Μια μικρή ιστορία με τον Αλέξη Τσίπρα...
Όταν τον Αύγουστο του 2012 πήγαμε με τον Αυγουστίνο Ζενάκο και την Μαρινίκη Αλεβιζοπούλου στη Βουλή για να πάρουμε συνέντευξη για το Unfollow από τον Αλέξη Τσίπρα -ήταν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης τότε-, συνέβη κάτι που δεν το έχω γράψει.
Ήμουν πολύ μαυρισμένος από τα...
μπάνια στην Ζάκυνθο και -μετά από πολύ καιρό- φορούσα μακρύ παντελόνι και παπούτσια.
Εντάξει, δεν ήταν αυτό που συνέβη. Αλλά το θυμήθηκα, οπότε είπα να το γράψω.
Περιμέναμε για λίγο έξω από το γραφείο του Αλέξη Τσίπρα γιατί είχε κάποια συνάντηση.
Ήταν ένα γλυκό αυγουστιάτικο μεσημέρι, και ο ήλιος που έμπαινε από τα παράθυρα φώτιζε τα υπέροχα μάτια της Μαρινίκης που έκαναν την καρδιά του Αυγουστίνου να σκιρτάει.
Εγώ τους θαύμαζα -αλλά δεν τους ζήλευα- και σκεφτόμουν την παρέα μου που είχε μείνει στη Ζάκυνθο, γιατί οπωσδήποτε είναι πολύ σπαστικό να είσαι τη μια μέρα με το μαγιό και να κάνεις βουτιές από τα βράχια στο Πόρτο Λιμνιώνα και να βρεθείς την επόμενη -ντάλα καλοκαίρι- στην πλατεία Συντάγματος.
Καθώς τους κοιτούσα, σκεφτόμουν πως χαλούσα την παρέα γιατί τι δουλειά έχει ένας πιτσιρίκος με έναν Αυγουστίνο και μια Μαρινίκη; Για να ταιριάζω μαζί τους, θα έπρεπε να με λένε Ερρίκο ή Ριχάρδο. Έστω, Ρομπέρτο, βρε αδερφέ.
Αλλά αυτούς δεν τους πείραζε που με λένε πιτσιρίκο. Είναι καταδεκτικά παιδιά.
Ήμασταν νέοι και αφελείς τότε και δεν ξέραμε πως η Αριστερά -που κόντέψε να νικήσει στις εκλογές δύο μήνες πριν και θα ερχόταν αργότερα στην κυβέρνηση- αγαπούσε τόσο πολύ τις καρέκλες· μεταξύ μας, εγώ ήλπιζα πως θα μου έδιναν και ένα επίδομα εθνικού μπλόγκερ -για να κωλοβαράω όλο τον χρόνο στις παραλίες- αλλά δεν είμαι αναρχικός, οπότε δεν μου έδωσαν· δεν πειράζει, θα έρθει τώρα ο Κυριάκος Μητσοτάκης και κάπου θα με χώσει κι εμένα.
Κάποια στιγμή, η πόρτα άνοιξε.
Με κομμένη την ανάσα -εντάξει, υπερβάλλω κάπως, αλλά το κάνω για να είναι πλούσιο το αφήγημα- είδαμε να προβάλει μπροστά μας η …Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Κρυμμένοι πίσω της -γιατί η Ζωή είναι νταρντάνα και κρεβατογεμίστρα- ήταν ο Αλέξης Τσίπρας και ο Νίκος Παππάς.
Αφού έγιναν οι απαραίτητες συστάσεις -τους απογοήτευσε η εμφάνισή μου αλλά αυτό συμβαίνει με όλους όταν με γνωρίζουν, οπότε το έχω συνηθίσει πια-, η γραμματέας του Αλέξη Τσίπρα, που ήταν τόση ώρα μαζί μας αλλά δεν ήξερε ποιος είμαι, μου λέει το εξής:
«Βρε πιτσιρίκο μου, σε αγαπάω, σε λατρεύω, όλα καλά και ωραία αυτά που γράφεις, αλλά ένα πράγμα δεν σου συγχωρώ»
«Τι;» την ρωτάω εγώ, βέβαιος πως θα αναφερθεί στην καράφλα μου, στην κοιλάρα μου ή στην καμπούρα μου.
«Να, αυτό που έγραψες για την Ελευθεροτυπία» μου λέει.«Τι έγραψε;» ρωτάει ο Αλέξης Τσίπρας.
«Έγραφε συνέχεια πως η Ελευθεροτυπία πρέπει να κλείσει» απαντά η γραμματέας του.
Και λέει ο Αλέξης Τσίπρας:
«Καλά έλεγε. Αν δεν είχει κλείσει η Ελευθεροτυπία, ακόμα στο 3% θα ήμασταν».
Ξερή η γραμματέας.
Χαμόγελο εγώ. Όλοι στα λόγια μου έρχονται αργά ή γρήγορα.
Τώρα αυτό δεν έπρεπε να το γράψω γιατί υπάρχει ο κώδικας δεοντολογίας των δημοσιογράφων και το off the record, αλλά αφενός εγώ δεν είμαι δημοσιογράφος και αφετέρου είναι γνωστό πως είμαι εντελώς αναξιόπιστος και γράφω παραμύθια, οπότε μην δίνετε σημασία. Επίσης, ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να αστειευόταν.
Μετά, ο Αλέξης Τσίπρας μας έδωσε συνέντευξη, όπου μας είπε τα ακριβώς αντίθετα από αυτά έκανε -και κάνει- σαν πρωθυπουργός.
Στη συνέχεια, πήγαμε στο αντιρατσιστικό συλλαλητήριο που γινόταν στο Σύνταγμα -γιατί εμείς οι αριστεροί είμαστε ενοχικοί και, όπου δούμε συγκέντρωση, χωνόμαστε-, και μετά ο Αυγουστίνος μου πήρε παγωτό παρφέ σοκολάτα. Γιούπι!
(Αλέξη, κανόνισε κακομοίρη μου να κάνεις το θαύμα που σου είπα, γιατί, αν πας και υπογράψεις πάλι, θα γράψω για εκείνη την βραδιά στη Νίσυρο που αφήσαμε τον Καμμένο να σαβουρώνει τα γουρουνόπουλα στο πανηγύρι της Παναγιάς της Κυράς, και γυρίσαμε με τα πόδια στο Μανδράκι και σου κρατούσα τσίλιες για να φασώσεις εκείνη την Βραζιλιάνα από το κότερο, ώστε να μην σε πάρει χαμπάρι η Περιστέρα. Κανόνισε να το γράψω!)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου