Από την Αλεξάνδρα Τσόλκα
Όλα μηχανογραφημένα ναι! Όπου και αν είσαι θα σε βρουν!
Αγέλαστοι άνθρωποι, σαν γρανάζια μια πελώριας μηχανής που σε βάζει να πληρώσεις ΕΝΦΙΑ για παράδειγμα, αλλά πέφτουν συνεχώς το δίκτυο του ΤΑΧΙS. Είσαι ο ΑΜΚΑ σου!
Είσαι το ΑΦΜ σου! Είσαι ο ΤΚ σου!
Τα αποστηθίζεις και πορεύεσαι στη δαιδαλώδη επιβίωση αυτού του κράτους – δικαστηρίου, που είσαι ένοχος για φοροφυγάδας μέχρι αποδείξεως του ενάντιο, δηλαδή μιας όλο ένα και επιβεβλημένα διάφανης αθωότητας, που πρέπει να την ουρλιάζεις, σαν φαντάρος μπροστά στο αξιωματικό του, μαζί με τα νούμερα που συνοδεύουν την αιωνία κατάταξη σου.Κάρτες. Χρήμα στα χαρτιά μόνο. Όριο στις εβδομαδιαίες αναλήψεις.
Το νούμερο 420 τινάζει την μπάνκα! Σαν σε μεγάλο στρατόπεδο συγκέντρωσης ζεις και ως άλλος Γιοσεφ Κ. έχεις ενοχή για κάτι, που δεν ορίζεται και θα δικαστείς, για κάτι, απροσδιόριστο.
Έχεις μια ενοχή στην πιο απλή συναλλαγή με λεφτά! Πόσο περισσότερο ύποπτος είσαι αν θελήσεις… πετρέλαιο!
Καταρχήν παραγγελία δεν κάνεις στο πρατήριο βενζίνης της γειτονιάς πια, που ξέρεις μια ζωή τον ιδιοκτήτη και που πηγαίνατε μαζί φροντιστήριο και οι μπαμπάδες σας παίζαμε τάβλι στο καφενείο. Εκείνον που ξέρεις πως δε θα σε γελάσει, γιατί και τίμιος είναι και δε θέλει να ντροπιαστεί ως κακός επαγγελματίας στην γειτονιά του.
Παραγγέλλεις απ τα κεντρικά των μεγάλων εταιρειών και αλλοίμονο, που δεν ελέγχουν αυτές τα πάντα. Μετά τα ευγενικά «καλημέρα σας» σου ανακοινώνεται πως η τιμή αλλάζει κάθε μέρα! Λες όνομα και φυσικά πατρώνυμο! ΑΦΜ; Και ΑΦΜ! Μετά λογαριασμό ΔΕΗ! «Α! Μα δεν μένετε εκεί!
Στα αρχεία μας βλέπουμε πως κατοικείται στην οδό…, στο προάστιο…, στον αριθμό…»! Σε σφίγγει εσένα τώρα ο Καφεϊκός κλοιός της αγωνίας και του παραλυτικού άγχους. «Βλέπετε κάτι που δεν γνωρίζω; Μήπως έχει βγει κάνα ένταλμα σύλληψης εναντίον μου; Μήπως καταζητούμαι;
Μήπως να μη πάρω πετρέλαιο και να ξεπαγιάσουν τα παιδάκια μου και φέτος και θα τη βγάλουμε όπως τις άλλες χρονιές που ήταν πιο ακριβό το λίτρο με ηλεκτρικές κουβέρτες και «έξυπνες» σόμπες απ αυτές που δίνει το «Ε»;» σκάφτεσαι αλλά δε τα λες για να μην ενοχοποιηθείς κιαλλο!
Κάπου εκεί λέει η ευγενική κοπέλα: «Γιατί βλέπω κόκκινο το ΑΦΜ σας;»… (Γιατί ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ και μετά το μετάνιωσα, μήπως;). «Δεν ξέρω! Είναι κακό αυτό; Τι χρώμα έπρεπε να χε;», ΙΣΑ που βγαίνει η φωνή από το στόμα! «Θα πρέπει να σας κλείσω και να σας καλέσω αργότερα» λέει βιαστικά. Με το τηλέφωνο στ αυτί και το κόκκινο ΑΦΜ να αναβοσβήνει παντού γύρω σα πινακίδα φωτεινή σε κωμωδίες στην Αμερική που σου λέει που να γελάσεις, είναι βέβαιο πως τώρα, καλούν την ασφάλεια και ψάχνουν το φάκελο! Όχου γαμω το!
Πορείες στα 80’s και δακρυγόνα! Απ τα μπλοκ, κάποτε, έφευγαν προς τις κλούβες και κάτι μολότοφ! Λες να το βρουν; Μα! Με την ΕΚΟΝ πήγαινα και ο Φίλης ήταν ο Γραμματέας της παράταξης! Δε μπορεί αυτό να είναι ενοχή, σήμερα! Παραλογίζομαι. Ασε, που δεν θα χουν και φακέλους! Ουτε ηλεκτρονικής μορφής, ούτε τίποτα… (Κάθε επανάσταση εξατμίζεται και αφήνει ένα κατακάθι γραφειοκρατίας, ψιθυρίζει ύπουλα, ο ίδιος ο Κάφκα στο κέντρο του κρανίου μου!).
Χτύπα το τηλέφωνο! Τρέμω! Είναι αυτοί… αυτοί απ το πετρέλαιο! Μήπως δε να μη το σηκώσω; Μπα! Θα ενοχοποιήσω έτσι κι άλλο τον εαυτό μου! «Παρακαλώ;». Άλλη γυναικεία ευγενέστατη φωνή (ωχ! Ωχ! Μα τι έχω κάνει ο Γιόζεφ Κ.;). Και πάλι ΑΦΜ, λογαριασμοί ΔΕΗ, ΤΚ και αριθμοί συνδέσεων. «Συγγνώμη! Πέφτει το σύστημα! Θα σας ξανακαλέσουμε»…
… Μαζεύω ήδη, σε ένα βαλιτσάκι τα απαραίτητα για τη φυλακή! Εσώρουχα! Σαπούνι! Παπούτσια χωρίς κορδόνια! Κι άλλο τηλέφωνο! «Τα στοιχειά σας επιβεβαιώθηκαν. Αύριο 8 με 11 θα μαστε εκεί. Πόσο πετρέλαιο να φέρουμε;». «700 ευρώ» λέω ενοχικά, προσπαθώντας να βρω που είναι η παγίδα! «700;;;;; Θα πρέπει να κάνετε κατάθεση σε τράπεζα για τόσο μεγάλο ποσό!».
«Ναι, καταλαβαίνω, μεγάλο το ποσό και ο τόνος έχει 1.200 αλλά ξέρετε τα μαζεύαμε απ το καλοκαίρι και δεν πήγαμε διακοπές για να βάλουμε πετρέλαιο αλλά έχω να πληρώσω Εφορία και ΕΝΦΙΑ και πήρα μερικά απ αυτό το κονδύλι, αλλά δικά μου είναι δουλευμένα! Οικονομία έκανα και τρώμε μόνο κοτόπουλο, σας ορκίζομαι και αυτό Σάββατο με πατατούλες στο φούρνο και Πέμπτη λαδορίγανη με ρυζάκι!».
Η ευγενική κοπέλα θέλει να μου το κλείσει στα μούτρα, αισθάνομαι! «Μπορώ να βάλω πετρέλαιο με ένα ποσό μετρητά;». «Ναι! Μέχρι 500»! Τότε πεντακόσια! Το κλείνουμε!
Παραλυτικός φόβος! Και λέει αύριο 8 με 11 αντί να ρθουν αυτοί με το πετρέλαιο, να έρθει απ έξω ένα περιπολικό και μια διμοιρία Ζητάδες και να με πάρουν με χειροπέδες, γιατί είχα 700 ευρώ σε μετρητά και κόκκινο χρώμα στο ΑΦΜ για κάποιο λόγο! Τρομερή, άγνωστη, απρόσωπη, παγερή, πολύπλοκη η εξουσία, απλώνει τα πλοκάμια της παντού, απ την πιο απλή εκδοχή της καθημερινής μας ζωή, μέχρι την ψυχή μας μέσα, τις ενοχές και τα άγχη μας, τα μύχια κακά που σκαφτόμαστε για τις δίκες μας ανεπάρκειες και τις τρομοκρατικές πράξεις που πότε δεν αποτολμήσαμε. Για μια απλή παραγγελία πετρελαίου και το δικαστήριο της Δίκης του Κάφκα στήθηκε από έναν αβυσσαλέο, απάνθρωπο, εφιαλτικό σκοτεινό μηχανισμό εξουσίας, που δεν αλλάζει όσες ελπίδες και αν ευαγγελιστεί η εξουσία του...
«Ο αληθινός δρόμος περνάει πάνω από ένα ακροβατικό σχοινί που δεν είναι τεντωμένο ψηλά, αλλά λίγο πάνω από το έδαφος. Φαίνεται πως σκοπός του είναι περισσότερο να σε κάνει να σκοντάφτεις πάρα να περπατάς» ψιθυρίζει για άλλη μια φορά ο Κάφκα ενώ πηγαίνω προς την τράπεζα για τους διακανονισμούς της Εφορίας… λες Φραντς; Εδώ, οι τραπεζικοί να με δικάσουν, αφού τη γλίτωσα απ τους πετρελαιάδες;