Συγκαλείται, στις 8 Φεβρουαρίου 2017  (μετΑ την αναβολή από την 26-1-2017), η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου, προκειμένου τα μέλη της, να καταλήξουν σε πόρισμα επί των ζητημάτων που έχουν τεθεί. Συγκεκριμένα, οι εισηγητές της επέκτασης του ορίου ηλικίας φαίνεται ότι διαθέτουν ισχυρά, συνταγματικά ερείσματα, εκτός από την προφανή ηθική υποχρέωση που έχουν έναντι της κοινωνίας και των κοινωνικών ομάδων που είδαν τα δικά τους όρια ηλικίας για συνταξιοδότηση να αυξάνονται στο σύνολό τους. 
Το ίδιο το Σύνταγμα παρέχει εγγυήσεις για τη Δικαστική Εξουσία, με διατάξεις, που περιέχουν θεμελιώδεις αρχές, ιδίως τις αρχές της προσωπικής και λειτουργικής ανεξαρτησίας και της ισοβιότητας.
Η αρχή της ισοβιότητας θεσπίζεται με την παρ. 1 του άρθ. 88 Συντ. και εξειδικεύεται με την παρ. 5 του ιδίου άρθρου.
α) Ο Συντακτικός νομοθέτης αντιλαμβάνεται την έννοια της ισοβιότητας, όχι μόνο με τη στενή του όρου έννοια, δηλαδή σε αντιδιαστολή προς τον όρο «μόνιμος» που χρησιμοποιεί στο άρθ. 103 παρ. 4 του Συντάγματος για τους δημοσίους υπαλλήλους, αλλά και κατά την κυριολεξία της έννοιας της ισοβιότητας.

Ειδικά δε, η συνταγματική πρόνοια διατήρησης των ορίων ηλικίας που ελήφθη το 1975, είχε συγκεκριμένη στόχευση την εκκαθάριση της δικαιοσύνης από τα σταγονίδια της χούντας. Σήμερα φυσικά αυτή η ανάγκη δεν υφίσταται. Πριν από αυτή την δημοκρατικά υπαγορευμένη αναγκαιότητα, ο συντακτικός νομοθέτης αντιλαμβάνεται διαχρονικά τον όρο  «ισόβιοι».
Το γεγονός αυτό, ότι δηλαδή ο συντακτικός νομοθέτης αντιλαμβάνεται διαχρονικά τον όρο «ισόβιοι» κατά κυριολεξία αποδεικνύεται από το ότι με τα Συντάγματα του 1844 και 1864 καθιερώθηκε η δικαστική ισοβιότητα, χωρίς να προβλέπεται ρητά όριο ηλικίας αποχώρησης από την υπηρεσία. Επίσης, στο Σύνταγμα του 1911, η ηλικία αποχώρησης των Ανώτατων Δικαστών ήταν το 75ο έτος, όταν το προσδόκιμο ζωής ήταν πολύ μικρότερο και συνεπώς ταυτιζόταν με την κατά κυριολεξία ισοβιότητα, διότι εκάλυπτε το τότε προσδόκιμο ζωής και επίσης στο Σύνταγμα του 1952, το 70ο έτος, όριο που επίσης ήταν πολύ κοντά στο τότε προσδόκιμο ζωής.