Ναύπλιο, Ψύχωση 5:44 μ.μ. (διήγημα)

• 
• 

Λεπτομέρειες

 

Δημοσιεύτηκε στις 05 Φεβρουαρίου 2014

του Θεοδόση Καλογιάννη*

Περιμένοντας τις νέες χώρες που θα βγάλει ο δρόμος, στη μέση της πλατείας και ο καιρός βροχερός, μπορείς να κάνεις τον κύκλο να περπατήσεις στα σοκάκια, δεν έκανε ψύχρα παρόλο το κρύο.

Εκεί στο σούρουπο που η ανάσα παγώνει, αχνίζει είναι η ώρα η πιο όμορφη, που τα πάντα φωτίζονται μ 'εκείνο το σπάνιο φως που ελπίζεις πως θα 'ρχεται κάθε μέρα την ίδια στιγμή. Αυτό το περίεργο φως που δεν είναι ακριβώς γκρίζο, ούτε πορτοκαλί ίσως ούτε και μωβ, που άλλοτε το παρατηρείς, το βλέπεις και το περπάτημα γίνεται πιο εύκολο, καθώς φυσά λίγο για να βοηθήσει την εικόνα. Μόλις είχε βρέξει και ψιχάλες έσταζαν ακόμη από τα σύννεφα. Η ώρα εκείνη λοιπόν που έχουν τελειώσει οι άνθρωποι τις δουλειές τους, και επιλέγουν είτε να πάνε για τον καφέ τον απογευματινό είτε για σπίτι. Είναι αυτή η στιγμή που τα πάντα αμφιβάλλουν, πάνω στη γραμμή της μέρας με τη νυχτιά. Σε αυτό το σημείο το υπέροχο οπού πιστεύει κανείς πως τα πάντα θα τεθούν υπό αμφισβήτηση, πως οτιδήποτε στεγανό μπορεί να ξεπλυθεί στη βροχή μαζί με οποιαδήποτε κληροδοτουμένη νόρμα, συνάμα της αδιάκοπης εμπιστοσύνης πως δεν έχει πνιγεί τίποτα από την πρωινή βροχή. Διόλου ασυνήθιστο καθώς άλλη μια μέρα θα ξεχαστεί. Μα προσώρας βαδίζεις και βλέπεις τους ίδιους, προσπερνώντας τους χωρίς ούτε να τους κοιτάξεις - τρέμοντας μήπως η απάθεια είναι μεταδοτική - και μόλις περάσει αυτή η αίσθηση φύεται, πετάγεται η σκέψη πως θα πρέπει να γεννηθεί κανείς, να βαφτιστεί και μόλις πάρει το χρίσμα να πάει πάλι στο ίδιο μέρος, θαμμένος. Ας πιούμε κάτι παραπάνω.Έτσι είναι η ζωή και ας ελπίσουμε πως μπορείς ν' ανταπεξέλθεις.
Φοβάμαι πως δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από κοινότυπους ανθρώπους, κλισέ συμπεριφορές...σχεδόν όλοι θέλουν κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι, προσπαθούν να είναι κάποιοι άλλοι κάθε φορά, σε κάθε κατεύθυνση βασανισμένοι, εσώκλειστοι στην ιδέα για τον εαυτό τους...φτάνουν στο σημείο να μην είναι άνθρωποι μα περσόνες, με δέκα συμπεριφορές που αναλογούν σε 10 καταστάσεις. Σε διαρκή μίμηση εαυτού τους σε συνεχή και με συνέπεια μίμηση ότι ζουν.
Η ζωή τόσο μικρή για να κάτσει κάποιος να ανησυχεί για οτιδήποτε. Οι μνήμες να μοιάζει το μέρος σωστά στην ιδιοτροπία σου. Τα σύμβολα αποτυπώνονται, σχεδόν μηχανικά. Το συμπέρασμα αυθαίρετο σχεδόν εφόσον , να το αποδώσεις δε μπορείς, να δεις αν τουλάχιστον σ΄ ενδιαφέρει, αν σ΄ αρέσει ή όχι.

Μάλλον, είναι το σημείο, τέτοιο, ένα καταπληκτικό σημείο, καταληκτικό μιας εποχής που πέρασε ενδεχόμενα ακόμα περνάει, μα είναι σίγουρο ότι είναι στα τελευταία της. Με άλλα λόγια ήρθαν οι καιροί να αποχαιρετήσουμε με κλείσιμο στο μάτι και λίγη στάχτη στα μαλλιά ότι μας κρατούσε μέχρι τώρα δεμένους. Δεμένους με το παρελθόν και όλα τα φαντάσματα του? Τόσο κλισέ που ακούγεται σχεδόν αστείο. Στριμωγμένοι όλοι και ο χρόνος χαμένος.

Με τα πολλά, παρόλα τα ταξίδια φτάνεις να σέρνεσαι σε μια πόλη, όπου τα πάντα περιβάλλονται με μια σημασία μυστικιστική, με ευλάβεια δοσμένη, προσεκτικά πάντα. Δεν είναι πως δεν είχες ξανάρθει εδώ. Μολονότι, από την πόλη της παιδικής και εφηβικής σου ηλικίας έλειψες αρκετά χρόνια είσαι πάλι εδώ. Γιατί είναι τόσο σοβαρό? μα μέχρι τώρα ήξερες πως οποιαδήποτε διαμονή ήταν απαλή και τουριστική, τώρα δεν υπάρχει διέξοδος εμφανής τουλάχιστον. Λοιπόν, για να καταλάβεις μια πόλη σημαντικό είναι να ακούσεις τους ραδιοφωνικούς της σταθμούς. Αναλογικά δύνασαι να έχεις μια πολύ καθαρά κλινική άποψη για το ποιος και τι πάει που.

Αυτές οι πόλεις προσφέρονται, με αμυδρή ιδιοτέλεια για να καείς. Να αρπάξεις ένα κουβά βενζίνη, να λουστείς και να βγάλεις φωτιά στον εαυτό σου στη κεντρική πλατεία ως ένδειξη διαμαρτυρίας. Μια κι όμως και αυτή η πράξη χρειάζεται γενναιότητα, οι περισσότεροι.όλοι καλύτερα τσουρουφλίζουν επιεικώς το μυαλό τους. Τώρα σε αυτή την περίπτωση συναντούμε δυο κατηγορίες, η μια είναι αυτοί που ξέρουν ότι καίγονται μια και ξεύρουν τι παίρνουν για να καούν και οι αλλού που αποτεφρώνουν το κεφάλι τους καθημερνά με ανάγκες και επιθυμίες που κάποιοι επινόησαν για αυτούς, που βασανίζονται και μαρτυρούν μπροστά σε δάνεια, γυναίκες, παιδιά, σκυλιά, αφεντικά. Το θλιβερό, το θανάσιμο είναι ότι σε όλες τις περιπτώσεις δε ξεκουβαλάνε για κάπου αλλού, επειδή υπάρχει ο πολυπόθητος κύκλος, που ο καθένας νομίζει ότι είναι προστατευμένος επειδή βρίσκεται με το κοπάδι του και μόλις κλείσει την πόρτα του είναι ασφαλής πληρώνοντας τη δόση της πιστωτικής, ΔΕΗ, ΟΤΕ, έβαλε τα παιδιά για ύπνο και φίλησε την κυρία. Κανείς δε τον κυνηγάει.

Η μαλακία είναι ότι εξακολουθούν άνθρωποι - πιστεύω πως υπάρχουν σαν και εμένα- νομίζω προικισμένοι με ευαισθησία μεγαλύτερη από όσο αξίζει αυτός ο άοσμος κόσμος. Τι γυρεύουμε ούλοι σεμνά σ 'ένα άθλιο πανηγύρι; Λίγο ύπνο. Φταίει ίσως το οτι έχω να κοιμηθώ τρεις μέρες και όμως υποθέτω το βρήκα...Τι γυρεύουμε ούλοι;

Άδεια οπλοφορίας...έστω για λίγο διάστημα ώσπου να βρούμε κάτι άλλο να περάσουμε τα σημεία των καιρών μας.

Αστειεύομαι.

Με εκτίμηση - όχι αληθινά