Ο κόσμος μας έλεγε τρελούς

• 
• 

Λεπτομέρειες

 

Δημοσιεύτηκε στις 24 Μαρτίου 2014

«Ο κόσμος μας έλεγε τρελλούς· ημείς αν δεν είμεθα τρελλοί, δεν εκάναμεν την επανάστασιν, διότι ηθέλαμεν συλλογισθεί πρώτον δια πολεμοφόδια, καβαλλαρία μας, πυροβολικό μας, πυριτοθήκαις μας, τα μαγαζιά μας,

ηθέλαμεν λογαριάσει την δύναμιν την εδική μας, την τουρκική δύναμη».
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

Αν τελικά υπάρχει κάποιο νόημα στις εθνικές επετείους· αν πράγματι η κατάστασή μας επιτρέπει συνειδητά να απαλείψουμε τον επετειακό χαρακτήρα των εθνικών εορτών και να σκεφτούμε το πραγματικό τους περιεχόμενο · αν η προσπάθεια για εθνική αυτογνωσία μπορεί ακόμα να στηρίζει με το περιεχόμενό της την ύπαρξη των Ελλήνων μέσα στον κόσμο· τότε η 25η Μαρτίου αποτελεί, ιδιαίτερα σήμερα, την ευκαιρία να επαναπροσδιορίσουμε στη σκέψη και στη δράση μας όλα εκείνα τα στοιχεία που συνθέτουν την ιστορική μας ταυτότητα και την πολιτισμική μας ιδιαιτερότητα. Ουσιαστικά πρόκειται για μια νέα επανάσταση προσδιορισμού απέναντι στον εαυτό μας και στους άλλους. Όπως ακριβώς η επανάσταση του 1821, που παρά τα λάθη της και τις οδυνηρές αδυναμίες της, έθεσε μέσα σ'ένα κόσμο απόλυτα εχθρικό το τεράστιο ζήτημα της Ελευθερίας. Ελευθερία βούλησης, λόγου, σκέψης. Τεράστιο βάρος για έναν πληθυσμό αγράμματο και πεινασμένο, εθισμένο σε 400 χρόνια απολυταρχισμού και σκλαβιάς. Κι όμως το σήκωσε! Κι όμως ανέδειξε ολομόναχος σε μια εχθρική Ευρώπη, πως η πίστη σε έναν αγώνα πολύπλευρης απελευθέρωσης είναι δυνατός από τους μικρούς και τους ασήμαντους.

Ο κόσμος μας έλεγε τρελούς, φωνάζει ο Κολοκοτρώνης, αλλά δεν σκεφτήκαμε αν είχαμε τα απαραίτητα ή αν είμαστε δυνατοί. Δεν σκεφτήκαμε τι θα μπορούσαμε να χάσουμε με τέτοιου είδους αποκοτιά. Γιατί είχαμε πίστη στο δρόμο που επιλέξαμε. Στα Δερβενάκια η μεγαλοφυία του στρατηγού θα δώσει φτερά στους αγωνιστές καθώς η σύλληψη, η οργάνωση και η εκτέλεση μιας μάχης θα αποτελέσει πεδίο έκφρασης κοινού λόγου και πράξης. Δεκάδες είναι τα παραδείγματα του ηρωισμού με τον οποίο ο λαός και οι ηγέτες του αντιμετώπισαν την εκδικητική δύναμη των Οθωμανών και την εχθρότητα της Δύσης. Δεκάδες είναι και τα παραδείγματα των αυτοκαταστροφικών διενέξεων και εμφυλίων εξαιτίας των οποίων φαινόταν να χάνεται ο αρχικός στόχος, η Ανεξαρτησία και η Ελευθερία των Ελλήνων.

Εδώ το μεγαλείο της Ελληνικής Επανάστασης, εδώ και η δική μας ικανότητα να αντλούμε παραδείγματα από την Ιστορία για να προβλέπουμε και να οριοθετούμε την πορεία μας χωρίς τα λάθη του παρελθόντος. Αλλά η γνώση της Ιστορίας δεν αποτελεί προτεραιότητα των ηγεσιών μας και επομένως, δύσκολα θα μπορούσε να βοηθήσει στη διαμόρφωση μιας νέας λαϊκής συνείδησης, ενός νέου αγώνα εθνικού προσδιορισμού και αυτοσυνειδησίας. Οι ηγεσίες δεν αρνούνται την Ιστορία, την αγνοούν! Και ίσως γι'αυτό να μην είναι καν ηγεσίες. Και ίσως γι'αυτό να συμμετέχουν μόνο σε παρωδίες αγώνων σε εθνικό και τοπικό επίπεδο. Ανίκανες να συλλαμβάνουν ιδέες, να οργανώνουν και να εκτελούν σκοπούς που να κινητοποιούν τους πολίτες χάρη στην προοπτική τους. Παντελώς ανίκανες να φανταστούν νέα Δερβενάκια!

Τι θα μπορούσε άραγε να εξηγήσει αυτή την οδυνηρή κατάσταση μετά από μια τόσο βαθιά κρίση; Οι πολίτες που ψήφιζαν φανφαρόνους πολιτικάντηδες με κάλπικες ιδέες, σήμερα τους αμφισβητούν φωναχτά. Ποια άλλη συγκυρία θα μπορούσε να επιτρέψει τη ριζική αλλαγή στις πολιτικές στάσεις και τις στάσεις ζωής; Αλλαγή στη σκέψη και στη δράση και να προτείνει νέες προοπτικές στον Έλληνα πολίτη! Καμία διάθεση ή μάλλον καμία δυνατότητα. Όσο κι αν ψάχνει κανείς στους λόγους και τις «τοποθετήσεις» παλιών και εκκολαπτόμενων ηγετών, δεν θα βρει παρά αναμασήματα λαϊκιστικής συνθηματολογίας και ακατάσχετη πολυλογία χωρίς περιεχόμενο.

Προφανώς 40 χρόνια πολιτικού λαϊκισμού έχουν δημιουργήσει ένα βαθύ δυσαναπλήρωτο κενό στην πνευματική παραγωγικότητα του τόπου, όπως και συνολικά στις παραγωγικές του δυνατότητες. Γι'αυτό την 25η Μαρτίου θα την γιορτάσουμε και πάλι ως μια επέτειο ρουτίνας διανθισμένη με τις λεκτικές ανοησίες των «δημοσίων προσώπων» που θα μιλήσουν μπροστά στον τηλεοπτικό φακό. Ας κρατήσουμε όμως, όσοι μπορούμε, άσβεστη τη μικρή φλόγα που θα καίει: μιας νέας επανάστασης ζωής. Κι ας μας λένε τρελούς....
(Γ.Κόνδης)