Του Γιάννη Τριάντη. Υπόθεση εργασίας: η αξιολόγηση δεν κλείνει, η οικονομική κατάσταση επιβαρύνεται, ο Τσίπρας πάει σε εκλογές και ο Μητσοτάκης γίνεται πρωθυπουργός. Υπάρχει έστω και μία πιθανότητα, υπο αυτές τις συνθήκες, να υπαναχωρήσουν οι δανειστές και να κλείσουν την αξιολόγηση χωρίς τα μέτρα που ζητούν τώρα από τον Τσίπρα;

Όχι. Δεν υπάρχει καμμία πιθανότητα. Θα γίνονταν καταγέλαστοι. Και δεν το συνηθίζουν. Προτιμούν να είναι κυνικοί, παρά να κάνουν πίσω υπηρετώντας πολιτικές σκοπιμότητες. Εξάλλου υπάρχει η πικρή εμπειρία του παρελθόντος. Ούτε το ανάλογο αίτημα του Σαμαρά έγινε δεκτό ούτε η απαίτηση του Τσίπρα.

Επομένως, ο Μητσοτάκης είναι αναγκασμένος να ψηφίσει τα επώδυνα μέτρα, εν η περιπτώσει αναλάβει, με πρόωρες εκλογές , τις τύχες της χώρας. Διότι τα μέτρα είναι απαιτητά, εδώ και τώρα.  

Το αν η θεώρηση του αρχηγού της ΝΔ για το μέλλον- και η δική του συνταγή για την έξοδο της χώρας από την κρίση  – είναι λυσιτελής και ενδεχομένως αποτελεσματική, είναι άλλης τάξεως ζήτημα. Σοβαρό, αλλά δεν αφορά το φλέγον θέμα των μέτρων που απαιτούν τώρα οι δανειστές.

Πολύ φυσιολογικά ο Μητσοτάκης θα επιρρίψει τις ευθύνες στον Τσίπρα. Θα πεί ότι είναι δεμένα τα χέρια του και δεν μπορεί παρά να ψηφίσει τα μέτρα. Όμως γεννάται ένα σοβαρό ερώτημα: η ευθύνη για την καθυστέρηση της αξιολόγησης-και την συνολική κατάσταση στη χώρα- βαρύνει αποκλειστικά την σημερινή κυβέρνηση ή υπέχουν ευθύνες και οι δανειστές;

Και ένα δεύτερο, συναφές: Οταν το ίδιο το ΔΝΤ παραδέχεται τα λάθη του και ομολογεί ότι «το Πρόγραμμα δεν είναι δίκαιο» (απόρρητη έκθεση που αποκάλυψε προσφάτως η «Καθημερινή») και, φυσικά, όταν είναι ηλίου φαεινότερον ότι διαφωνούν ριζικά οι δανειστές στα θέματα του χρέους και των πλεονασμάτων, μήπως προβάλλουν καθαρά και οι δικές τους ευθύνες;

Και αν ναι, γιατί εκ μέρους της ΝΔ δεν έχει ακουστεί μέχρι σήμερα μια στιβαρή, τεκμηριωμένη κριτική για τις θέσεις και την συμπεριφορά των δανειστών; Μήπως έτσι ενισχύεται η αλαζονεία τους, καθώς και η πεποίθηση ότι έχουν να κάνουν με δεδομένους, άρα ευάλωτους και πειθήνιους;  

Ο Μητσοτάκης καταφέρεται μονίμως εναντίον του λαϊκισμού. Επομένως δεν φαίνεται να συμμερίζεται λαϊκίστικες κραυγές για… ποινικοποίηση της καθυστέρησης στην αξιολόγηση (Ντόρα Μπακογιάννη) ή για κλείσιμο της αξιολόγησης από την μελλοντική κυβέρνηση της ΝΔ (Αδωνις Γεωργιάδης).

Επομένως, είναι υποχρεωμένος εκ των πραγμάτων να αποδώσει τα του Καίσαρος των Καίσαρι, αποδίδοντας τις ευθύνες όπου δει. Θα συνοφρυωθούν ενδεχομένως κάποιοι εκ των δανειστών, αλλά ο ίδιος θα έχει εισπράξει κεφάλαιο ευθύτητος και αξιοπιστίας.

Διαφορετικά, πολύ σύντομα θα βρεθεί στην δυσάρεστη θέση να κάνει κυβιστήσεις, με άλλοθι τις ευθύνες του Τσίπρα, και να έχει την μοίρα των μνημονιακών πρωθυπουργών.  

Υ.Γ. Πραγματικός λαϊκισμός είναι , ως αντιπολίτευση, να μην αναγνωρίζεις τίποτε θετικό στην κυβέρνηση ούτε να επισημαίνεις το δίκιο της, όπου και όταν υπάρχει, υπο τον φόβο ότι αυτό θα αποβεί υπέρ των κυβερνώντων. Το είχε πράξει ο Τσίπρας. Και τώρα το πληρώνει ακριβά.