Κήποι φτιαγμένοι με μεράκι, στις αυλές των σπιτιών.

Εχουμε αφίξεις.

Σιγά , σιγά, κατεβαίνουν τα φιλαράκια από την Αθήνα.

Μία Ιταλίδα, μία Γερμανίδα, και ένας Γιαπωνέζος βγήκαν για καφέ.

Κεφαλάρι . Ιδανικός προορισμός.

Και έτσι όπως , έπεφτε η βραδιά.Κεφαλάρι 25.04.20

Η μοναξιά Της Χάρης Της.

Περιφορά 2019.

Από τήν περιφορά της εικόνας στο χωριό πέρυσι.Ας έχουμε πίστη και υπομονή και όλα θα είναι περαστικά.

Χρόνια πολλά, με υγεία, και ευτυχία.

Το Σάββατο την ιδια ωρα θα αναστηθούμε

Μεγάλο Σάββατο πρωί. Η πρώτη Ανάσταση.

Μεγάλη Παρασκευή.

Μεγάλη Πέμπτη.

Μεγάλη Πέμπτη.

Μεγάλη Τετάρτη

Ανακαλύψτε τα γοητευτικά χωριά του Πάρνωνα

Ανακαλύψτε τα γοητευτικά χωριά του Πάρνωνα

Προικισμένος από την φύση με τα πιο ακριβά της δώρα, πνιγμένος σε δάση ελάτης, καστανιάς και καρυδιάς, στολισμένος με χαμηλού προφίλ χωριουδάκια, ο ταλαιπωρημένος από πυρκαγιές και κυνηγούς Πάρνωνας αποτελεί καταφύγιο για τους λάτρεις των «ήρεμων» ορεινών αποδράσεων. Αυτούς που δεν συγκινούνται από τους hip προορισμούς και τα κοσμοπολίτικα χωριά. Άλλωστε ο Πάρνωνας δεν αποτελεί «πέρασμα», ούτε στολίζουν τις πλαγιές του χωριά - σταρ, ούτε σε περιμένουν στις χιονισμένες κορυφές του παγκοσμίου φήμης χιονοδρομικά.

Σε όλα τα παραπάνω όμως, έγκειται και η... πρωτόγονη γοητεία του. Αυτή που σε κάνει να ψάχνεις αφορμή για να διοργανώσεις την επόμενη εξόρμηση στις πλαγιές του, να περπατήσεις στα μονοπάτια του ακόμα και αν δεν είχες μέχρι πρότινος καμία επαφή με την πεζοπορία και να υποσχεθείς στον εαυτό σου ότι κάποια στιγμή θα τον ξανατιμήσεις με την παρουσία σου. Τα παρακάτω γραφικά χωριουδάκια που βρίσκονται σκαρφαλωμένα στις πλαγιές του, αποτελούν σε κάθε περίπτωση highlights (αν υφίσταται τέτοιος χαρακτηρισμός σε ένα... χαμηλών τόνων βουνό) συγκαταλέγονται στις αφορμές που ψάχνουμε για να επισκεφτούμε τον μοναδικό αυτόν ορεινό προορισμό. 

Κοσμάς: Το «μπαλκόνι της Κυνουρίας» 

Ένα από τα ομορφότερα χωριά του Πάρνωνα, ο Κοσμάς είναι σκαρφαλωμένος σε υψόμετρο 1.150 μέτρων. Τα πέτρινα σπιτάκια του με τις κόκκινες κεραμιδοσκεπές ξεπροβάλλουν ανάμεσα στα έλατα, τις καστανιές και τις καρυδιές, ενώ ο φιδωτός ασφαλτόδρομος που ανηφορίζει εδώ από το Γεράκι της Λακωνίας καταλήγει, κάπως απότομα στο λιθόστρωτο της πλατείας του. Ο λόγος; Το μακρινό 1951, όταν ακόμη στο χωριό δεν οδηγούσε κανένας δρόμος, οι κάτοικοί του αποφάσισαν να παρακάμψουν το κράτος και τις υποσχέσεις περί χρηματοδότησης, και να ανοίξουν μόνοι τους, με τα χέρια, έναν δρόμο από τον οποίο θα έφτανε την 1η Ιουλίου, ημέρα του πανηγυριού, η εικόνα των Αγίων Αναργύρων στην πλατεία του χωριού με αυτοκίνητο. Ο δρόμος όντως ολοκληρώθηκε σε τρεις και κάτι μήνες, η ιστορία τους έγινε ένα χρόνο αργότερα ταινία και έτσι έμεινε γνωστός ως ο δρόμος των εκατό ημερών. 

Στο κέντρο της πλατείας του δεσπόζει η εκκλησία των Αγίων Αναργύρων, ενώ γύρω της απλώνονται μικρά χαριτωμένα καφενεία και ταβερνάκια που σερβίρουν λαχταριστά ντόπια κρέατα στη σχάρα και τοπικές σπεσιαλιτέ που περιλαμβάνουν γίδα βραστή και εξαίσιες ρεβιθάδες. Λίγο έξω από το χωριό, στον δρόμο προς το Λεωνίδιο, αξίζει μια επίσκεψη το εντυπωσιακό μοναστήρι της Παναγίας της Έλωνας, σφηνωμένο στην κορυφή των κατακόκκινων βράχων. 

Τσίντζινα: Ένα χωριό, επτά μονοπάτια 

Ακριβώς μετά το χωριό Βέροια, χτισμένα σε μια απότομη πλαγιά του βουνού - σαν σε κρατήρα - δεσπόζουν τα Τσίντζινα. «Πνιγμένος» μέσα σε πυκνά δάση ελάτων και με το επιβλητικό βουνό να δεσπόζει από πάνω του, ο οικισμός σε γοητεύει εξαρχής με την παραδοσιακή αρχιτεκτονική του, τα γήινα χρώματα (το σκούρο πράσινο από τα έλατα συνυπάρχει αρμονικά με τα χρώματα της πέτρας και των κεραμιδοσκεπών) και φυσικά την απόλυτη ηρεμία του τοπίου. 

Τα δαιδαλώδη δρομάκια του χωριού ενδείκνυνται για πρωινή ή μεσημεριανή βόλτα (καιρού επιτρέποντος), ενώ μέσα και γύρω από αυτό σώζονται αρκετά εκκλησάκια, όπως ο σπηλαιώδης ναός του Αγ. Ιωάννου και το άριστα διατηρημένο ξωκκλήσι της Ιεράς Μονής Κελλίου. 

Η Μονή διαλύθηκε λίγο μετά το 1830, αλλά στον περιβάλλοντα χώρο της σώζονται μέχρι σήμερα τα ίχνη κρυφού σχολειού. Ακόμα όμως και αν δεν σε συγκινήσουν τα παραπάνω, είναι σίγουρο ότι κάποιο από τα εννιά (!) μονοπάτια διαφόρων βαθμών δυσκολίας, τα οποία ξεκινούν από την πλατεία θα το καταφέρει. 

Καστάνιτσα: Η διακριτική γοητεία της... ιδιαιτερότητας 

Ανακηρυγμένη Ιστορικό Διατηρητέο Μνημείο και Τόπος Ιδιαίτερου Φυσικού Κάλλους από την UNESCO, η Καστάνιτσα δε χρειάζεται να προσπαθήσει για να σε πείσει να μείνεις εδώ: από την πρώτη στιγμή που θα την αντικρίσεις, κρυμμένη πίσω από τα έλατα στην καταπράσινη πλαγιά του Πάρνωνα, η ιδιαίτερη αρχιτεκτονική της, με τα αμφιθεατρικά κτισμένα, ολόλευκα πυργόσπιτα να σκεπάζονται από το χαρακτηριστικό καφεγκρί σχιστόλιθο και να πλαισιώνονται από ξύλινα μπαλκόνια, και η ομορφιά του φυσικού τοπίου που την περιβάλλει σε κερδίζει. 

Μάλιστα, η θέα από το ύψωμα - το κάστρο - στο επάνω μέρος του οικισμού, όπως και από την ανακαινισμένη πλατεία, είναι εξαιρετική. Γύρω γύρω απλώνεται πυκνό και παρθένο δάσος από έλατα και καστανιές. Μιλώντας για... κάστανο, στο χωριό διοργανώνεται κάθε χρόνο η ετήσια Γιορτή του Κάστανου, συνήθως στις 25 και 26 Οκτωβρίου, ως φόρος τιμής στο κυριότερο προϊόν του χωριού. 

Κάθε χρόνο δεκάδες κόσμου συρρέουν από τις γύρω περιοχές, και από την Αθήνα, για να διασκεδάσουν και να απολαύσουν το κάστανο σε πολλαπλές εκδοχές (ψητό, γλυκό, λικέρ, βραστό κτλ.) 

Ύμνοι Μεγάλης Τρίτης.

Ύμνοι Μεγάλης Δευτέρας.

Ο φόβος της ελευθερίας

15 χρόνια πριν, οδηγούσα ένα XT550 του 85. Από φανάρι σε φανάρι, δε μου έφευγε τίποτα. Ούτε κατάνα, ούτε ζιζιαρ, ούτε τζιπιζετ, ούτε τίποτα. Ο απόλυτος άρχοντας του δρόμου. Και οδηγούσα και καλά. Πρόσεχα και φορούσα πάντα μπουφάν και κράνος, ακόμα και όταν πήγαινα για μπάνιο στη θάλασσα.
Όλα πήγαιναν καλά και περνούσα καλά, όπως έκανα στα νιάτα μου.
Όλα αυτά, αν δεν ήταν στη μέση το ποτό…

Διότι υπό την ελαφρά επήρεια αλκοόλ, παίζονταν περίεργα παιχνίδια με το θάνατο, που τότε θεωρούσα ότι με κρατούσαν σε φόρμα. Ενα βράδυ όμως ήπια πολύ.
Ενας λάθος χειρισμός σε μια στροφή, με έριξε πάνω σε ένα μαγαζί.
Ένιωθα περίεργα. Ήμουν σε μια κατάσταση ηρεμίας σαν αυτή που έχουμε όταν ξαπλώνουμε μετά από μια μέρα γεμάτη με σωματική κόπωση. Εκείνη την γλυκιά παράδοση πριν κλείσεις τα μάτια.
Το κακό ήταν πως ήξερα ότι δεν έπρεπε να νιώθω έτσι διότι κάτι άλλο (μάλλον κακό) είχε συμβεί. Ένιωθα το πεζοδρόμιο στο μάγουλό μου. Ένιωθα τα γυαλιά στα μάτια μου. Ήξερα ότι δεν έπρεπε να χάσω τις αισθήσεις μου για να μην κάνω κακό στα μάτια μου. Τους φόβους μου ήρθε να επιβεβαιώσει η φωνή ενός άνδρα από πάνω. "Ναι; 166; Ναι. Στείλτε ένα ασθενοφόρο να πάρετε έναν πεθαμένο…"
(!) Δεν πέθανα ηλίθιε! φώναξα. Η μάλλον, ήθελα να φωνάξω. Αλλά δεν έβγαινε φωνή. Δεν ακουγόμουν. Δεν είχα τη δύναμη να βγάλω φωνή. Μόνο σκεφτόμουν…
Και εκείνη η γλυκιά νύστα… Ένιωθα ότι θα ερχόμουν κοντά σε κάτι οικείο… Δεν ένιωθα καθόλου φόβο… Το μοναδικό πράγμα το οποίο με φόβισε ήταν μήπως είχα χτυπήσει στη μέση και έμενα παράλυτος… Μόνο αυτό με τρομοκράτησε για λίγο… Ο ύπνος δε με τρόμαζε καθόλου….
Μετά σκέφτηκα το ότι έχω πολλές δουλειές να τελειώσω, πολλούς ανθρώπους που αγαπάω και με αγαπάνε και αποφάσισα να κάνω υπομονή μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο…
Η επαφή μου με το θάνατο, καθώς και η επαφή μου με ανθρώπους που δεν ήταν τόσο τυχεροί όσο εγώ και έχασαν το χέρι τους από τον ώμο, ή το πόδι τους από το γόνατο, ή είναι από τότε ακόμα σήμερα σε κώμα, άλλαξε εντελώς τη θέαση της ζωής μέσα μου. Μόνο όταν κόντεψα να χάσω όσα θεωρούσα αυτονόητα κατάλαβα την αξία του δώρου που μου χαρίστηκε.
Δεν ξέρω που θα πάω όταν φύγω από εδώ. Θα πάω όπου πάνε όλοι οι άνθρωποι, άσχετα με το πόσο πλούσιοι ή φτωχοί, ευφυείς ή ανόητοι, όμορφοι ή άσχημοι είναι. Και όταν πάω, θα μάθω που είναι αυτό το αλλού. Δυστυχώς (ή ευτυχώς) κανείς που πήγε και έμαθε δεν γύρισε για να μας πει πως είναι. Ξέρω όμως ότι το δώρο της ζωής θα πρέπει να το αξιοποιήσω στο έπακρο, διότι είναι το μόνο που έχω. Γι αυτό προσπαθώ να ζω, να αγαπώ και να μαθαίνω.
Η ψυχή είναι αθάνατη. Αυτό το πιστεύω απλώς.. Μπορεί να το πιστεύω επειδή με βολεύει. Ίσως. Μου δίνει όμως ένα σημείο αναφοράς. Αυτός που πιστεύει στην αθανασία της ψυχής. φροντίζει να μην τη φθείρει και να μην τη μολύνει. Και γι αυτό φέρεται καλά στους συνανθρώπους του.
Όταν θρηνώ, δε θρηνώ αυτούς που φεύγουν, αλλά αυτούς που μένουν. Το μόνο που με τρομοκρατεί είναι η ανώφελη ζωή και ο ανώφελος θάνατος. Μεγάλωσα, σπούδασα, γλέντησα, έκανα οικoγένεια.  Όλη μου τη ζωή διάβαζα για ιστορίες που έγραψαν άλλοι. Για τους αρχαίους, για το 1821, για το 1940, για όλα αυτά. Και φοβόμουν ότι θα ανήκα σε μια γενιά που κατανάλωσε ότι πρόλαβε, βουτηγμένη στο τζόγο, στη μπάλα, στα ναρκωτικά και στη λαγνεία και θα πέθαινα χωρίς να κάνω κάτι για να βελτιώσω τον κόσμο που παρέλαβα. Έτσι όπως πάνε τα πράγματα, από ότι φαίνεται θα μου δοθεί η ευκαιρία και για έναν ένδοξο θάνατο.
Τί είναι όμως αυτό για το οποίο θα πέθαινα; Για ποιο λόγο να απαρνηθώ τον εαυτούλη μου στον οποίο μπορώ να εξασφαλίσω μερικά ακόμη χρονάκια ανέμελης ζωής; Γιατί να τα αφήσω όλα αυτά;
Χωρίς δεύτερη σκέψη, η οικογένεια μου. Δεν με νοιάζει αν αυτό το κάνω επειδή λυπάμαι για τη σύζυγο και για τα παιδιά μου, ή εμένα χωρίς αυτούς. Δεν θα φτάσω καν να το σκεφτώ. Θα ενεργήσω με εντολές από το νωτιαίο μυελό. Αμέσως μετά είναι οι άνθρωποι που αγαπώ. Οι φίλοι μου, οι συγγενείς. Μετά είναι ο λαός μου. Είναι στραβός, αναρχικός, ινδιάνος, αλλά αυτόν τον λαό τον αγαπάω. Μου αρέσει που ο Ελληνικός λαός γελάει. Που είναι γλεντζές. Που είναι μεγαλόψυχος.
Αν τολμούσα να σκεφτώ ότι θα είχα την τύχη να πεθάνω για τη βελτίωση της ανθρωπότητας, θα ένιωθα από τώρα πανευτυχής, αλλά αισθάνομαι πολύ μικρός και πολύ λίγος για τέτοια αποστολή.
Ο αθάνατος Σόλων κάποτε είπε ότι αν θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο, πρέπει πρώτα να αλλάξουμε τον εαυτό μας. Πρώτα λοιπόν θα αλλάξουμε τον εαυτό μας, μετά θα επηρεάσουμε τους γύρω μας, μετά το λαό μας, και τέλος την ανθρωπότητα. Το όπλο μας είναι τα ιδεώδη και τα ιδανικά του Ελληνικού Πολιτισμού. Εκεί υπάρχουν οι αρχές και οι αρχές είναι συμβατές με το Χριστιανισμό. Προς το παρόν και εγώ είμαι στο πρώτο στάδιο, της επιβολής επι του εαυτού. Νικάω πολλές μάχες, αλλά ακόμη χάνω πολλές.
Ενας ένδοξος θάνατος, μπορεί να δώσει νόημα σε μια στιγμή, ακόμη και σε μια ασήμαντη ζωή. Το πρόβλημα σήμερα είναι ότι δεν τιμάμε τους ήρωες μας. Αντί να τους τιμάμε, τους προσβάλουμε. Και σκεφτόμαστε ότι αν πεθάνουμε σήμερα, κανείς δε θα μάθει τίποτε για εμάς. Ασήμαντα ανθρωπάκια που χάθηκαν χωρίς να αφήσουν ίχνος. Οπότε πιστεύουμε ότι τίποτα δεν έχει νόημα για να ζείς ή να πεθαίνεις και γι αυτό κοιτάμε απλώς να επιβιώσουμε με κάθε κόστος. Ότι φάμε, ότι πιούμε κι ότι αρπάξει … Πλήρης ηθική κατάπτωση.
Μόλις αντιληφθούμε ότι όλοι μας είμαστε μια αναλαμπή στο χωροχρόνο ενός ζωντανού οργανισμού που λέγεται ανθρωπότητα και προσπαθήσουμε με τη ζωή μας να γίνουμε εμείς οι πιο φωτεινές αναλαμπές τότε οι άνθρωποι θα διαγωνίζονται όχι για το ποιος έχει το καλύτερο αμάξι ή το μεγαλύτερο κότερο, αλλά για το ποιος προσέφερε περισσότερα στην ύψιστη αποστολή μας στη ζωή που είναι να εξασφαλίσουμε έναν καλύτερο κόσμο από αυτόν που παραλάβαμε για αυτούς που τον καρτεράνε όπως τραγουδούσε ο αθάνατος Ξυλούρης, τότε θα σταματήσουμε να φοβόμαστε το θάνατο. Το μόνο που μας κρατάει, είναι ο φόβος. Και ο μόνος φόβος που είναι χειρότερος από το φόβο του θανάτου, είναι ο φόβος της ελευθερίας.
Θαλαμοφύλακας.

Hellas Vs World.