του αυτισμού μεγαλώνει. Και δίνει μάχη. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή.
Μάχη η ζωή της. Μάχη κι η δική του. Κάθε στιγμή θα δίνει μάχη. Να μεγαλώσει, να μάθει, να γίνει κατανοητός, να μαζεύει το μυαλό του, να τακτοποιεί τις σκέψεις του, να καταπραΰνει τα συναισθήματα του, να διαχειρίζεται τις εμμονές του, να επιβιώσει σ’ ένα κόσμο που δεν αντέχει την διαφορετικότητα, που κρεμάει ταμπέλες κι απορρίπτει… Να ζήσει.
Μια μάχη όλη του η ζωή..
…..
Κοιτάζει αριστερά δεξιά κατακόκκινη. Από ντροπή όχι από θυμό. Ντρέπεται για όλες εκείνες τις κυρίες που την κοιτάζουν με την επίκριση κρεμασμένη στην άκρη των χειλιών τους.
Θέλει να σηκωθεί πάνω και να τους πετάξει στα μούτρα την επίκριση. Να τους πει πως το παιδί της είναι αλλιώτικο. Αλλά είναι το παιδί της. Κι αν δεν μπορεί να διαχειριστεί την εμμονή του, δεν πειράζει. Εκείνη είναι περήφανη γιατί είναι το παιδί της που δίνει μάχες κάθε στιγμή και τις κερδίζει.
Την κοιτάζω να προχωρά προς την έξοδο αγέρωχη κρατώντας τον από το χέρι. Μένω πίσω να τους κοιτάζω. Μάνα και γιος. Περπατάνε οι δυο τους και είναι σαν να βλέπω το μέλλον. Έτσι θα περπατάνε πάντα. Μαζί. Μέχρι τον αποχαιρετισμό. Κι από κοντά κι ο πατέρας. Μέχρι το τέλος. Θα περπατάνε και κάθε βήμα τους θα’ ναι μια μάχη ζωής.
Μένω πίσω να τους κοιτάζω… Τα μάτια μου βουρκώνουν .Όχι από οίκτο. Από περηφάνια μόνο. Ίσως κι από αγανάκτηση. Ναι, κι από αγανάκτηση. Για τις κυρίες με την κρεμασμένη επίκριση. Για την κοινωνία που δεν συγχωρεί. Για την πολιτεία που δεν νοιάζεται. Για την φύση που κάνει.. «λάθη».
Για τον ίδιο τον Θεό..
19 Σεπ 2014
ΠΟΙΟΙ ΣΕ ΑΠΕΙΛΟΥΝΕ;
-Tι σου κάνανε Κώστα και δεν μιλάς;
Share →
Από την Πηνελόπη Δέλτα
-Tι σού κάνανε Κώστα και δεν μιλάς, ενώ ο λαός σου υποφέρει; Πως είναι δυνατόν ένας Καραμανλής να σιωπά όταν έχει βγει ο Χάρος παγανιά και θερίζει ζωές;
Πως είναι δυνατόν να μην μιλάς όταν βγαίνει ο Σημίτης, που εσύ αποκαλούσες "Αρχιερέα της Διαπλοκής" και κατηγορεί εσένα και τις κυβερνήσεις σου για την γιγάντωση του χρέους;
Πως είναι δυνατόν να σιωπάς όταν σήμερα κιόλας ο υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης του κόμματος, στο οποίο είσαι βουλευτής, δηλώνει ότι δεν θέλει κούρεμα του χρέους; Από την τσέπη του πληρώνει ο καλοπληρωμένος κ. Χαρδούβελης -που θα κληρονομήσει εφ΄ όρου ζωής προσωπική φρουρά και γενναία σύνταξη- το χρέος; Γιατί ανερυθρίαστα κατεβάζει τα πανταλόνια της διαπραγμάτευσης;
Κι εσύ πως είναι δυνατόν να σιωπάς όταν κουβαλάς το επώνυμο Καραμανλής και έχεις διατελέσει πρωθυπουγός;
Δεν σε λένε Λιάπη, ούτε Βουλγαράκη, ούτε Ζαγορίτη, ούτε Μειμαράκη, ούτε Τζαμτζή.
Το επώνυμό σου είναι Καραμανλής και από ένα σημείο κι έπειτα η υστεροφημία έχει μεγάλη σημασία στην σύντομη ζωή μας.
Εμείς δεν σου ζητάμε να γίνεις εσύ ο αρχηγός των Απελπισμένων.
Το μόνο που σου ζητάμε είναι να μιλήσεις σαν πρώην πρωθυπουργός. Ακόμη και ο ΓΑΠ μιλάει και ο Σημίτης και ο Μητσοτάκης.
Ολοι σχεδόν οι εν ζωή πρώην πρωθυπουργοί που εξελέγησαν με την ψήφο του λαού, έχουν μιλήσει.
Ολοι εκτός από σένα.
Δεν νομίζεις ότι οφείλεις να πάρεις θέση για όλα όσα συμβαίνουν σήμερα;
Ποιοι σε απειλούνε; Εκείνοι που σε απειλούσανε και στο παρελθόν; Εκείνη που έκαναν την ζωή την δική σου και της οικογένειάς σου δύσκολη; Κι αν εξακολουθούν να σε απειλούνε με τον τρόπο τους και ο Σαμαράς με τον Αθανασίου δεν σου παρέχουν προστασία, δεν είναι αυτός ένας ακόμη λόγος να μιλήσεις και να τρέξουν τα σεσημασμένα λαμόγια να κρυφτούν;
Για ξανασκέψου του Κώστα.
Η Ιστορία είναι πολύ πιθανόν να μην σου συγχωρήσει την σιωπή...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)