Του Χρήστου Χωμενίδη 

"Συγγνώμη αλλά δεν θα έρθω αύριο. Δεν μπορώ να έρθω. Έχουν απεργία τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Άμα πάρω ταξί από το Μαρούσι για Φάληρο κι έπειτα πάλι πίσω, θα βγω εκτός προϋπολογισμού. Τριάντα ευρώ θα γράψει το ρολόι, και λίγα λέω. Δεν μού περισσεύουν...".

Η Άννα ήταν -το συνηθίζει- αφοπλιστικά ειλικρινής. Μακάρι να είχαμε αυτοκίνητο, να την πηγαινοφέρναμε εμείς. Μακάρι να δεχόταν να της πληρώσουμε ρεφενέ το ταξί, όπως σκοπεύαμε να κάνουμε με την ταβέρνα. Μα δεν υπήρχε περίπτωση. Θα έπρεπε, φευ, να συμφιλιωθούμε με την απουσία της απ' την εαρινή συνάντηση της εφηβικής μας παρέας. 

Η Άννα κλείνει φέτος τα σαρανταεφτά και τυπικά δεν ανήκει σε ό,τι οι πολιτικοί αποκαλούν "ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού". Δεν είναι άνεργη - αποτελεί, αν και υπάλληλος, την ψυχή του βιβλιοπωλείου της γειτονιάς της. Δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα στέγης, οι γονείς της τής άφησαν ένα ευήλιο διαμέρισμα, όπου βολεύεται μια χαρά μαζί με τον δεκαεξάχρονο γιό της. Δεν δηλώνει αδυναμία να πληρώσει τη ΔΕΗ. Ούτε τις εισφορές που αυξάνονται μήνα με τον μήνα. Πιστή -πάση θυσία- στην παρακαταθήκη του πατέρα της να μη χρωστάει ποτέ τίποτα σε κανέναν, μετράει και ξαναμετράει τα λεφτά της, στερείται εν ανάγκη τον καφέ και τα τσιγάρα της, παραμένει εντούτοις πάντοτε "ταμειακώς εντάξει". 

Όσο αντέχει, θα διακονεί το ήθος και το ύφος της παλιάς καλής μεσαίας τάξης. Θα ντύνεται κομψά -με ρούχα έστω αγορασμένα από καλάθια στις εκπτώσεις-, θα πηγαίνει στο θέατρο -με πρόσκληση εν ανάγκη, προσφορά ραδιοφωνικού σταθμού-, θα καλεί φίλους στο σπίτι της και θα τους φτιάχνει πεντανόστιμες μακαρονάδες. 

Η Άννα δεν κατάπιε ούτε για μισή στιγμή το δόλωμα της "αντιμνημονιακής αληταρίας" όπως την αποκαλεί. Στην πιάτσα από τα δεκαοχτώ της, καταλάβαινε πολύ καλά -δεν είχε ανάγκη να διαβάσει εμβριθείς αναλύσεις- πώς ακριβώς η Ελλάδα χρεοκόπησε. Και γιατί, εάν δεν διαθέταμε το δίχτυ ασφαλείας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα ξαναζούσαμε σκηνές κατοχής και εμφυλίου. Θα οργίαζαν οι μαυραγορίτες. Θα σφάζονταν στους δρόμους συμμορίες με ιδεολογικό προσωπείο. Η Άννα, με θείο που βασανίστηκε στη Μακρόνησο και άλλον θείο  που έπεσε ηρωικά πολεμώντας με τον Εθνικό Στρατό στο Γράμμο, έχει εξ'απαλών ονύχων αφομοιώσει πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη κατάρα από τον Διχασμό. Κι ότι όσοι σκούζουν εκκωφαντικά υπέρ του λαού και της πατρίδας, είναι εκείνοι ακριβώς που λαχταράνε να κυλήσει αίμα αδελφικό. Για να το πιούν.

Η Άννα πιστεύει ολόψυχα στην ανάγκη να εξελιχθεί κάποτε η Ελλάδα σε μια κανονική χώρα. Με νόμους που δεν θα θυμίζουν απ'την ψήφιση τους σουρωτήρια. Με κράτος που θα προνοεί για τους πιό αδύναμους, ακόμα και για τους πιό απερίσκεπτους. Με εκπαίδευση η οποία θα παρέχει ουσιαστικά εφόδια, δεν θα σού δίνει μόρια για το δημόσιο μα δεξιότητες ώστε να κερδίζεις τη ζωή σου. Με δημόσια υγεία που θα εξασφαλίζει αξιοπρεπή περίθαλψη στον οποιονδήποτε. 

Η Άννα θα στηρίξει όλες τις μεταρρυθμίσεις προς την παραπάνω κατεύθυνση. Η Άννα όμως ζορίζεται. Ζορίζεται άσχημα. 

Το κομπόδεμα, που είχε φτιάξει τις χαρισάμενες εποχές -"για μια ώρα ανάγκης"- κι απ'το οποίο επιδοτούσε το βαλάντιό της, έχει πλέον εξανεμιστεί. Πρέπει να τα βγάζουν πέρα, εκείνη και ο γιός της, με τριάντα ευρώ την ημέρα σκάρτα. Το σούπερ μάρκετ δεν έχει φτηνήνει. Ούτε βεβαίως τα καλά φροντιστήρια.  

"Οι θεομπαίχτες, οι Συριζανέλ, αργά ή γρήγορα θα μάς αδειάσουν τη γωνιά" σκέφτεται. "Θα τους διαδεχθεί μία κυβέρνηση, η οποία θα διαθέτει ένα μίνιμουμ σοβαρότητας. Δεν θα πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες, δεν θα κάνει κουτσαβάκικες διαπραγματεύσεις που θα μας φεσώνουν δεκάδες δισεκατομμύρια. Θα λάβει -λέει- μέτρα για την ουσιαστική ανάκαμψη, για την τόνωση της επιχειρηματικότητας, για την προσέλκυση επενδύσεων... Αμήν. Πώς ακριβώς όμως τα μέτρα της θα βελτιώσουν τη δική μου κατάσταση; Ακόμα κι αν αντιστραφεί άρδην το γενικό κλίμα, θα επηρεαστεί διόλου η καθημερινότητα μιάς πενηντάρας σχεδόν εμποροϋπαλλήλου;  Ή θα με γράψουν στα κατάστιχά τους σαν χαμένη περίπτωση, μέρος ενός πολτού ο οποίος δεν διαθέτει τις απαραίτητες για τον 21ο αιώνα δεξιότητες; Ενός πληθυσμού επαγγελματικά γερασμένου, ανίκανου να προσαρμοστεί στις νέες απαιτήσεις, προορισμένου να φυτοζωεί ώσπου να πεθάνει; 

Ας υποθέσουμε ότι ο τουρισμός καλπάζει, πως πραγματοποιούνται μεγαλεπήβολα έργα, ότι στη θέση του αεροδρομίου του Ελληνικού φυτρώνει -πότε αλήθεια;- ένα Ελντοράντο κι ότι ο Πειραιάς εξελίσσεται στο πιό πολυσύχναστο λιμάνι της Ευρώπης. Θα φωτιστεί έστω και εξ αντανακλάσεως το Μαρούσι, η Κυψέλη, ο Βύρωνας, γειτονιές που ξεχείλισαν από κόσμο σε μια πρό-προηγούμενη ιστορική φάση, κόσμο που σήμερα ασφυκτιά;"

Η Άννα ποντάρει το αίμα της καρδιάς της στο μέλλον του γιού της δίχως να περιμένει κανενός είδους αντίδωρο. Το έχει πάρει για τον εαυτό της απόφαση πως θα δουλεύει όσο τη βαστούν τα πόδια της κι όσο δεν την προδίδει το μυαλό της. Ξέρει ωστόσο ότι οι συνομήλικοί της είναι αριθμητικά περισσότεροι από τη γενιά των παιδιών τους, ας μη μιλήσουμε δε για τα εγγόνια. Συνειδητοποιεί ότι το δημογραφικό πρόκειται να εξελιχθεί σε βρόγχο για την Ελλάδα. Τής ίδιας δεν τής φαίνεται καθόλου τραγικό να γεράσει τρώγοντας μακαρόνια και φακές, διαβάζοντας βιβλία, βλέποντας ταινίες στον υπολογιστή της, φροντίζοντας τα λουλούδια στο μπαλκόνι της. (Ίσως επειδή έζησε άγρια νιάτα, γλέντησε, ερωτεύτηκε, ταξίδεψε, τα δοκίμασε σχεδόν όλα...) Κοιτάει εντούτοις γύρω της, συνομιλεί με γείτονες και με πελάτες στο βιβλιοπωλείο. Και μας το λέει ορθά-κοφτά:

"Εγώ θα αντέξω, μη με φοβάστε. Οι γύρω μου όμως, τέως μικρομεσαίοι, δεν πρόκειται. Άμα δεν δουν χαϊρι με την επόμενη κυβέρνηση, μεθεπόμενη στάση Χρυσή Αυγή. Όπως το ακούτε. Χρυσή Αυγή."

* Ο κ. Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας

Του Αντώνη Πανούτσου Από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 κάθε ελληνόπουλο μεγάλωνε πιστεύοντας ότι στη χώρα του ζει σε δικτατορία. Στην προσωπική του ζωή καταπιέζεται από μια φασιστική αστυνομία. Και η Ελλάδα είναι μια υπόδουλη χώρα που αγωνίζεται ενάντια στον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό. Πραγματική δικαιοσύνη θεωρούσε τα χτυπήματα της 17ης Νοέμβρη. Ανεξάρτητη δημοσιογραφία αυτή που καυτηρίαζε τα εγκλήματα των Αμερικάνων και των ισραηλινών χωροφυλάκων στην Μέση Ανατολή. Είναι το ελληνόπουλο που έμαθε να περιμένει υπομονετικά στο σχολικό του επειδή το κέντρο της Αθήνας είχαν αποφασίσει να κλείσουν κάποιοι και στην παιδική χαρά έμαθε να σουτάρει σε μπασκέτες καλυμμένες από graffiti, δίπλα σε κούνιες που είχαν καταστρέψει βαριεστημένοι χούλιγκαν. Στο δρόμο προς την ενηλικίωση το ελληνόπουλο είχε μάθει να σκάει. Είχε μάθει ότι με το που αντιδρούσε στα προηγούμενα θα τον έλεγαν φασίστα. Έτσι έμαθε να αντιμετωπίζει τον Ρουβίκωνα σαν θεσμό που μπορεί να κάνει ντου στον Ιανό επειδή δεν συμφωνεί με τον Πάγκαλο. Τα τρόλεϊ σαν στόχους των αντιεξουσιαστών του Πολυτεχνείου που αν οι οδηγοί τους δεν θέλουν να τα βλέπουν να καίγονται τα βράδια δεν πρέπει να περνάνε από την Πατησίων αλλά από την Γ’ Σεπτεμβρίου. Και τα ΜΑΤ της Ιπποκράτους σαν κινούμενους στόχους του λούνα παρκ για τις μολότοφ των κουκουλοφόρων των Εξαρχείων. Το ελληνόπουλο έμαθε να είναι δειλό και να κάνει συμψηφισμούς. Όσο αστείοι και να ήταν. Να καταγγέλλουν «αυτούς που κάψανε τον κόσμο στην Marfin» και στην ίδια αναπνοή «τους αμερικάνους που πετάγανε ναπάλμ στο Βιετνάμ». Το ελληνόπουλο του ’80, ο ενήλικας του σήμερα δεν έμαθε να κρίνει αλλά να προσπαθεί να δικαιολογήσει. Τις μολότοφ με την πυρόσβεση, την ισλαμική τρομοκρατία με τις σταυροφορίες, την τρομοκρατία με την οικονομική τρομοκρατία των τραπεζιτών. Αν υπάρχει ιδεολογικό φόντο στην επίθεση στον Λουκά Παπαδήμο στα δεξιά είναι μια ευνουχισμένη αστική τάξη που έμαθε να δέχεται τις πιο απίθανες εξηγήσεις της αριστεράς για τρομοκρατικές επιθέσεις. Αν υπάρχει στα αριστερά, είναι μια αντίστοιχη τάξη αστικής αριστεράς του Μετς και των Βουπού που προσκυνάει τον αντάρτη των πόλεων. Τον «λαϊκό αγωνιστή» που οι αστοί φοβούνται. Ενώ οι αστοί δεν είναι τίποτα περισσότερο από την μαμά του και τον μπαμπά του και ο ίδιος ένα παιδί που αντιλήφθηκε ότι η προσαγωγή στη ΓΑΔΑ δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια περιπέτεια που θα διηγηθεί στην πλατεία το βράδυ. Μια πιο επαναστατημένη μορφή του «δεν πληρώνω», που όχι μόνο δεν πληρώνει αλλά ζει από τα «κατασχεμένα» στο όνομα της επανάστασης λεφτά και απέκτησε εθνικοαπελευθερωτικό μεγαλείο με τον ΣΥΡΙΖΑ που έλεγε ότι η Ελλάδα είναι κάτω από τη γερμανική επικυριαρχία. Οι αντιδράσεις της κυβέρνησης στο τρομοκρατικό χτύπημα στον Παπαδήμο κύριο σκοπό είχαν να μην προσβάλουν τον επαναστάτη τον πόλεων. Com il faut δηλώσεις, όπως το μήνυμα του Νίκου Παππά, «Περαστικά στον Λουκά Παπαδήμο και στους ανθρώπους που επέβαιναν στο αυτοκίνητό του» θα ήταν άψογες αν ο Παπαδήμος και οι συνοδοί του είχαν τρακάρει ή αν είχαν κολλήσει γρίπη. Όσο για τη διατύπωση «Πλήγμα στη δημοκρατία τέτοιες ενέργειες» περισσότερο από υπεράσπιση της δημοκρατίας μοιάζει με προσπάθεια να μην γραφτεί το «τρομοκρατικές» αντικαθιστάμενο από το «τέτοιες». Μετά την τρομοκρατική επίθεση στον Λουκά Παπαδήμο η αμηχανία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν προφανής. Ήταν η αμηχανία ενός κόμματος κοινωνικών ευαισθησιών στα δικαιώματα των τρομοκρατών, που είχε πέντε στελέχη του, τους Βένιο Αγγελόπουλο, Δημήτρη Στρατούλη, Νίκο Μανιό, Χριστόφορο Παπαδόπουλο και Παναγιώτη Λάμπρου στην υπεράσπιση της 17 Νοέμβρη, που βρέθηκε να υπερασπίζεται την ασφάλεια ενός τραπεζίτη. Η λύση στο πρόβλημα της τρομοκρατίας δεν βρίσκεται σε #hashtags-wearepapadimos, ούτε σε ευχές για γρήγορη ανάρρωση. Βρίσκεται σε μια κυβέρνηση αποφασισμένη να εφαρμόζει κάθε νόμο που θα ψηφίζεται στη Βουλή. Κάτι προφανώς δύσκολο για μια κυβέρνηση που αντιλαμβάνεται τον ακτιβισμό ανώτερο από τον νόμο και αδύνατο για έναν υπουργό Προστασίας του Πολίτη, όπως ο Τόσκας, που πρέπει να πέρασε από casting ανικανότητας πριν αναλάβει τη θέση.

Tης Cathy O'Neil

Υπάρχουν δύο αντικρουόμενα οράματα για τη στιγμή που η τεχνητή νοημοσύνη θα καταλάβει την ανθρωπότητα. Ορισμένοι άνθρωποι ανησυχούν ότι όταν τα ρομπότ αποκτήσουν την ικανότητα να αυτοπρογραμματίζονται, θα συνειδητοποιήσουν ότι οι άνθρωποι είναι άχρηστοι και θα θελήσουν να μας ξεφορτωθούν. Άλλοι πιστεύουν ότι την ημέρα που τα ρομπότ θα αποκτήσουν νοημοσύνη -όταν έρθει, δηλαδή, η στιγμή της τεχνολογικής μοναδικότητας- οι άνθρωποι θα γίνουν ένα με τον υπολογιστή, παντογνώστες και αθάνατοι.

Νομίζω ότι όλοι κάνουν λάθος. Τα πράγματα δεν θα εξελιχθούν έτσι. Το μέλλον της τεχνητής νοημοσύνης θα είναι πολύ πιο κοινότυπο, ή ακόμη και εξαιρετικά λυπηρό.

Οι ανθρώπινες φαντασιώσεις για τα ρομπότ πηγάζουν από την κοινή παρανόηση ότι αυτά εργάζονται για την "αλήθεια" ή για κάποιο είδος επιστημονικής αντικειμενικότητας - ή τουλάχιστον ότι υποτάσσονται σε κάποιο αφηρημένο τρίτο μέρος. Από αυτό το σημείο, δεν θέλει πολύ για να σκεφτεί κάποιος ότι θα μεταφέρουν την υποταγή τους στον εαυτό τους, ή τουλάχιστον θα τη στρέψουν ενάντια στους ανθρώπους.

Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Η τεχνητή νοημοσύνη είναι ένα εργαλείο, συχνά ένα όπλο, που στοχεύει σε ορισμένους ανθρώπους και ελέγχεται από άλλους. Η καραμπίνα μπορεί να χρησιμεύσει ως λογική μεταφορά: μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη διατήρηση της ειρήνης ή την καταστολή αλλά σε κάθε περίπτωση είναι στραμμένη από κάποιον προς κάποιον άλλο. Η μεγαλύτερη διαφορά είναι η κλίμακα. Ένας αλγόριθμος μπορεί να κατασκευαστεί μία φορά, μέσα σε ένα επιστημονικό εργαστήριο, και έπειτα να "εξαπολυθεί" σε δισεκατομμύρια ανθρώπους ταυτόχρονα.

Το μάρκετινγκ της τεχνητής νοημοσύνης τείνει να συσκοτίζει τη φύση της. Είτε χρησιμοποιούνται για την επιλογή ειδήσεων, είτε για τη στοχευμένη διαφήμιση, είτε για την αναγνώριση πιθανών εγκληματιών, οι αλγόριθμοι παρουσιάζονται ως εργαλεία αντικειμενικότητας, που δεν στοχεύουν συγκεκριμένα σε κάποιον, ούτε ελέγχονται συγκεκριμένα από κάποιον. To πρόσωπο αυτών που κρατούν τις καραμπίνες τείνουν να είναι κρυμμένα –συχνά βάσει σχεδιασμού. Αν τους βλέπαμε καθαρά, μπορεί να μην μας άρεσε η θέα.

Τα καλά νέα είναι ότι δεν χρειάζεται να φοβόμαστε την Αποκάλυψη των ρομπότ με τον τρόπο που είναι κοινά αντιληπτή. Οι άνθρωποι δεν θα κατασκευάσουν ρομπότ ικανά να προδώσουν τους ιδιοκτήτες τους, όπως ακριβώς δεν θα σχεδίαζαν μια καραμπίνα με μια κάννη που στρέφεται προς το πρόσωπο που πυροβολεί.

Οι άνθρωποι δεν παραδίδουν την εξουσία εθελοντικά. Αντίθετα, προσπαθούν να συγκαλύψουν την εξουσία, παρουσιάζοντας την ως αβλαβή.

Τα κακά νέα είναι ότι αυτά τα όπλα είναι πράγματι ισχυρά, έχοντας τη δύναμη να καταστρέψουν τις ζωές των ανθρώπων με τρόπους που ποικίλλουν, από το να τους χαρακτηρίσουν υποψήφιους εγκληματίες έως το να τους πάρουν τα παιδιά τους. Μόλις στοχεύσουν ανοιχτά στο κοινό, ίσως να μην είμαστε σε θέση να καταλάβουμε τη διαφορά ανάμεσα στην πραγματικότητα και την Αποκάλυψη. Αν καταλήξουμε να φοράμε υποδόρια τσιπάκια που θα ολοκληρώνουν αυτοματοποιημένα τις σκέψεις μας ενώ θα αγωνιζόμαστε για τις τελευταίες θέσεις εργασίας, ίσως θα τότε θα πρέπει να παραδεχτούμε πως, με μοναδικότητα ή μη, έχουμε γίνει δούλοι των αφεντικών ρομπότ μας.

Δεν είναι τυχαίο ότι ορισμένοι από τους μεγαλύτερους υποστηρικτές της τεχνολογικής μοναδικότητας ζουν και εργάζονται στη Silicon Valley. Δεν βλέπουν τον κίνδυνο από την κυριαρχία των ρομπότ, επειδή είναι εκείνοι που έχουν τώρα το δάχτυλο στη σκανδάλη.

Η ληστεία εγέννησε την πολιτικήν...

Η ληστεία εγέννησε την πολιτικήν...

"Η αργία εγέννησε την πενίαν. Η πενία έτεκεν την πείναν. Η πείνα παρήγαγε την όρεξιν. Η όρεξις εγέννησε την αυθαιρεσίαν. Η αυθαιρεσία εγέννησε την ληστείαν. Η ληστεία εγέννησε την πολιτικήν. Ιδού η αυθεντική καταγωγή του τέρατος τούτου."

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, 1851-1911

Του Αντώνη Πανούτσου Ανάμεσα τους ήταν ο Μάρκο Τζάνι, νυν ανεξάρτητος και πρώην μέλος του Movimento 5 Stelle του Μπέπε Γκρίλο. Η φωνή της Ρωσίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση Λετονή Τατιάνα Ζντανόκα. Η Αλμπιόλ Γκουζμάν των Ποδέμος. Ο Φοντούλης, ο Επιτήδειος και ο Συναδινός της Χρυσής Αυγής. Ο Ράινχαρντ Μπουτικοφερ των γερμανών Πράσινων. Ο Ματέο Σαλβίνι της Λίγκας του Βορρά. Ο Νεοκλής Σηλικιώτης του ΑΚΕΛ. Ο Ούντο Φόιγκτ του γερμανικού ακροδεξιού NDP. O Παπαδάκης και ο Ζαριανόπουλος του ΚΚΕ. Ο Μάρτιν Ζόνεμπορν του Partei, ενός γερμανικού κόμματος που σαν αντικείμενο έχει να σατιρίζει τα άλλα κόμματα. Όλοι οι βουλευτές που αναφέρθηκαν ψήφισαν κατά της απόφασης της Ε.Ε να ζητήσει από το καθεστώς του Μαδούρο να επαναφέρει την δημοκρατική τάξη και να απελευθερώσει τους πολιτικούς κρατούμενους. Όλοι ανήκουν σε κόμματα μουσειακά, ακραία, του περιθωρίου που εκπροσωπούν ένα περιορισμένο αριθμό πολιτών στην χώρα τους χωρίς να έχουν ελπίδα να πάρουν την εξουσία. Όλοι εκτός από τρεις. Τον Δημήτρη Παπαδημούλη, τον Στέλιο Κούλογλου και την Κωνσταντίνα Κούνεβα. Ο Παπαδημούλης, ο Κούλογλου και η Κούνεβα ήταν οι μόνοι κυβερνητικοί βουλευτές που είχαν την αμφίβολη τιμή να ψηφίσουν αρνητικά στην έκκληση της ΕΕ για την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Βενεζουέλα. Και η Ελλάδα την ακόμα πιο αμφίβολη να είναι η χώρα που ανάμεσα σε 35 περίεργους του ευρωκοινοβουλίου που ψήφισαν αρνητικά να έχει οκτώ μέλη τριών διαφορετικών κομμάτων. Κάτι που δείχνει πόσο μεγάλη απόκλιση έχει η ελληνική πολιτική από την αντίστοιχη των άλλων ευρωπαϊκών κρατών και να αποφασίσουμε ότι το μικρό χωριό γαλατικό χωριό του Αστερίξ είναι καλό για τα κόμιξ αλλά όχι για μια σοβαρή χώρα που θέλει να χαράσσει πολιτική. Από το ταξίδι του Παππά στην Βενεζουέλα, από την μάχη του Παπαδημούλη να μην περάσει το ψήφισμα της Ε.Ε είναι σαφές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ξεπληρώνει υποχρεώσεις στο καθεστώς του Μαδούρο. Δεν το αφήνει να υπονοηθεί αλλά το φωνάζει. Προτιμάει να κάνει την Ελλάδα σύμμαχο με κάθε περίεργο, απολιθωμένο ή βλαμμένο του κοινοβουλίου από το να πάει κόντρα σε οτιδήποτε μπορεί να ενοχλήσει τον Μαδούρο. Τον ΣΥΡΙΖΑ το μόνο που ενδιαφέρει είναι να ξαναφέρει την Ελλάδα στο παρελθόν. Στην δεκαετία του ’40. Ετσι ο πρόεδρος της Επιτροπής Φιλίας με την Μπολιβαριανή Δημοκρατία της Βενουζέλας αγλαός Τριντάφυλλος Μηταφίδης, συνοδευόμενος από το μέλος του ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ Κώστα Ζαχαριάδη και την λαμπάδα συνέπειας Φωτεινή Βάκη επισκέφθηκαν τον Χώρο Ιστορικής Μνήμης 1941-44 στην οδό Κοραή, στην Αθήνα. Το μόνο που είχε να πει ήταν «επιδίωξή μας είναι όλο και περισσότεροι άνθρωποι και ιδιαίτερα νέοι να επισκεφθούν τα υπόγεια για να «ακούσουν» τους τοίχους να αφηγούνται τις ιστορίες των ανθρώπων της κατοχής». Πάντα στον ρυθμό της επικαιρότητας, με τον Τριαντάφυλλο Μηταφίδη να κλείνει τα μάτια στις δολοφονίες της χώρας που στηρίζει προσπαθώντας να παρασύρει όσοι περισσότερους μπορείς στον απολιθωμένο κόσμο του.

ΒΑΛΚΑΝΙΑ: ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΚΡΗΞΗ …

Posted by olympiada στο Απρίλιος 29, 2017

Γράφει ο Μιχάλης Ραμπίδης Πτολεμαΐδα 26-4-2017
ΒΑΛΚΑΝΙΑ: ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΚΡΗΞΗ …..
Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων, με τις συνέπειες που αναμένονται να είναι τουλάχιστον απρόβλεπτες.
Από τους δυο Βαλκανικούς πολέμους του 1912-13 διδαχθήκαμε ότι είναι περίπου αναπόφευκτη η εμπλοκή της Ελλάδας, σε Βαλκανικούς-γειτονικούς πολέμους, οι οποίοι υποκρύπτουν πάντα διεκδικήσεις εδαφών και άρα εθνικά συμφέροντα. Μετά από κάθε πόλεμο και τη συμφωνία (συνθήκη) που ακολουθεί ανάμεσα σε κερδισμένους και χαμένους, υποβόσκει πάντα η ελπίδα μια ολικής επαναφοράς στις διεκδικήσεις.
Το 1991 με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας τα Σκόπια έγιναν ανεξάρτητο κράτος με τη συνταγματική ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Είναι υποψήφια για ένταξη στην ΕΕ αλλά εξ’ αιτίας των διαφωνιών της με την Ελλάδα σχετικά με τη χρήση του ονόματος Μακεδονία και τις ψυχρές σχέσεις με την Βουλγαρία, δεν μπορούν να ενταχθούν. Αν και συμμετείχαν στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι το 2008 δεν έλαβαν τελικά πρόσκληση για ένταξη στη συμμαχία, λόγω της ελληνικής διαφωνίας και του ΒΕΤΟ που προέταξε ο Έλληνας πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής.
Αρκετά κράτη μέχρι σήμερα αναγνώρισαν με το όνομα «Μακεδονία» τα Σκόπια (113 σύμφωνα με τα Σκόπια, 99 επίσημα καταγεγραμμένα), άλλες χώρες, όπως και διεθνείς οργανισμοί (117) χρησιμοποιούν τον όνομα «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας» κι άλλες χώρες δεν έχουν διπλωματικές σχέσεις. Ορισμένα κράτη μετά την αναγνώριση άλλαξαν τη στάση τους, όπως οι ΗΠΑ μετά τον Τζ. Μπους το νεώτερο και το Μεξικό και χρησιμοποιούν επίσημα το ΠΓΔΜ. Η Ελλάδα και η Αλβανία δεν αναγνωρίζουν το συνταγματικό όνομα των Σκοπίων, ενώ η Βουλγαρία το αναγνωρίζει, όχι όμως τη γλώσσα και την εθνότητα.
Το καθεστώς Μιλόσεβιτς στη Σερβία αναγνώρισε τα Σκόπια με το όνομα «Μακεδονία». Αντιθέτως η Ορθόδοξη Εκκλησία της Σερβίας αρνήθηκε το 1958 παρά τις πιέσεις του κομμουνιστικού καθεστώτος ν’ αναγνωρίσει ξεχωριστή «μακεδονική» εκκλησία στα Σκόπια. Μετά την πτώση του κομμουνισμού ο Σέρβος Πατριάρχης Παύλος δήλωσε: «Υπάρχει μόνο μια Μακεδονία και αυτή είναι Ελληνική». Στις 3-1-2017 όταν τα Σκόπια αναγνώρισαν και ψήφιζαν υπέρ του Κοσσόβου, ο Σέρβος ΥΠ.ΕΞ. Ίβιτσα Ντάτσιτς παραδέχθηκε ότι ήταν λάθος η αναγνώριση των Σκοπίων από τη Σερβία. Όλη η Ευρώπη είπε και ο κόσμος χρησιμοποιούν το ΠΓΔΜ ενώ εμείς δώσαμε ένα χαστούκι στους αδελφούς μας τους Έλληνες … θα πρέπει να πω ότι υπήρξαμε ανόητοι, για να μην χρησιμοποιήσω έναν μη διπλωματικό όρο! Η Σερβία κατέληξε ο Ντάτσιτς, στις διμερείς σχέσεις θα χρησιμοποιεί τη συνταγματική ονομασία των Σκοπίων, αλλά στις διεθνείς τον όρο FYROM.
Η άποψη του ΥΠ.ΕΞ. των Σέρβων Ντάτσιτς δεν απορρέει μόνον από διάθεση αλληλεγγύης μεταξύ λαών με ορθόδοξες ρίζες, αλλά πρωτίστως απηχεί το εθνικό συμφέρον της σύγχρονης Σερβίας, που απειλείται από την εξάπλωση του αλβανικού εθνικισμού. Η Ελλάδα, η Κύπρος, η Ισπανία και η Ρουμανία είναι τα κράτη-μέλη της ΕΕ που δεν αναγνώρισαν το Κόσσοβο και φυσικά η Ρωσία. Η μη αναγνώριση του Κοσσόβου είναι ένα μήνυμα αποθάρρυνσης της «μεγάλης Αλβανίας» και ένα εμπόδιο στο να νομιμοποιηθεί η απόσχιση εδάφους με τη βία, όπως ακριβώς συμβαίνει και με την Κύπρο.
Σύμφωνα με Ιταλικές πηγές που αναφέρει η εφημερίδα Repubblica και σημειώνει και η αλβανική Sot Αλβανία και Κόσσοβο είναι περιοχές πρόσφορες για την ανάδυση αντικοινωνικών φαινομένων, όπου ανθούν τα ναρκωτικά και ο ισλαμικός εξτρεμισμός. Η Αλβανία είναι πλέον η Κολομβία της Ευρώπης στην παραγωγή και διακίνηση ναρκωτικών ουσιών (κάνναβης) ενώ από τους 800 περίπου μαχητές από τα δυτικά Βαλκάνια, που μετέβησαν στην Συρία να πολεμήσουν στο πλευρό των τζιχαντιστών, οι περισσότεροι ήταν αλβανοί μουσουλμάνοι από το Κόσσοβο. Η Ιταλική εφημερίδα αναφέρεται ακόμα στους ισχυρούς δεσμούς των αλβανών τζιχαντιστών με τον επικεφαλής του ISIS Αλ Μπαγκάντι.
Ο πρώην Υπ. Άμυνας της Βουλγαρίας & πρώην πρέσβης σε Βέλγιο, Λουξεμβούργο και ΝΑΤΟ εξέφρασε την άποψη (7-3-2017) ότι τα Σκόπια είναι «τελειωμένα» και το θέμα είναι αν ο διαμελισμός γίνει βίαια ή ειρηνικά. Η βασική αιτία κατά τον Νόεφ είναι ότι η πολιτική ελίτ που κυβερνούσε δημιούργησε ένα φαντασιακό τεχνικό παρελθόν, αντί να οικοδομήσει το μέλλον των πολιτών της.
Σλαβικό κείμενο με δεκάδες δημοσιεύματα σε ιστοσελίδες των Σκοπίων, αναδημοσιεύει το έγγραφο της CIA της 5ης Ιουνίου 1947 με τίτλο «Μακεδονία Ομοσπονδία των Βαλκανίων» όπου γίνεται αναφορά στη σύμφωνη γνώμη του Βουλγαρικού Κουμμουνιστικού κόμματος, να παραχωρήσει την περιοχή Πιρίν στην Γιουγκοσλαβία αν δεν είναι ηγέτης ο Τίτο.( Η Μακεδονία του Πιρίν είναι τμήμα της γεωγραφικής Μακεδονίας στη νοτιοδυτική Βουλγαρία με έκταση 6.450 τετρ. Χιλιόμ.) Αντί αυτού η Βουλγαρία θα έβγαινε στο Αιγαίο, εντάσσοντας την Θεσσαλονίκη στη Νότιο-Σλαβία. Στο κείμενο γίνεται αναφορά για μυστική συνάντηση του επικεφαλής του ΚΚΕ με τον επικεφαλής των Αλβανών κομμουνιστών στο Καιμάκτσαλαν.
Στο πολιτικό αδιέξοδο των Σκοπίων των τελευταίων δυο ετών και στην παραίτηση Γκρουέφσκι, δεν έδωσαν οριστική λύση οι εκλογές Δεκεμβρίου 2016 φέρνοντας Γκρουέφσκι και Ζάεφ σε μικρή απόσταση (38% & 36,6%) χωρίς κανείς να έχει τη δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης άνευ της συμμετοχής των Αλβανικών κομμάτων. Στο σημείο αυτό μπήκαν οι μεγάλοι εκβιασμοί, χρήση της αλβανικής γλώσσας σε όλα τα επίπεδα, αλλαγή σημαίας και ύμνου …… Σε σύσκεψη που προκάλεσε ο αλβανός πρωθυπουργός Έντι Ράμα στα Τίρανα με τους αρχηγούς των Αλβανικών κομμάτων των Σκοπίων, αποφασίσθηκε η συμμετοχή και των τριών κομμάτων της αλβανικής μειοψηφίας, σε μια κυβέρνηση υπό των Ζάεφ ο οποίος υιοθετεί όλες τις απόψεις τους, δηλαδή τη διγλωσσία, την Ομοσπονδιοποίηση (6΄καντόνια) και τελικά (με δημοψηφίσματα) τον διαμελισμό. Από την άλλη ο Γκρουέφσκι ζητά εκ νέου εκλογές. Άλλες πληροφορίες αναφέρουν ότι ο Γκρουέφσκι ετοιμάζει πραξικόπημα, εξ’ ου και η μεγάλη μετακίνηση αρμάτων (150) μάχης στα Μπίτολα (Μοναστήρι) και σε άλλες μεγάλες πόλεις.
Στο μεταξύ ο πρόεδρος Ιβάνοφ, που εξελέγη με τη στήριξη Γκρουέφσκι, αρνείται να δώσει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον Ζάεφ, παρά του ότι έχει 67 υπογραφές με τη συμμετοχή των αλβανικών κομμάτων, από τις 61 που απαιτούνται. Σύμφωνα με το σύνταγμα, λέει ο πρόεδρος Ιβάνοφ, δεν μπορώ να θέσω σε κίνδυνο την ακεραιότητα της ΠΓΔΜ την ανεξαρτησία και τον ενιαίο χαρακτήρα της.
Η πολιτική κρίση στα Σκόπια κινδυνεύει να μετατραπεί σε εθνοτική και γεωπολιτική. Τη σημερινή ηρεμία ίσως την ακολουθήσει αύριο η καταιγίδα.
Επικαλούμενος στοιχεία των Βουλγαρικών μυστικών υπηρεσιών ο σέρβος αναλυτής Σάσα Μπορίεβιτς αναφέρει ότι 3.000 ένοπλοι Αλβανοί μπήκαν στα Σκόπια. Κύκλοι του Βελιγραδίου εκφράζουν βάσιμους φόβους ότι Αλβανία και Βουλγαρία έχουν σχέδιο διαμελισμού των Σκοπίων και προσάρτησης εδαφών. Επίσης αναφέρουν την απόφαση του πρωθυπουργού Έντι Ράμα να οπλίσει τους αλβανούς του Κοσσυφοπέδιου με σκοπό την προετοιμασία αντάρτικου και τρομοκρατικές επιθέσεις, στοχεύοντας πάντα στη «μεγάλη Αλβανία».
Ο Αμερικανικός στρατός στέλνει στην Αλβανία 250 τεθωρακισμένα οχήματα στρατηγικών μεταφορών ως τον Αύγουστο και άλλα 180 αμέσως μετά, με αποζημίωση μόνο 15 εκ. ΕΥΡΩ ως ανταμοιβή για τις αποστολές αλβανών στρατιωτών σε Αφγανιστάν κ.α. Το Στέιτ Ντιπάρτμεν εκτόξευσε απειλές , αν συνεχίσει να παρεμποδίζει τον σχηματισμό κυβέρνησης στα Σκόπια ο πρόεδρος Ιβάνοφ.
Η Ιταλία υπέγραψε συμφωνία να παραχωρήσει στον αλβανικό στρατό 5.000 αυτόματα όπλα έναντι 10 εκ. ΕΥΡΩ αντικαθιστώντας τα Καλάσνικοφ που θα τα έχει εφεδρικά.
Το Γερμανικό περιοδικό Focus σε δημοσίευμά του λέει ότι ο Έντι Ράμα είναι ένας καλός μεταρρυθμιστής στην Αλβανία. Η Γερμανία βλέπει στο πρόσωπό του έναν καλό φίλο στα Βαλκάνια και ότι η Μέρκελ θέλει να δει την Αλβανία να εντάσσεται άμεσα στην ΕΕ. Το “Der Spiegel” αναφέρεται στην προειδοποίηση Μέρκελ στο συνέδριο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στη Μάλτα προς τον Γκρουέφσκι, να σταματήσει να εμποδίζει το σχηματισμό κυβέρνησης. Επεξεργάζεται μάλιστα δυο τύπους κυρώσεων: Ταξιδιωτική απαγόρευση και εμπλοκή στους τραπεζικούς λογαριασμούς (μίζες;) σκοπιανών πολιτικών.
Στο «όλα για τη μεγάλη Αλβανία» έρχεται να προστεθεί και η ΕΕ. Μετά την αποτυχία της Μογκερίνη για συνεννόηση των δυο πλευρών στα Σκόπια, η Deutsche Welle στη σλαβο-σκοπιανή γλώσσα, μίλησε για κυρώσεις εναντίον του πολιτικού κατεστημένου.
Και φυσικά σε όλο αυτό το σκηνικό στα Βαλκάνια, συνεχή αστάθεια προκαλεί η αναθεωρητική πολιτική της Τουρκίας, η μεθοδευμένη αμφισβήτηση διεθνώς αναγνωρισμένων συνόρων και Διεθνούς Δικαίου, μαζί με τον Τούρκικο επεκτατισμό, ο οποίος καραδοκεί σε κάθε ενδεχόμενο.
Η Μόσχα από την πλευρά της κατηγορεί ΗΠΑ & ΕΕ αλλά και τα Τίρανα, για ωμή παρέμβαση στα εσωτερικά των Σκοπίων. Ο Ρώσος πρέσβης στα Τίρανα Αλεξάντερ Καρπούσιν προειδοποίησε τις αλβανικές αρχές ότι απειλείται. Σύμφωνα με την αλβανική εφημερίδα Vision Plus ομάδα ισλαμιστών εξτρεμιστών από το Κοσσυφοπέδιο και τα Σκόπια βρίσκεται κοντά στη ρώσικη πρεσβεία παρακολουθώντας τις κινήσεις όλου του διπλωματικού προσωπικού. Το ΥΠ.ΕΞ Ρωσίας με βαρυσήμαντη ανακοίνωση μιλά για τις έξωθεν παρεμβάσεις που κατατείνουν να εκμηδενίσουν την κρατική υπόσταση των Σκοπίων και να αποσταθεροποιήσουν όλα τα Βαλκάνια.
Από Ελληνικής σκοπιάς, η πολιτική των Σκοπίων αποβλέπει στα ωφέλει τόσο από τον Ρώσικο αγωγό Φυσικού Αερίου Turk Pipelien όσο και στον Κινέζικο δρόμο του μεταξιού από το Λιμάνι της Cosco στον Πειραιά, που θα συνεχίσει σιδηροδρομικώς μέσω Σκοπίων προς τη Δυτική Ευρώπη. Γι’ αυτό τα Σκόπια θέλουν μεν να ενταχθούν σε ΝΑΤΟ και ΕΕ δεν συμμετέχουν όμως στις κυρώσεις των Δυτικών κατά της Ρωσίας.
Οποιαδήποτε αλλαγή συνόρων κρατών στον κόσμο, αντίθετη με τις διεθνείς συνθήκες, ενέχει κινδύνους ντε φάκτο καταστάσεων και νομιμοποίησης οποιασδήποτε αλλαγής συνόρων, πόσο μάλλον όταν αυτά συμβαίνουν στη γειτονιά μας. Πέρα από ενδεχόμενη γεωπολιτική ανισσοροπία με αλλαγή συνόρων, από πιθανή διάλυση των Σκοπίων, δεν μπορούμε να λησμονούμε αναμφισβήτητα ιστορικά δεδομένα, την ασφάλεια χιλιάδων ελληνικής καταγωγής πολιτών των Σκοπίων και την προστασία των ελλήνων επενδυτών και τις επενδύσεις τους !!! …….
Όπως πριν λίγο καιρό στην Ουκρανία, είναι γνωστό πλέον το κάδρο με τα πρόσωπα και τις πηγές χρηματοδότηση. Η ΥΦ. Εξ. Των ΗΠΑ (πρώην) Βικτώρια Νούλαντ, η ΕΕ και οι παρεμβάσεις της Φεντερίκα Μογκερίνη, με την ευγενική χορηγία των ΜΚΟ (Σόρος), καθώς και Αμερικανικά ιδρύματα για τη διάδοση της Δημοκρατίας. Τα μεγάλα συμφέροντα πίσω από τη συμμαχική δραστηριότητα (δυστυχώς) δεν θα διστάσουν να αποσταθεροποιήσουν για μια ακόμα φορά την Βαλκανική Χερσόνησο.

Σημ: Οι τελευταίες εξελίξεις με την κατάληψη του κοινοβουλίου των Σκοπίων και τα βίαια επεισόδια, καθώς και η ξαφνική πτώση της Κροατικής κυβέρνησης, καθιστούν ακόμα πιο έκρυθμη την κατάσταση στα Σκόπια και εύθραυστη στα Βαλκάνια. Ο Αθηναϊκός τύπος δεν ασχολείται σχεδόν καθόλου με την επικίνδυνη κατάσταση των Βαλκανίων, αντίθετα μας ενημερώνει με κάθε λεπτομέρεια για τον Μαδούρο και την Βενεζουέλα. Η Ελληνική κυβέρνηση και η «παλιά Ελλάδα» πρέπει να σηκώσουν το κεφάλι και να κοιτάξουν ψηλά προς Βορρά, να βρίσκονται δε σε εγρήγορση και σε κατάσταση απόλυτης ετοιμότητας!!!

Του Γιάννη Πανούση

"Βγάλτε του ετούτο το ωραίο κουστούμι.
Δεν του πάει.
Εκείνος γεννήθηκε για να στηρίζει αυταπάτες"

Ελένη Λιντζαροπούλου, Ο πίθος των γυναικών
 
Τό’χα γράψει και πριν πέντε χρόνια.

Ο Μεγάλος Ηγέτης ανεβάζει τη μικρή εποχή στο ύψος της Ιστορίας και δεν αφήνει να τον τραβήξουν προς τα κάτω οι μικροί και οι μικρότητες.

Ο Μεγάλος Ηγέτης δεν χρειάζεται να δηλώνει συνεχώς ότι είναι "φλογερός επαναστάτης, θεσμικός ανατροπέας, κοινωνικός ριζοσπάστης". Ο λαός καταλαβαίνει γρήγορα (ακόμα κι όταν αντιδρά αργά) ποιός απλώς διακηρύσσει ανέξοδα κι αδιέξοδα ιδεολογήματα αυτο-δικαίωσης και ποιός ξέρει και θέλει να κάνει μη-αναστρέψιμες μεταρρυθμίσεις για το κοινό καλό.

Η χώρα έχει φτάσει σ’αυτό το σημείο παρακμής (κι όχι μόνον κρίσης) και λόγω των θολών οραμάτων και ιδιοτελών ψευδαισθήσεων διαφόρων "σωτήρων".

Αρκετά με τους δαιμονοποιημένους ήρωες και με τους ηρωοποιημένους δαίμονες. Είναι ώρα ν’ αναζητήσουμε έντιμους πολιτικούς, ενάρετους νομοθέτες, συνετούς διαχειριστές του δημοσίου χρήματος, δίκαιους κυβερνήτες.

Ανθρώπους του μέτρου, της σύνεσης, των συναινέσεων και των συνθέσεων.

Την ιστορική στιγμή των εθνικών κινδύνων ούτε η ρητορική του μίσους ούτε η ρητορική της ταξικής ρήξης βοηθάνε την Πατρίδα και τη Δημοκρατία.

Όσο νωρίτερα το κατανοήσουμε όλοι τόσο το καλύτερο για το μέλλον των παιδιών μας που δεν υποχρεούνται να "πληρώνουν" επ’ άπειρον τις αυταπάτες μιάς κουρασμένης και κορεσμένης γενιάς πολιτικών.

ΥΓ. "Όσο αργά κι αν περπατάς
ο χρόνος σου έχει προγραφεί
πολύ πιο πρίν
από τη γέννησή σου"
[Ν.Παπαδόπουλος,Αμφίσημα]
 
* Ο κ. Γιάννης Πανούσης είναι Καθηγητής Εγκληματολογίας πρώην υπουργός Προστασίας του Πολίτη

νάμεσα σε μύρτα και ασπαλαθούς, σέ αφρισμένα κύματα και πρασινογάλαζα νερά με δυνατούς αέρηδες και καθαρούς ουρανούς ,εκεί στη Μήλο , ένας άντρας δεν μπορούσε με τίποτα να χωνέψει την ύψιστη Εθνική μας απώλεια! Ο σημερινός δήμαρχος της Μήλου Γεράσιμος Δαμουλάκης κουβαλά ενα αστραφτερό DNA , δεν εχει μάθει να γράφει με υστερόγραφο θλίψης, δεν σηκώνει ποτέ άσπρη σημαία στη ζωή του…. Γράφει (έκπληκτος) ο Πέτρος Κασιμάτης Δειτε που πήγε ο αθεόφοβος ! Εισέβαλε σαν σίφουνας στο Λούβρο, πέρασε τις πύλες του σαν μαινόμενος ταύρος και σταθηκε όρθιος με καθαρή φωνή και με ακόμα πιο ξεκάθαρη όψη…. “Ήλθα να δω την κατάσταση της Αφροδίτης της Μήλου. Της δικιας μας Αφροδίτης. Την οποία την έχετε προσωρινά ! Να ξέρετε πως αφού ολοκληρωθούν οι απαραίτητες διαδικασίες θα γυρίσει στο σπιτι της!!…”. Σαν έτοιμος απο καιρό ο Δαμουλακης μπήκε σαν ταύρος εν υαλοπωλείω και ζήτησε τον ύψιστο πολιτιστικό θησαυρό μας , σαν να ζητούσε το αυτονόητο. “Δεν θα πληρώσω εισιτήριο”είπε στους έκπληκτους υπαλλήλους της Διοίκησης του Λούβρου.”Δεν με ενδιαφέρει να δω τίποτα άλλο…Είμαι ο δήμαρχος της Μήλου και με νοιάζει να δω αν η Αφροδίτη μας έπαθε κάτι …” μετά τις τρομοκρατικές ενέργειες και τις εκρήξεις κοντά στο διάσημο μουσείο… Ο δήμαρχος Δαμουλακης εισέβαλε μέσα στην καρδιά του διασημότερου μουσείου του κόσμου, στο αντρο του Λούβρου, ουσιαστικά στη φωλιά της τίγρης , ωραίος ως Έλλην -οπως θα έλεγε κι ο Εγγονόπουλος με κοφτερά λόγια που έβγαζαν σπίθες…Κι όταν η ασφάλεια του κορυφαιου μουσείου στον κόσμο έσπευσε να δημιουργήσει κλοιό γυρω του ώστε να μην εχει περιθώρια ουσιαστικής διαπραγμάτευσης , ο γενναίος δήμαρχος είπε το αμίμητο… “Δεν με φυλάτε εσείς , εγώ σας προσέχω μην κάνετε κάποια ζημιά στο άγαλμα μας….”. Οι Γάλλοι μποντιγκαρντς τα έχασαν! Δεν ήξεραν τι να πουν…Ειναι η μειονεκτική θέση εκείνων που ξέρουν πως το άγαλμα εκλάπη..Ηταν τότε το 1820 που το πήραν βιαίως και με τεχνάσματα απο τα χέρια Ελλήνων χωρικών σε εναν ένδοξο αγρό του νησιού. Τάζοντας γρόσια σε μεσάζοντες,με απειλές και με τον πυρετό της αναζήτησης στην ψωροκωσταινα Ελλαδα , των αρχαιολογικών της θησαυρών. Ο δήμαρχος Δαμουλακης δεν ειναι τυχαίος παίκτης. Με καταγωγή τους προηγούμενους αιώνες απο τα Σφακια της Κρήτης δεν λέει πολλά λόγια. Ήλθε η οικογένεια του με την Κρητική επανάσταση στον Αδαμαντα. Κι απο τότε – μετά το 1820- οι δικοί του ζουν τον ίδιο εφιάλτη για την Αφροδίτη που….ξενιτεύτηκε. Για την Αφροδίτη που θα επιστρέψει…. Πρέπει να συγκεντρωθούν ενα εκατομμύριο υπογραφές. Για να μπορέσουμε να διεκδικήσουμε με αξιώσεις το όνειρο. ´Συμπληρωνονται 197 χρονια απο την εύρεση της και την αρπαγή.-μας λέει ο δήμαρχος . Η πρώτη υπογραφή θα ειναι αυτη του πρώτου πολίτη της χώρας του Προέδρου της Δημοκρατίας Προκοπη Παυλόπουλου. Θ α καταφέρουμε να την γυρίσουμε στην Ελλαδα. Θα φιλοξενηθεί στην Πλάκα στο σχολείο Θηλέων ενα υπερσύγχρονο, μοντέρνο κτήριο και εκεί θα γινει το σπιτι της Αφροδίτης.”. Ο δήμαρχος Δαμουλακης εχει στο αίμα του το DNA του Ομήρου. Τη δαιμόνια γοητεία του Οδυσσέα. Τη συνέχεια των κορυφαίων της επανάστασης του ’21. “Δεν το περίμεναν. Έκανα μια κυκλωτική κίνηση μέσα στην έδρα τους για κάτι που ειναι ένας θησαυρός του Γένους μας. Η Αφροδίτη δεν ειναι μια άψυχη πέτρα. Ειναι ένας ζωντανός οργανισμός! Που ζητά την επιστροφή της στην Ελλαδα….”. Δήμαρχε Δαμουλάκη, υποκλινόμαστε!!!

Της Έλλης Αυξεντίου Kαρκίνος είναι ο φόβος μας. Το DNA μας, ο τρόπος ζωής μας, το τι τρώμε, το τι πίνουμε,το τι αναπνέουμε, το πως ζούμε, το πως εξωτερικεύουμε τα συναισθήματα μας, το πόσο αγαπάμε τη ζωή, το πόσο πόνο κρύβουμε μέσα μας , το πόσο καπνίζουμε και πολλά άλλα που δυστυχώς ή ευτυχώς δεν γνωρίζω… Είναι πάντως μια ασθένεια, που όλοι την τρέμουμε. Στο άκουσμα και μόνο της λέξης, στο καμπανάκι του μυαλού μας, ηχεί η λέξη θάνατος και το δεύτερο είναι η στιγμή που διαπερνά η “ταινία” όλων όσων γνωρίζουμε και έφυγαν απ’ αυτή τη καταραμένη αρρώστια… Το τρίτο είναι ίσως και το σημαντικότερο. Εκεί θεωρώ πως συνειδητοποιείς πως δεν έχεις άλλη επιλογή. Ή θα παλέψεις για να ζήσεις ή θα παραιτηθείς… Και κάπου εκεί αντιλαμβάνεσαι πως ο καρκίνος δεν κάνει διακρίσεις. Δεν τον ενδιαφέρει αν είσαι πλούσιος ή φτωχός, διάσημος ή όχι, όμορφος ή άσχημος, χοντρός ή λεπτός, μαύρος, άσπρος, κίτρινος. Έρχεται και σου υπενθυμίζει ότι καμία διαφορετικότητα μεταξύ των ανθρώπων δεν υπάρχει. Είσαι άλλο ένα όνομα μέσα στη λίστα. Άλλο ένα όνομα για επεμβάσεις, χημειοθεραπείες, φάρμακα, θεραπείες και ότι άλλο τελοσπάντων περιλαμβάνει το “πρόγραμμα”…. Κι αν ψάχνεις για δότη; Τότε καταρρίπτεις μέσα σου κάθε ρατσιστικό ίχνος που μπορεί να υπάρχει… Έχεις τόση δίψα και τόση λαχτάρα, να βρεθεί ο άνθρωπος που θα σου σώσει τη ζωή, που το τελευταίο που είναι να σε νοιάξει είναι το ποιος είναι και από που είναι…. Δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο σωτήρας σου. Ο καρκίνος δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας ” δράκος “, που θες να τον τραβήξεις από τα κέρατα, και θες τόσο πολύ να του τα ξεριζώσεις. Σε μαθαίνει να παλεύεις με όλη τη δύναμη της ψυχής σου γιατί μόνο έτσι ξέρεις πως θα ζήσεις. Να ζήσεις και όχι να υπάρχεις. Αναμετριέσαι με τον πόνο. Ανακαλύπτεις τη ζωή, αλλά και τους ανθρώπους σου. Ποιοι είναι αυτοί που μένουν δίπλα σου. Ποιοι είναι αυτοί, που αντέχουν να σηκώσουν στους ώμους τους το ίδιο ακριβώς φορτίο που σηκώνεις και εσύ… Ποιοι είναι αυτοί που αγωνίζονται ακριβώς το ίδιο με σένα, μόνο και μόνο για να ζήσεις εσύ, γιατί τους είσαι πολύτιμη/ος και απαραίτητη/ος. Το πρόσωπο σου, το σώμα σου, ίσως να μην είναι πια το ίδιο… Η κάθε αλλαγή, είναι και μια νίκη, μια ιστορία, μια διδαχή… Ο καρκίνος είναι μεγάλο κ….λόπαιδο. Έρχεται απρόσκλητος. Δεν προειδοποιεί. Έρχεται και σου αλλάζει μια για πάντα τη ζωή. Σου θυμίζει πως δεν έπρεπε να αγνοήσεις τα σημάδια, να αποφεύγεις τους γιατρούς και τις προλήψεις. Σου υπενθυμίζει πως τελικά, θέλεις να ζήσεις κι άλλο. Να κάνεις όλα αυτά που ήθελες αλλά ποτέ δεν τόλμησες. Να πατήσεις αυτό το ρημάδι το κουμπί και να τα αλλάξεις όλα. να γυρίσεις το διακόπτη ακόμα και τώρα. Έστω και τώρα που νοιώθεις πως άργησες. Ο διακόπτης είναι εσωτερικός. Θέλει κόπο αλλά τα καταφέρνεις και τον γυρνάς. Αλλάζεις εσύ, αλλάζει κι ο κόσμος. Η στάση και η οπτική των πραγμάτων. Βλέπεις τα πράγματα επιτέλους όπως τα θες εσύ και όχι όπως στο επιβάλλουν οι άλλοι. Γι αυτό σήμερα επέλεξε τη μέρα. Μην αφήνεις πράξεις και λόγια (που δεν είπες) για εκείνη τη μέρα, που ίσως κάποτε έρθει. Γίνε και πάλι ο εαυτός σου. Φρόντισε τον κι αγάπησε τον σα μωρό. Κοίταξε τον στον καθρέφτη κ χάιδεψε του, μία – μία τις πληγές. Απελευθερώσε το μυαλό σου απ´ ότι τοξικό το βαραίνει. Μην υπεραναλύεις τα πράγματα αφού η υπερανάλυση των καταστάσεων και των πραγμάτων, είναι ένας δρόμος που οδηγεί στη δυστυχία του μυαλού κ της καρδιάς. Κράτησε τους λίγους. Αυτούς που αγαπάς, αυτούς που σ´ αγαπούν. Αυτούς που θέλουν κι επιμένουν να ξέρουν πως είσαι. Αυτούς που αναγνωρίζουν τη θλίψη στο βλέμμα σου χωρίς καν να τους κοιτάξεις. Αυτούς που μοιράζονται πράγματα μαζί σου. Αυτούς που δε σ´ αμφισβητησαν κ δε σ´ έδιωξαν ποτέ. Αυτούς που πάντα είσαι η προτεραιότητα τους όσο χρόνο κι αν διαθέτουν. Αυτούς που είναι πάντα εκεί, πάντα εδώ. Αυτούς δε σε θυμούνται μόνο όταν σε χρειάζονται. Αυτούς που δεν έπνιξε ποτέ η αγάπη σου… αυτούς που ποτέ δε σ´έπνιξαν στα ψέματα και στα μυστικά… κράτα αυτούς που πίστεψαν σε σένα ακόμα και τις στιγμές που όλοι πίστευαν πως δε θα τα κατάφερνες. Κράτα αυτούς που μάζεψαν τα κομμάτια σου κι ας μάτωσαν, αυτούς που περπάτησαν σε δρόμους δύσβατους για να σε συναντήσουν… κρατα τον ήλιο και διώξε τα σύννεφα… αποδέξου τα λάθη σου και τις επιλογές σου. Άνοιξε το συρτάρι με τα όνειρα και ξεσκόνισε τα. Μην τ´ αφήνεις να κάθονται άλλο. Φέρσου γενναία. Κι αν νοιώθεις πως έχεις βρεθεί σε μέρη στα οποία δεν ανήκεις, φύγε. Φύγε μακριά. Δεν πρόκειται να πας πουθενά αν δεν φύγεις. Συγχώρεσε τον εαυτό σου κ μαζί μ´ αυτόν κ όσους σε πόνεσαν, μόνο τότε θα απελευθερωθείς… μόνο τότε θα προχωρήσεις… η κάθε μέρα, η κάθε ώρα, η κάθε στιγμή είναι μια άλλη δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια νέα αρχή… μια δεύτερη ευκαιρία, μια δεύτερη ευκαιρία για να ζεις και να μην υπάρχεις… Υστερόγραφο: Το πιο πάνω κείμενο είναι αφιερωμένο σε όλους όσους έφυγαν απ’αυτή την καταραμένη αρρώστια, μα και για όλους αυτούς που παλεύουν και τους εύχομαι να καταφέρουν αυτό το διάολο να τον τραβήξουν από τα κέρατα… Πηγή: Είναι πολύ κ…παιδο ο καρκίνος: Έρχεται απρόσκλητος, δεν προειδοποιεί… Και σκοτώνει http://mignatiou.com/2017/04/ine-poli-k-pedo-o-karkinos-erchete-aprosklitos-den-proidopii-ke-skotoni/

Ο πρόεδρος Αλέξης είδε τον αγωνιστή Μπαλαούρα στην Κεντρική Επιτροπή και του είπε: «Μπαλαούρα δώσε πίσω τα λεφτά, εσύ φταις που χρεοκόπησε η χώρα». Δεν θέλουμε να στεναχωρήσουμε τον κύριο πρόεδρο αλλά είπε για μία φορά την αλήθεια! Οι Μπαλαούρες δεν είναι άσχετοι με την χρεοκοπία της χώρας. Συμμετείχαν στην πιο γλυκιά συνωμοσία που έχει ποτέ στηθεί... Λεφτά υπάρχουν; Πάντα υπήρχαν λεφτά για τους κομματικούς εγκάθετους. Για τους συνεργάτες του εκάστοτε Μαυρογιαλούρου. Η επανάσταση που έφερε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου στην σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα είναι ότι άνοιξε τις πόρτες της εξουσίας για τις πλατιές λαϊκές μάζες. Κι έτσι γέμισε η Ελλάδα από Γκρούεζες, από τα παιδιά των τοπικών. Κι ύστερα ήρθε η γαλάζια γενιά για να αντιγράψει τους πρασινοφρουρούς. Αντέγραφε ο ένας τον άλλον, τραβώντας μία από εδώ και μία από εκεί με δύναμη. Μέχρι που το σχοινί έσπασε και η παράσταση τελείωσε. Ο ελληνικός λαός ήξερε ότι όλο αυτό έπρεπε με κάποιον τρόπο να τελειώσει. Έπρεπε, λοιπόν, να βρει κάποιον νέο πολιτικό που θα έπαιρνε για λογαριασμό του όλες τις οδυνηρές αποφάσεις. Δίχως, όμως, να ακουμπήσει τις δικές του ευθύνες! Διότι ο ελληνικός λαός ζει και αναπνέει για ένα πράγμα: Για την περηφάνια. Μπορεί να πάρει ο άλλος 300 ευρώ που δεν τα δικαιούται. Αλλά δεν έχει αυτό σημασία. Σημασία έχει να μην τον πιάσεις με το αρνί στην πλάτη. Να μην του κτυπήσεις, δηλαδή, την περηφάνια. Ο Αλέξης Τσίπρας πήρε πράγματι όλα τα επώδυνα μέτρα. Εκείνα που δεν θα μπορούσε να πάρει κάποια «προδοτική κυβέρνηση». Θα μας πει κάποιος ότι αν ο Τσίπρας δεν είχε ακολουθήσει μία τόσο λαθεμένη πολιτική δεν θα είχε οδηγηθεί η χώρα σε τόσο άσχημο σημείο και δεν θα υπήρχε η ανάγκη για τέτοια μέτρα. Ότι αν δεν είχε ρίξει ο Τσίπρας την κυβέρνηση Σαμαρά η χώρα θα είχε ήδη βγει από τα μνημόνια. Δεν είναι έτσι ακριβώς! Ακόμη κι αν η χώρα είχε βγει από τα μνημόνια θα ήταν θέμα χρόνου να μπει και πάλι. Τα συνδικάτα θα οδηγούσαν την χώρα και πάλι στα όριά της, ακολουθώντας τις πρακτικές του παρελθόντος. Ο μόνος τρόπος για να κλείσει ο κύκλος που άνοιξε επί Ανδρέα Παπανδρέου ήταν να αποδειχτεί πόσο λάθος ήταν όλο αυτό. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν επιλέχτηκε από τον ελληνικό λαό για να σκίσει τα μνημόνια. Αλλά για να κλείσει τον κύκλο της μεταπολίτευσης. Αυτή είναι η πιο γλυκιά συνωμοσία στην σύγχρονη ελληνική ιστορία. Κανονικά οι Έλληνες θα πρέπει να οφείλουν ευγνωμοσύνη στον Αλέξη Τσίπρα. Μπορεί σήμερα να τον χαρακτηρίζουν ψεύτη, να του έχουν φορτώσει όλα τα κακά της μοίρας μας, αλλά η αλήθεια είναι ότι προσφέρει μεγάλη υπηρεσία στην χώρα. Είναι ο μόνος που θα μπορούσε να παίξει αυτόν τον δύσκολο ρόλο. Ο οποιοσδήποτε άλλος θα είχε αποτύχει. Ο Αλέξης είναι ο μόνος που μπορούσε να βάλει τον καπιταλισμό στην χώρα μας και πάλι στις ράγες του. Επειδή όλοι οι άλλοι σκιαζόντουσαν την «αριστερή αντίδραση». Να μην ανησυχούν. Ο Αλέξης έχει κάνει όσα οι ίδιοι δεν τολμούσαν ούτε καν να φανταστούν. Εκείνος τα κατάφερε. Δεν του αξίζει ένα τεράστιο μπράβο; Η αναγνώρισή μας; Θανάσης Μαυρίδης thanasis.mavridis@liberal.gr

Του Κώστα Στούπα 

H Ελλάδα το 2010 χρεοκόπησε γιατί χρεοκόπησε το κράτος όταν το 2009 το έλλειμμα του προϋπολογισμού εκτινάχθηκε στο 15% του ΑΕΠ και το χρέος πάνω από το 140%.

Για την ακρίβεια το 2009 το κράτος εισέπραξε περί 50,5 δισ. ευρώ και ξόδεψε περί τα 81,4 δισ. ευρώ.  Παρουσίασε δηλ. πάνω από 30 δισ. έλλειμμα από τα οποία τα 18 δισ. ευρώ ήταν πρωτογενές (δηλ. δεν αφορούσε τόκους...). 

Στις αρχές του 2010 όταν έγιναν γνωστά τα στοιχεία του 2009, κανένας δεν ήθελε να δανείσει το ελληνικό κράτος γιατί φοβόταν πως δεν θα πάρει πίσω τα λεφτά του. Αυτό ονομάζεται χρεοκοπία και έξοδος από τις αγορές.

Η χρεοκοπία του κράτους συμπαρέσυρε σε χρεοκοπία την οικονομία και τις τράπεζες...  Αυτό συνέβη γιατί τα 30 δισ. των δαπανών του δημοσίου θα έπρεπε ξαφνικά να αφαιρεθούν από την οικονομία όπου σαν δαπάνες δημιουργούσαν εισόδημα, φόρους, θέσεις εργασίας και τραπεζικά δάνεια που πληρώνονταν στην ώρα τους...

Το αποτέλεσμα ήταν τα "κόκκινα" δάνεια να εκτιναχθούν πάνω από τα 110 δισ. ευρώ δηλ. πάνω από το 50% του συνόλου των δανείων που είχαν δώσει οι τράπεζες.

Παράλληλα, η ανεργία στον ιδιωτικό τομέα εκτινάχθηκε στο 27% του εργατικού δυναμικού. Στο δημόσιο κανένας δεν απολύθηκε. Ενώ χρεοκόπησε ο δημόσιος τομέας το κόστος της χρεοκοπίας το πλήρωσε ο ιδιωτικός.

Η λύση του προβλήματος θα ήταν η μείωση των κρατικών δαπανών και η δημιουργία των αναγκαίων προϋποθέσεων οι θέσεις εργασίας που θα χάνονταν να αναπληρωθούν από τη δημιουργία νέων θέσεων στον ιδιωτικό τομέα. Θέσεις εργασίας όμως όχι στο εισαγωγικό εμπόριο αλλά στις εξαγωγές, τον τουρισμό και τις μεταφορές που είναι οι δραστηριότητες που εισφέρουν ευρώ στη χώρα τα οποία δεν είναι δανεικά.

Αν η Ελλάδα έχει διορθώσει και σε ποιο βαθμό τα αίτια που την οδήγησαν στην χρεοκοπία μπορούμε να το διαπιστώσουμε από τη σύγκριση των στοιχείων μεταξύ 2010 και 2016 σε διάφορους τομείς αιχμής για την οικονομία...

Τα στοιχεία αυτά είναι τα έσοδα και οι δαπάνες του κράτους, οι εξαγωγές, τα έσοδα από τον τουρισμό και τα έσοδα από μεταφορές που λόγω ναυτιλίας αποτελούν σημαντική παράμετρο.

Οι δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού από 81 δισ. ευρώ έχουν μειωθεί το 2016 στις 55,1 δισ. ευρώ. Αυτό είναι θεαματικό και θετικό, δεν είναι όμως αρκετό για να απελευθερωθεί η ιδιωτική οικονομία και να δημιουργήσει θέσεις εργασίας.

Τα έσοδα του τακτικού προϋπολογισμού  έχουν μείνει σε αυτό το διάστημα στα ίδια επίπεδα. Το 2009 ήταν στα 50,3 δισ. ευρώ  και το 2016 έφτασαν τα 49,7 δισ. ευρώ. Αυτό έγινε μετά από πολλές αυξήσεις φόρων που ήταν αιτία να κλείσουν επιχειρήσεις στον ιδιωτικό τομέα και άνθρωποι να σιτίζονται στα φιλανθρωπικά συσσίτια της εκκλησίας και των δήμων.

Μεταξύ 2009 και 2016 το ΑΕΠ της χώρας μειώθηκε από 231,1 δισ. ευρώ σε 180 δισ. ευρώ. Ενώ το ΑΕΠ μειώθηκε όσο ήταν το 2004 (183 δισ. περίπου) τα κρατικά έσοδα έμειναν στα επίπεδα του 2009. Το 2004 τα έσοδα του τακτικού προϋπολογισμού ήταν 42 δισ. ευρώ, το 2009 ήταν 50,3 και το 2016 ήταν στα  49,7 δισ. ευρώ.  Το 2009 τα έσοδα του τακτικού προϋπολογισμού ήταν στο 21% του ΑΕΠ και το 2016 έφτασαν το 27% του ΑΕΠ.

Αντί να μειωθούν για να δημιουργήσουν χώρο στην ιδιωτική οικονομία να προσελκύσει επενδύσεις και να δημιουργήσει θέσεις εργασίας βιώσιμες και όχι με δανεικά που θα στηρίξουν στη συνέχεια τα κρατικά έσοδα και τις συντάξεις έγινε το αντίθετο.

Οι εξαγωγές

Το 2010 οι εξαγωγές αγαθών ήταν 21 δισ. ευρώ ενώ οι εισαγωγές 51,4 δισ. ευρώ. Το 2016 οι εξαγωγές ήταν 24,4 δισ. ευρώ και οι εισαγωγές 41 δισ. ευρώ. Η αύξηση αυτή των εξαγωγών είναι πολύ μικρή για να καλύψει την ανεργία που προέκυψε. Επιπλέον τα τελευταία χρόνια οι εξαγωγές παρουσιάζουν πάλι πτώση από 27,1 δισ. το 2012 πέφτουν διαρκώς στα 26,8 δισ. ευρώ το ’13, στα 26,7 δισ. ευρώ το ’14, στα 24,4 δισ. ευρώ το ’16.

Η υψηλή φορολογία για να κρατηθούν τα έσοδα στα 50 δισ. ευρώ εμποδίζει τη βιώσιμη ανάπτυξη μέσω εξαγωγών.

Τουρισμός

Τα έσοδα από τον ταξιδιωτικό τομέα από 9,6 δισ. ευρώ το 2010 το 2016 έφτασαν τα 13,2 δισ. ευρώ. Αυτό είναι πολύ θετικό και αποτέλεσε ανάσα τα τελευταία χρόνια. Το 2010 ο αριθμός των τουριστών που επισκέφθηκαν την Ελλάδα ήταν στα 15 εκατ. ενώ το 2016 έφτασε τα 25 εκατ. Οι επισκέπτες παρουσίασαν αύξηση 67% τα έσοδα παρουσίασαν αύξηση 37,5%.

Η αύξηση της τουριστικής κίνησης κατά ένα μέρος οφείλεται στο κλείσιμο ανταγωνιστικών αγορών όπως της Τουρκίας, της Μέσης Ανατολής και της Β. Αφρικής λόγω γεωπολιτικών εντάσεων και όχι λόγω της ποιοτικής βελτίωσης του ελληνικού τουριστικού προϊόντος. Οι αυξήσεις των φόρων κάνουν λιγότερο ανταγωνιστικό το ελληνικό τουριστικό προϊόν μακροπρόθεσμα.

Μεταφορές

Τα έσοδα από μεταφορές το 2010 ήταν περί τα 15 δισ. ευρώ ενώ το 2016 έχουν μειωθεί στα 7,8 δισ. ευρώ. Η πτώση αυτή καταγράφει το μέγεθος της ζημιάς που έχουν κάνει τα capital controls και η αύξηση των φόρων και ασφαλιστικών εισφορών σε έναν από τους βασικούς τομείς της ελληνικής οικονομίας.

Οι επενδύσεις

Ένας άλλος δείκτης της πορείας της οικονομίας είναι οι άμεσες ξένες επενδύσεις οι οποίες παραμένουν χαμηλότερα από τα επίπεδα της προ χρεοκοπίας περασμένης δεκαετίας. Οι σημαντικές ξένες άμεσες επενδύσεις στη χώρα αφορούν κυρίως αποκρατικοποιήσεις κρατικών μονοπωλίων. Η Ελλάδα θα βγει από την κρίση οριστικά όταν οι επενδύσεις φτάσουν τα 15-20 δισ. το χρόνο αντί για 2-3 δισ.  που είναι σήμερα.

Το συμπέρασμα που μπορεί να βγάλει κάποιος από την προσαρμογή των βασικών μεγεθών της ελληνικής οικονομίας είναι ότι η κατεύθυνση που ακολουθούμε είναι λάθος καθώς το κράτος με την υψηλή φορολογία και τις υψηλές δαπάνες δεν έχει δώσει στον ιδιωτικό τομέα τα περιθώρια να καλύψει τις απώλειες της κρίσης χρεοκοπίας με νέες θέσεις εργασίας και έσοδα για τη χώρα.

Οι φόροι μεταξύ 2010 και 2016 ως ποσοστό του ΑΕΠ έχουν αυξηθεί ενώ οι εξαγωγές και ο τουρισμός δεν έχουν αναπτυχθεί όσο χρειάζεται για να μειώσουν την ανεργία σε φυσιολογικά επίπεδα με μονοψήφιο ποσοστό.

Οι εξαγωγές μάλιστα όπως και οι μεταφορές  τα τελευταία χρόνια χάνουν έδαφος αντί να κερδίζουν, καθώς επιχειρήσεις ή κλείνουν ή μεταφέρουν δραστηριότητες στο εξωτερικό.

Ο Τουρισμός στηρίζει λόγω συγκυρίας αλλά όχι όσο θα μπορούσε.

Τα στοιχεία αυτά δεν συνηγορούν για την έξοδο της ελληνικής οικονομίας από την κατάσταση χρεοκοπίας. Αντιθέτως οι κρατικές δαπάνες μαζί με τις δαπάνες συνταξιοδότησης απειλούν να διαλύσουν συνολικά την οικονομία…

kostas.stoupas@capital.gr 

Ο Θάνος Βερέμης στο νέο του βιβλίο «Δόξα και Αδιέξοδα» (εκδόσεις Μεταίχμιο) επιλέγει να φωτίσει τέσσερις περιόδους της νεοελληνικής ιστορίας που δίχασαν τους Έλληνες και επηρέασαν τις κοινωνικές εξελίξεις στη χώρα. Συγκεκριμένα το βιβλίο εστιάζει: στους δύο εμφυλίους αμέσως μετά την Επανάσταση του 1821· στην εποχή του εθνικού διχασμού (1915-1920) και σε πτυχές της πολιτικής των δύο αντιπάλων, του βασιλιά Κωνσταντίνου του Α΄ και του Ελευθέριου Βενιζέλου· στη Μεταπολίτευση: πότε άρχισε, πότε τελείωσε, ποιες οι πολιτικές των δύο βασικών ηγετών: Κωνσταντίνου Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου· στην εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου: μια ψυχογραφία του ηγέτη του ΠΑΣΟΚ, και πώς η προσωπικότητά του επηρέασε τόσο το κόμμα του το ΠΑΣΟΚ όσο και την κοινωνία.Τον συναντήσαμε και μιλήσαμε για το βιβλίο του

-Σε τι αναφέρεστε σε αυτό το βιβλίο;

Σε αυτό το βιβλίο ήθελα να σας πω για τη σύγκρουση, αυτή τη μόνιμη τριβή ανάμεσα στην παραδοσιακή κοινωνία που υπάρχει στη Ελλλάδα - μια προνεωτερική κοινωνία, οικογενειοκρατική, μια κοινωνία που έχει όρους όπως «οι δικοί μας και οι άλλοι». Λέγοντας οι δικοί μας εννοώ οι συγγενείς, λέγοντας οι άλλοι, εννοώ οι αντίπαλοι που είναι μεν σαν εμάς αλλά δεν είμαστε εμείς.  Δε διαφέρει σε τίποτα η μια από την άλλη κατηγορία, είμαστε μια κοινωνία περίπου ενιαία αλλά κατακερματισμένη.

-Και σε διαρκείς διχασμούς;

Αυτό συμβαίνει γιατί είμαστε σε μια πρώιμη κοινωνία, συμβαίνει περισσότερο στα Βαλκάνια από ότι στην Ευρώπη και αυτό μας κάνει ανασφαλείς, μας κάνει να εμπιστευόμαστε τους απολύτως ημετέρους.

-Σημαίνει και μια συντηρητικοποίηση της κοινωνίας όσο επιστρέφουμε σε αυτούς τους πυρήνες;

Ναι, γιατί σε ποιον επαφίεσαι; Στον πατέρα σου και τη μάνα σου ή στο κράτος; Ιδίως τώρα με την κρίση τα παιδιά επιστρέφουν στα σπίτια τους και η οικογένεια επιστρέφει πολύ δυνατή.

-Στο βιβλίο σας μιλάτε για τρεις περιόδους της ελληνικής ιστορίας και τους εκπροσώπους της. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά κάθε περιόδου;

Στην πρώτη έχουμε τον Μαυροκορδάτο ως εκπρόσωπο του εκσυγχρονισμού και τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη ως εκπρόσωπο της παραδοσιακής κοινωνίας, πρόκειται για μια πολύ σφοδρή αντιπαράθεση. Εν μέσω εμφυλίων οι οποίοι κράτησαν περισσότερο από την Ελληνική Επανάσταση. Δηλαδή είναι περίεργο το ότι είχαμε επανάσταση χωρίς εμφύλιο για δυο χρόνια. Αυτό συμβαίνει από την αρχαιότητα, αυτό είναι το ενδιαφέρον. Είναι η κοινωνία τέτοια με την διασπορά των πόλεων κρατών που οφείλεται και στη γεωγραφία, στην κατανομή του πλούτου σε όλα αυτά. Επίσης η γεωγραφία μας προσδιορίζει, έτσι ο εμφύλιος είναι το αναμενόμενο.

Γελοιογραφία της εποχής για το πρώτο δάνειο της Ελλάδας

-Στους διχασμούς τι μας χαρακτηρίζει;

Οι σημερινοί διχασμοί είναι ένα κράμα εκσυγχρονισμού και παράδοσης. Αυτό που διέλυσε τον κοινωνικό ιστό. Ιδίως στην ύπαιθρο το δεξιός και αριστερός δεν έχει ταξική διαφορά, τους χωρίζει αίμα, τους χωρίζει παράδοση, τους χωρίζουν τέτοια και τους χωρίζει και η σχέση τους με την εκάστοτε εξουσία. Είμαστε αντίπαλοι για την ίδια πίτα. Αυτή είναι μια ερμηνεία. Το πώς βρέθηκε ο ένας στο ένα μέρος και ο άλλος στο άλλο έχει σχέση και με τη συγκυρία. Αυτό διαιωνίζει ένα μίσος. Το οποίο μας κάνει να «κολλάμε» στον πυρήνα.

-Εμείς τι δανειζόμαστε περισσότερο από την Ευρώπη;

Τα πιο σοβαρά μας  δάνεια είναι οι κρατικοί θεσμοί, η δημιουργία του κράτους. Από τους Βαυαρούς πήραμε τη δημόσια διοίκηση, από τους Άγγλους τους κοινοβουλευτικούς θεσμούς. Το σύνταγμα του 63 ήταν ένα πολύ προοδευτικό σύνταγμα, το καλύτερο της Ευρώπης. Μπορεί στην πράξη να μπερδευόταν το πράγμα γιατί είναι άλλο το σύνταγμα και άλλη η λειτουργία του, αλλά σίγουρα είμασταν πολύ μπροστά. Τα συντάγματα είναι καλύτερα από εμάς.

-Το πρώτο «ζευγάρι» Μαυροκορδάτος-Κολοκοτρώνης, βρίσκεται σε αυτή την περίοδο

Ακριβώς. Είμαστε στην περίοδο της διαχείρισης του δανείου, το οποίο πήρε ο Μαυροκορδάτος και εφαγώθη στον εμφύλιο. Δηλαδή πήραμε δάνειο για να πολεμάμε μεταξύ μας.

-Ποιά είναι πιο ισχυρή προσωπικότητα;

Ο Κολοκοτρώνης είναι ένας πολύ προβεβλημένος ήρωας της Επανάστασης και επειδή κέρδισε τις δυο πρώτες μεγάλες μάχες ήταν ένα σύμβολο. Υπερήφανος θαρραλέος, αγωνιστής, έξυπνος αλλά βέβαια ο Μαυροκορδάτος εκπροσωπεί την Ευρώπη. Δεν ξέρει να πολεμάει –χάνει τη μάχη του Πέτα αγρίως- πήρε στο λαιμό του τους φιλέλληνες, αλλά ήταν τίμιος και συνέχισε μια πολύ καλή πολιτική καριέρα επί Όθωνος, φιλελεύθερος, καλός στην οργάνωση του κράτους.

-Εμείς τον εκτιμήσαμε τον Μαυροκορδάτο;

Όχι, ήταν από τους πιο παρεξηγημένους και περιθωριοποιημένος από τους απομνημονευματογράφους, γιατί αυτοί ήταν άνθρωποι του αγώνα. Άλλης υφής. Υπάρχει πάντα ένα «αλλά» για τους «δυτικοντυμένους», μια απαξίωση και έτσι έμεινε και στη δική μας σχολική ιστορία. Η αξία του βρίσκεται στο ότι είχε επαφή με τον έξω κόσμο. Σήμερα του οφείλουμε τα πρώτα συντάγματα.

Βενιζέλος- Κωνσταντίνος

-Ανάμεσα στον Κωνσταντίνο και το Βενιζέλο;

Ο Κωνσταντίνος εκπροσωπεί την παλιά Ελλάδα, την Πελοπόννησο, τις συνήθειες αυτές που λέγαμε. Ήταν αγαπητός βασιλιάς, τον αγάπησαν λόγω των Βαλκανικών πολέμων πήγαινε μπροστά και έγινε σύμβολο, ήταν μάγκας, ομορφόπαιδο, είχε βαφτίσει τη  μισή Ελλάδα, τον έλεγαν ο «κουμπάρος», ενώ ο Βενιζέλος ήταν άλλης πάστας τον έλεγαν ο «γυαλάκιας», ήταν ένας διανοούμενος. Και αυτό τον λάτρευαν όμως και είχε πολύ αφοσιωμένους ανθρώπους, ήταν ως πολιτικός ιδιοφυής, δεν υπήρξε τέτοια πολιτική φυσιογνωμία. Είχε μεγάλη εμπιστοσύνη στον εαυτό του με αποτέλεσμα να μη φοβάται τους εξαιρετικούς συνεργάτες, είχε τους καλύτερους. Η κυβέρνηση του 1910 δεν είχε ξαναγίνει και δε θα ξαναγίνει ποτέ ξανά. Πήρε τους καλύτερους. Και επίσης είχε την τεράστια ευχέρεια να βλέπει πολύ μπροστά ως πολιτικός. Διπλασίασε την Ελλάδα. Ενώ ο Κωνσταντίνος ήθελε το χειρότερο, την ουδετερότητα. Και πίστευε στην αφέλειά του και τον Κάιζερ, λόγω συγγένειας. Ότι ο Κάιζερ θα τον καλύψει.

-Ποιο πιστεύετε ότι ήταν το πιο σοβαρό λάθος του Βενιζέλου που ήταν και διχαστικό;

Ήταν απόλυτος στις απόψεις του, είχε ένα φανατισμό. Η πολιτική θέλει πιο ευέλικτους χειρισμούς κυρίως σε εποχές πιο ειρηνικές, εκείνες βέβαια δεν ήταν έτσι.

-Αυτή η διγλωσσία μας πήγε πίσω;

Βεβαίως εδώ φταίει και ο Βενιζέλος, μας πήγε πίσω διότι δεν ακολούθησε την παράδοση του Τρικούπη και της δεδηλωμένης, πίστευε ότι ο βασιλιάς μπορούσε να πάρει αποφάσεις και ήθελε την Ελλάδα ενωμένη. Αν επί Βενιζέλου ήταν βασιλιάς ο Γεώργιος η λέξη διχασμός δε θα υπήρχε.

-Ποιός πιστεύετε ότι είναι χειρότερος διχασμός;

Ο εμφύλιος πρώτα από όλα και στη συνέχεια ο διχασμός Κωνσταντίνου-Βενιζέλου που κράτησε πολλά χρόνια. Ο διχασμός αυτός στην ουσία τελείωσε οριστικά στον εμφύλιο, με την ένωση των δυο αστικών κομμάτων.

-Ας πάμε στο τρίτο ζεύγος πολιτικών και σε μια περίοδο που έχουμε ζήσει

Εδώ έχουμε δυο τελείως διαφορετικές αντιλήψεις εξουσίας, ο Καραμανλής είναι ένας συντηρητικός άνθρωπος, φοβάται πάντα το χάος και την ακυβερνησία, δεν αποδέχεται το χάος, αντιθέτως ο Παπανδρέου είναι ρηξικέλευθος και δε φοβάται το χάος. Δε γινόταν πιο διαφορετικοί άνθρωποι να βρεθούν στο προσκήνιο και αντιπροσωπεύουν και εντελώς άλλη πολιτική φιλοσοφία, ο Καραμανλής πιστεύει στους εξέχοντες, ο Παπανδρέου δεν πιστεύει καθόλου στην αριστεία αν και αυτός ανήκει στην αριστεία. Σήμερα βέβαια ζούμε την εποχή της αντι-αριστείας. Αλλά η αριστεία μας χρειάζεται. Μόνο στην αριστεία του αθλητισμού συμφωνούμε όλοι.

-Αν κάνουμε ένα λογαριασμό με κέρδη και ζημίες σήμερα τι θα λέγαμε;

Στην περίοδο την πρώτη δε μπορούσε να γίνει τίποτα. Στην περίπτωση Κωνσταντίνου- Βενιζέλου, ο Κωνσταντίνος ήταν ένα καμένο χαρτί, κάτι που δε συνέλαβε ο Βενιζέλος, πιστεύοντας ότι δε μπορεί να κάνει κακό. Ο Βενιζέλος στην ουσία τον δημιούργησε. Στην Τρίτη περίπτωση έμεινε ο λαϊκισμός του Αντρέα ο οποίος ήταν μια σαγηνευτική προσωπικότητα, μη το ξεχνάμε αυτό. Ο λαϊκισμός δεν είναι δημιούργημα της αριστεράς, είναι το δώρο του Αντρέα, όπως επίσης να σημειώσουμε ότι υπάρχουν δεξιοί και αριστεροί λαϊκισμοί.

-Σήμερα που βρισκόμαστε ως κοινωνία;

Έχουμε μια αρκετή επιτυχημένη ιστορία κράτους με μια οικονομική ανάπτυξη που διήρκεσε πολλά χρόνια, με λίγα κιόλας εφόδια γιατί δεν έχουμε πολλές πηγές πλούτου και με ελλείμματα που κάλυπταν οι απόδημοι, η ναυτιλία και εσχάτως ο τουρισμός. Είχαμε δανεισμούς αλλά ξεφύγαμε επί Ανδρέα και όταν μπήκαμε στην ΟΝΕ, γιατί τα δάνεια ήταν φτηνά. Το τι τα κάναμε έχει σημασία γιατί και ο Τρικούπης «μπατίρησε»,  αλλά άφησε πίσω του μια Ελλάδα διαφορετική. Ο Βενιζέλος βρήκε μια διαφορετική Ελλάδα τα δάνεια τα τωρινά πάρθηκαν κυρίως για να μεγαλώσει το κράτος. Και να μπουν στο δημόσιο «τα δικά τους παιδιά». Για να έχουμε σήμερα μια τεράστια τρύπα.

-Θα βγούμε ποτέ από αυτή την κατάσταση;

Θα βγούμε αλλά θα υποφέρουμε. Δε μπορεί να γυρίσουμε πίσω γιατί είμαστε πια ένας άλλος λαός, πιο μορφωμένος. Πιστεύω ότι μετά τη μεγάλη πτώση, θα αρχίσεις να ανεβαίνεις. Και αν γίνει γρήγορα θα γυρίσουν πίσω και αυτές οι 300-400 χιλιάδες που φύγανε. Έχοντας κάποια συστήματα, την ασφάλιση, την περίθαλψη σε μια κανονικότητα. Γιατί υπάρχει και η Ελλάδα η οποία γεννά πάντα σε όλους όσους φεύγουν μια νοσταλγία, μια επιθυμία επιστροφής. 

ΑΝΗΜΕΡΑ της Αναστάσεως οι Τούρκοι απαγχόνισαν τον Γρηγόριο Ε’ – 10 Απριλίου 1821

Posted by netakias.com στο Απρίλιος 10, 2017

ο Σουλτάνος, υπό την πίεση ακραίων μουσουλμανικών διαδηλώσεων κατά των Ελλήνων, ζήτησε από τον Σεϊχουλισλάμη Χατζή Χαλίλ να εκδώσει διαταγή (φετφά), σχετικά με τη γενική σφαγή των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης. Ο Χατζή Χαλίλ, ύστερα από διαβουλεύσεις με τον Γρηγόριο, ο οποίος του ξεκαθάρισε πως ο ίδιος και το Γένος ήταν αμέτοχοι στην επανάσταση, και βασιζόμενος σε ένα εδάφιο του Κορανίου, αρνήθηκε να εκδώσει τη φετφά τoυ Σουλτάνου[5], ο οποίος εξοργισμένος τον τιμώρησε με θάνατο και θεώρησε υπεύθυνο και τον Γρηγόριο Ε’.

Σύμφωνα με τον πανηγυρικό που εκφώνησε για τον Πατριάρχη το 1853 ο Γεώργιος Τερτσέτης, όπως αυτός μεταφέρεται από τον ανιψιό του Πατριάρχη, ο Γρηγόριος Ε’ απέρριψε προτάσεις υπαλλήλων ξένων πρεσβειών να εγκαταλείψει την Κωνσταντινούπολη λέγοντας: «Μη με προτρέπετε εις φυγήν, μάχαιρα θα διέλθη τας ρύμας της Κωνσταντινουπόλεως και των λοιπών πόλεων των χριστιανικών επαρχιών. Υμείς επιθυμείτε, εγώ μετημφιεσμένος να καταφύγω…ουχί! Εγώ δια τούτω είμαι πατριάρχης, όπως σώσω το έθνος μου…ο θάνατός μου ίσως επιφέρει μεγαλυτέραν οφέλειαν από την ζωή μου…Ναι, ας μη γίνω χλεύασμα των ζώντων. Δε θα ανεχτώ ώστε εις τα οδούς της Οδησσού, της Κέρκυρας και της Αγκώνος, διερχόμενον εν μέσω των αγύιων, να με δακτυλοδεικτούσι λέγοντες, Ιδού έρχεται ο φονεύς πατριάρχης»[20].

Mετά τη λειτουργία του Πάσχα (10 Απριλίου 1821) ο Γρηγόριος συνελήφθη, κηρύχθηκε έκπτωτος και φυλακίστηκε. Το απόγευμα της ίδιας μέρας απαγχονίστηκε στην κεντρική πύλη του Πατριαρχείου, όπου παρέμεινε κρεμασμένος για τρεις ημέρες, εξευτελιζόμενος από τον όχλο.

Κατόπιν, μια ομάδα τριών Εβραίων αγόρασαν το πτώμα του, το περιέφεραν στους δρόμους και το έριξαν στον Κεράτιο κόλπο. Τα ονόματα των τριών αυτών Εβραίων ήταν Μουτάλ, Μπιταχί και Λεβύ.[21]. Τη σκηνή της περιφοράς του σκηνώματος από τους τρεις Εβραίους έχει αποδώσει παραστατικά σε πίνακά του ο Γερμανός ζωγράφος Πέτερ φον Ες. Ένας Κεφαλονίτης πλοίαρχος, ονόματι Νικόλαος Σκλάβος, βρήκε το σκήνωμα και το μετέφερε στην Οδησσό, όπου και ετάφη στον ελληνικό ναό της Αγίας Τριάδος. Από εκεί ανακομίστηκε στην Αθήνα, 50 χρόνια μετά, και έκτοτε φυλάσσεται σε μαρμάρινη λάρνακα στο Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών.

Η κεντρική πύλη του Πατριαρχείου, όπου απαγχονίστηκε ο Γρηγόριος Ε΄, παραμένει κλειστή και σφραγισμένη μέχρι και σήμερα, σε ένδειξη τιμής. Στο Πατριαρχείο εισέρχεται κανείς έκτοτε μόνο από τις πλάγιες πύλες.

Το μαρτύριο των αρχιερέων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Την ίδια ημέρα, μετά τον απαγχονισμό του Γρηγορίου του Ε΄, μέσα στο πλαίσιο των σουλτανικών αντιποίνων, οι μητροπολίτες Αγχιάλου Ευγένιος, Εφέσου Διονύσιος,Νικομήδειας Αθανάσιος, Δέρκων Γρηγόριος, Θεσσαλονίκης Ιωσήφ, Αδριανουπόλεως Δωρόθεος, Τυρνόβου Ιωαννίκιος συνελήφθησαν από τις οθωμανικές αρχές και φυλακίσθηκαν στις φυλακές του Μποσταντζή της Κωνσταντινούπολης. Στις 11 Ιουνίου ο Αγχιάλου Ευγένιος μεταφέρθηκε στην Πύλη του Γαλατά δίπλα στην ομώνυμη γέφυρα και οι Νικομήδειας Αθανάσιος και Εφέσου Διονύσιος σε άλλα σημεία της πόλης όπου και απαγχονίστηκαν. Στο στήθος τους τοποθετήθηκε επιγραφή που τους χαρακτήριζε προδότες και αποστάτες. Τα σώματά τους παρέμειναν κρεμασμένα επί τριήμερο, μετά την αποκαθήλωσή τους, αφού σύρθηκαν και διαπομπεύθηκαν ατιμωτικά στους δρόμους της πόλης από τουρκικό όχλο αλλά και Εβραίους στη συνέχεια ρίχτηκαν στη θάλασσα. Λίγες ημέρες μετά ανασύρθηκαν από κάποιους ευσεβείς Χριστιανούς όπου και τάφηκαν κάποια στο Επταπύργιο και άλλα σε κοντινό νησί απροσδιόριστου σημείου.[22] Ακολούθησαν, στις 3 Ιουνίου 1821, οι απαγχονισμοί των υπόλοιπων φυλακισμένων μητροπολιτών σε διαφορετικό σημεία της Κωνσταντινούπολης: του μητροπολίτη Τυρνόβου Ιωαννικίου στο Αρναούτκιοϊ, του μητροπολίτη Αδριανουπόλεως Δωροθέου στο Μέγα Ρεύμα, του μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Ιωσήφ στο Νεοχώρι και τέλος του μητροπολίτη Δέρκων Γρηγορίου στα Θεραπειά.[23]

Η ταφή στην Οδησσό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Την άφιξη της σωρού του πατριάρχη, τις τελετές της ταφής και κάποια επισόδεια περιγράφει ο αγωνιστής της Επανάστασης Κάρπος Παπαδόπουλος που ήταν παρών.
Το πλοίο που βρήκε και μετέφερε τη σωρό του πατριάρχη, έκανε 40 ημέρες να φτάσει στην Οδησσό, ενώ εκείνη την εποχή με ενάντιο καιρό απαιτούνταν έως 10 ημέρες πλεύσης από την Κωνσταντινούπολη. Ο νεκρός αποτέθηκε πρώτα στο υγειονομείο όπου πήγαν να τον δουν πολλοί. Ο Κ. Παπαδόπουλος παρατηρεί ότι δεν είχε καμμία αλλοίωση ή οσμή. Οι ρωσικές αρχές βεβαιώθηκαν για την ταυτότητα του νεκρού από 30 ενόρκους πρόσφυγες από την Κων/πολη. Ο τσάρος διέταξε να δοθούν 40.000 ρούβλια για τη διεξαγωγή μιας μεγαλοπρεπούς κηδείας και να γίνει η ταφή σε μέρος που θα επέλεγαν οι Έλληνες της Οδησσού. Η μεταφορά της σωρού από τη υγειονομείο έως την Μητρόπολη έγινε με άμαξα με 6 ίππους και μία ίλη λογχοφόρων κοζάκων ως παραστατών. Συνοδευόταν από τρεις αρχιερείς και 40 ιερείς και διακόνους, καθώς και από επισήμους και κόσμο με μαύρη ενδυμασία. Ο δρόμος έως την Μητρόπολη ήταν στρωμένος με ψιλή άμμο, χόρτα και άνθη. Κατά την άφιξη στη Μητρόπολη την πομπή υποδέχτηκε ένα σύνταγμα από 4.000 στρατιώτες υπό τους ήχους πένθιμης μουσικής. Μετά την ακολουθία εκφωνήθηκε επικήδειος λόγος από τον Κ. Οικονόμο εξ Οικονόμων που βρέθηκε στην Οδησσό ως πρόσφυγας. Έπειτα από τρεις ημέρες ο νεκρός μεταφέρθηκε από την ρωσική Μητρόπολη σε ελληνική εκκλησία και ετάφη πάλι με την ίδια πομπή και παράταξη.

Την ημέρα της ταφής η αστυνομία διέταξε «κανένα έθνος να μην εμπορευθεί αλλά να προσέλθουν όλοι στην τελετή». Ταραχές προκλήθηκαν όταν στη διαταγή αυτή δεν υπάκουσαν οι Εβραίοι. Όχλος επέδραμε στη «χάβρα» των Εβραίων και σε τράπεζές τους που βρέθηκαν ανοιχτές και έγιναν ζημιές και αρπαγές. Διαδόθηκε η ψευδής φήμη ότι επειδή οι Εβραίοι περιφρόνησαν τον πατριάρχη στην Κωνσταντινούπολη δόθηκε εντολή από την ρωσική κυβέρνηση να σκοτωθούν. Έτσι την επόμενη ημέρα έφεραν από την επαρχία 30 άμαξες φορτωμένες με σκοτωμένους και πληγωμένους Εβραίους. Η αστυνομία αφού έπαυσε τις ταραχές συνέλαβε 300 υπαίτιους, Ρώσους και Έλληνες, και τους φυλάκισε. Επιτροπή Εβραίων παρουσιάστηκε στον Νομάρχη και ζήτησε αποζημίωση για ζημιές 3 εκατομμυρίων ρουβλιών. Όταν οι φυλακισμένοι αφέθηκαν ελεύθεροι μετά από 30 ημέρες, η επιτροπή και πάλι παραπονέθηκε στον Νομάρχη ότι δεν εκτελούνται οι νόμοι. Αυτός τους απάντησε ότι και οι ίδιοι δεν υπάκουσαν στην αστυνομική διάταξη κατά την ημέρα της ταφής του πατριάρχη και εκεί έληξε το επεισόδιο.

Μετά την εκτέλεση του Πατριάρχη, ο Ρώσος πρέσβης στην Κωνσταντινούπολη βαρώνος Στρογγάνωφ διαμαρτυρήθηκε στο όνομα των Χριστιανών υπηκόων του Σουλτάνου, οι οποίοι σύμφωνα με τη συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή βρίσκονταν υπό την προστασία του αυτοκράτορα της Ρωσίας, ότι η Πύλη μετέτρεπε τον πόλεμο σε θρησκευτικό αλλά και για το εμπάργκο στα σιτοφόρα πλοία που έπληττε το εμπόριο στα στενά και απείλησε με αποχώρηση από την πόλη. Ο Βρετανός πρεσβευτής επέλεξε να ακολουθήσει τη γραμμή της εμπιστοσύνης στην Πύλη και ισχυριζόμενος ότι επρόκειτο για εσωτερικό θέμα της αυτοκρατορίας, επέλεξε να μην εξετάσει επιστολές του Πατριάρχη προς μητροπολίτες της Πελοποννήσου τις οποίες η Πύλη παρουσίαζε απόδειξη της ανάμιξης του Γρηγορίου στη εξέγερση. Τελικά ο Τσάρος Αλέξανδρος απέστειλε αυστηρό τελεσίγραφο στο Σουλτάνο, που παραδόθηκε στις 18 Ιουλίου, αλλά δεν εξέτασε το ενδεχόμενο ανάληψης στρατιωτικής δράσης.[26].

Διαφωτιστές, όπως ο Κοραής, υποδέχτηκαν με ανακούφιση την εκτέλεση του Πατριάρχη εξαιτίας φημών που υπήρχαν για σχέδιο εξόντωσής τους από την Εκκλησία και της πολιτικής αναγνώρισης της οθωμανικής νομιμότητας που ακολουθούσε η Εκκλησία.[25][27]

Του Αντώνη Πανούτσου Με το κλείσιμο της διαπραγμάτευσης η επικοινωνιακή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ παίρνει δύο κατευθύνσεις. Η πρώτη γραμμή θα είναι ότι βεβαίως έγιναν κάποιες υποχωρήσεις αλλά τα κέρδη ήταν τόσο φανταστικά που άξιζε τον κόπο. Και ακόμα και να έγιναν υποχωρήσεις από τα μέτρα που θα ληφθούν μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η εμφάνιση του Κώστα Σημίτη στην τηλεόραση. Η δεύτερη ότι πήγαμε άπατοι αλλά ο λαός δεν πρέπει να απογοητεύεται. Η κυβέρνηση που ψήφισε τελικά δεν ήταν αριστερή. Η αριστερή που θα ψηφίσει ετοιμάζεται στους ουρανούς με πιστοποίηση ISO 13 του Φίλη, του Δρίτσα και της Τασίας Χριστοδουλοπούλου. Στο συνέδριο της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ ο Αλέξης Τσίπρας τα είπε χύμα και σταράτα. Τόσο που η φράση «ο συμβιβασμός που πετύχαμε είναι η δυνατότητα για προσδιορισμένα αντίρροπα και ισοδύναμα θετικά μέτρα, που θα δημιουργούν μηδενικό δημοσιονομικό ισοζύγιο κατά τα έτη αυτά και που θα νομοθετηθούν ταυτόχρονα και θα εφαρμοστούν ταυτόχρονα. Τα θετικά μέτρα θα αφορούν ως επί το πλείστον την οικοδόμηση δομών κοινωνικής προστασίας και κοινωνικού κράτους, που δυστυχώς δεν οικοδομήθηκε στη χώρα» είναι ότι πλησιέστερο σε παραλήρημα πολιτικού που πρέπει να μιλήσει αλλά δεν αντέχει να πει τίποτα. Εκτός αν η αναφορά στα ισοδύναμα γινόταν στους «παιδικούς σταθμούς και τα εκπτωτικά φάρμακα για τους φτωχοσυνταξιούχους» για τα οποία είχε μιλήσει ο Τσακαλώτος. Με τον αντίλογο να είναι αν πραγματικά είναι ισοδύναμα γιατί δεν λέγαμε στους θεσμούς κρατήσουμε το αφορολόγητο και τις συντάξεις εκεί που είναι και κάνουμε τους παιδικούς σταθμούς μετά το μνημόνιο ; Το επικοινωνιακό αφήγημα του Τσίπρα θα είναι κάποια δοκιμασμένα μεταπολιτευτικά αριστερά κλισέ για δημιουργία μετώπων με τα συνδικάτα και συμμαχίες του Νότου διανθισμένα με επιτυχίες όπως η αποφυγή των ομαδικών απολύσεων. Τώρα τι επιτυχία είναι να αποτρέψεις ομαδικές απολύσεις όταν την καλύτερη δουλειά έχουν κάνει τα capital controls κλείνοντας τις επιχειρήσεις είναι συζητήσιμο. Ο Τσίπρας βιάζεται να δημιουργήσει ένα εθνικολαϊκιστικό αφήγημα, που για την αποτυχία της διαπραγμάτευσης ένοχοι είναι ο Κώστας Σημίτης, η Siemens, ο Άδωνις, ο Κακός Λύκος, ο Δρακουμέλ και η ΝΔ που είναι εσμός ακροδεξιών αντίθετα με τους ΑΝΕΛ που ο Πάνος Καμμένος είναι αριστερός από κούνια. Αντίθετα η ομάδα ΙSO 13 του Φίλη, του Δρίτσα και της Χριστοδουλοπούλου δεν βιάζεται. Στην ομάδα ανήκουν ονόματα όπως ο Χριστόφορος Παπαδόπουλος του «Δικτύου Υπεράσπισης Προσφύγων και Μεταναστών» και ο Πάνος Λάμπρου της «Πρωτοβουλίας για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων» με ειδικό βάρος στην αριστερή πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ. Το αντικείμενο τους για την ώρα είναι να καταγραφούν σαν αριστερή συνείδηση του κινήματος και αν η κυβέρνηση πέσει να σώσουν την ιδεολογία. Να συνεχίσουν τον αγώνα στο θεολογικό αριστερό επίπεδο που κάθε αριστερή κυβέρνηση επι γης απέτυχε όχι επειδή η θεωρία ήταν λάθος αλλά επειδή δεν την εφάρμοσαν καλά. Τώρα όμως που μάθανε το κόλπο κάτω από τους ήχους των σαλπίγγων μαρξιστών αγγέλων κατέβει η πραγματικά αριστερή κυβέρνηση του Φίλη, του Δρίτσα και της Τασίας θα κατέβει από τους ουρανούς και η δικαιοσύνη θα βασιλεύσει επί γης.. Τέλος μια αναφορά που δεν προσέχτηκε αρκετά ήταν του Τσίπρα στα «..χρόνια των «μεγάλων ιδεών», της Ολυμπιάδας». Μπορεί να είναι συμπτωματική μπορεί όμως και να δείχνει ότι μαζί με το διπλωματικό διαβατήριο η ασυλία της Γιάννας Αγγελοπούλου στην διαχείριση των Ολυμπιακών έληξε, κάτι που σε συνδυασμό με την τηλεοπτική εμφάνιση του Κώστα Σημίτη μπορεί να κάνει το 2004 θέμα των επόμενων ημερών.

Τα καινούργια παπούτσια

Τα καινούργια παπούτσια

Καλοκαίρι του 1947. Λιγοστοί απομείναμε από την παλιά μας παρέα. Άλλοι νεκροί κι άλλοι στις φυλακές, εξορίες, παράνομοι ή και λουφάξανε μπροστά στην απειλή του θανάτου. Τη μέρα τα μηχανοκίνητα και τη νύχτα οι περίπολοι οργώνουν τις γειτονιές σκορπώντας τον τρόμο. Και το κροτάλισμα του αυτόματου κι οι σκόρπιοι πυροβολισμοί μέσα στη νύχτα σπάζοντας τη... σιωπή γεμίζουν τα σκοτάδια φαντάσματα.

Τον Αύγουστο μάς βρόντηξαν και πάλι την πόρτα νυχτιάτικα. Όπως και την προηγούμενη φορά, με ξύπνησε η μάνα: «Ήρθανε, σήκω…» Μόνο που τώρα οι χωροφύλακες είναι λιγότεροι και περιμένουν τουλάχιστον να βάλω τα ρούχα μου.

Είμαι ο τελευταίος, στο φορτηγάκι της χωροφυλακής τρεις γειτονοπούλες μας επονίτισσες, η Αλίκη της κυρά δασκάλας, η Αννούλα του κουρέα του Γιάννη και η Σούλα η «Γαλατσάνα», η ωραία της γειτονιάς! Μαζί μας κι ο μπάρμπα Σταύρος κι ο Κώστας ο φίλος μου. Νιώθω περήφανος για τις κοπέλες μας, ντρέπομαι που δεν είμαι το ίδιο κεφάτος με κείνες και έχω σκεπάσει με το σακάκι, τα χέρια μη δούνε το τρέμουλο.

Στο Τμήμα μάς περίμεναν δυο νεαροί της ΕΣΑ, που υποδέχονται τις κοπέλες με οικειότητα. Πρώτες φωνάξανε εκείνες και τους δυο νεαρούς να περάσουν στο γραφείο του Παπατσώρη. Ο χωροφύλακας ήρθε ξοπίσω τους να κλείσει την πόρτα κι ένιωσα μέσα μου να αναδεύει η ζήλια. Σε λίγο κάλεσαν να περάσουν ο Κώστας κι ο μπάρμπα Σταύρος. Ο Κώστας βγήκε σε λίγο κρατώντας ένα χαρτί. «Για τον Αϊ Στράτη» μου κάνει αδιάφορα. Ο μπάρμπα Σταύρος καθυστερεί, κι όταν φώναξαν κι εμένα, να μου κοινοποιήσουν την απόφαση της εκτόπισης, ο μπάρμπα Σταύρος πρέπει να βγήκε από την άλλη πόρτα. Ο Κουλούρης, βλοσυρός όπως πάντα ήρθε να μας κατεβάσει στο κρατητήριο.

Κατεβαίνοντας πρόλαβα να δω τα κορίτσια, καθώς βγαίνανε από την πύλη του Τμήματος και την «ωραία μας Γαλατσάνα» να την κρατάει αγκαζέ ο νεαρός με την φιγουράτη στολή της ΕΣΑ.

Ο Κώστας αμίλητος ζάρωσε καθιστός στη γωνιά κι έκρυψε μες στις παλάμες το πρόσωπο του. «Δεν βαριέσαι…» του είπα, έτσι να σπάσω τη σιωπή. «Ο καθένας το δρόμο του». Όμως, η αλήθεια είναι πως από τον μπάρμπα Σταύρο δεν το περίμενα.

Ο Κώστας ανασήκωσε το κεφάλι. «Χτες ρίξανε το Νίκο», μου λέει. Έβγαλε από την τσέπη του και μου έδειξε ένα τσαλακωμένο σημείωμα: «…φίλησε τη μάνα και την Αννούλα μας. Φρόντισέ τες και πες στα παιδιά πως στάθηκα εντάξει». Ακούμπησα το χέρι στον ώμο του. Με κοίταξε για λίγο επίμονα, σκέφτηκα το πόσο έμοιαζαν τα μάτια του με τα μάτια του Νίκου κι ένιωσα ένα κόμπο να μου κλείνει το λαιμό.

Έκανε ώρα πολύ εκείνο το βράδυ να με πάρει ο ύπνος. Να σκέφτομαι τον μπάρμπα Σταύρο, τις κοπέλες, τη σύντομη γνωριμία μου με το Νίκο. Δεν είμαι σίγουρος για το πώς νιώθουν ετούτη τη νύχτα οι κοπελιές. Ας είναι κι ας παν στο καλό. Όμως ο μπάρμπα Σταύρος, ο «παλιός», ο «παλαίμαχος», πρέπει κι αυτός να έχει να περάσει μια άσχημη νύχτα.

Με το Νίκο είχαμε βρεθεί για κάποια δουλειά της οργάνωσης σ' ένα πατάρι της αγοράς, στο Καπάνι. Του είχα παραγγείλει και μου μαστόρεψε ένα ζευγάρι παπούτσια κι όταν μου τα έδινε κάποιες μέρες αργότερα, αστειευόμενος είπε: «Όσο για γερά μη σε νοιάζει, θα τα βρει ακόμα καινούργια η λευτεριά»!

Το πρωί ο πατέρας μου είχε φέρει μαζί με τα ρούχα και τα καινούργια παπούτσια. Του είπα να τα φυλάξει, να τα φορέσω, όταν γυρίσω. Τώρα κάπου θα βρίσκονται στο πατάρι προσμένοντας μια «λευτεριά που δεν ήρθε». Άλλωστε με τα χρόνια που πέρασαν δεν θα είναι πια και της μόδας…

Γιώργος Φαρσακίδης

―Απόσπασμα από το βιβλίο του Γιώργου Φαρσακίδη «Σε άνιση μάχη», Θεσσαλονίκη 2012.